Zabierając się za tom pierwszy tej opowieści byłem pełen zaciekawienia, bo chociaż jedyne mi dotąd znane opowiadanie Gaimana było wyjątkowo marne, to pomyślałem, że może to jaki wypadek przy pracy, a ogólnogalaktyczny zachwyt Sandmanem musi się skądś jednak brać. Niestety czekało mnie grube rozczarowanie. Pierwszy tom był durny, brzydki i nudny, ledwie doczytałem do końca. Społeczeństwo jednak znów chóralnie zgodziło się, że pierwsze opowieści są słabsze a potem jest coraz lepiej. Zabrałem się za tom drugi.

Początek był nawet przyjemny. Pierwsza historia była zupełnie sympatyczna i ładnie narysowana. Ale to tyle. Później znów pojawiła się jakość i klasa pierwszego tomu, czyli tak naprawdę brak jednego i drugiego. Kolejne strony szły mi coraz oporniej i w końcu sukcesem było gdy przeczytałem kilka, raz na kilka tygodni. W pewnym momencie, już sama myśl o wzięciu tego komiksu do ręki w celach lektury, była tak przykra, że psuł mi się humor. Po czterech miesiącach nierównej walki poddałem się, nie doczytałem do końca. Chwila w której podjąłem tę decyzję była momentem wyjątkowej ulgi. Nigdy więcej Sandmana, czy może być coś przyjemniejszego?

2/10

Zabierając się za tom pierwszy tej opowieści byłem pełen zaciekawienia, bo chociaż jedyne mi dotąd znane opowiadanie Gaimana było wyjątkowo marne, to pomyślałem, że może to jaki wypadek przy pracy, a ogólnogalaktyczny zachwyt Sandmanem musi się skądś jednak brać. Niestety czekało mnie grube rozczarowanie. Pierwszy tom był durny, brzydki i nudny, ledwie doczytałem do końca....