Po otrzymaniu zaskakującej wiadomości, Toby O’Dare postanawia spotkać się ze swoim synem i dawną ukochaną, Lioną. W ułożeniu sobie życia uczuciowego przeszkadza mu kolejna misja zlecona przez anioła, Malachiasza. Toby mimo, iż chciałby zamieszkać ze swoją rodziną, musi przenieść się do renesansowego Rzymu, by uratować Vitalego, Żyda oskarżonego o trucicielstwo i kontakty z duchami. Zadanie okaże się dość trudne, tym bardziej, że do akcji wkroczą również demony, próbujące wpłynąć na sposób myślenia Toby’ego.

„Kuszenie” niestety nie wypada lepiej od dość średniej „Pokuty”. Po książkach autorki bestsellerowej serii o wampirach czytelnicy z pewnością spodziewają się większej dawki wrażeń. Tymczasem seria jest zaledwie przeciętna – akcja nie zaskakuje, nie biegnie też szczególnie szybko. Pod tym względem dwie części, na które dzieli się fabuła: spotkanie Tony’ego z synem i misja, którą wykonuje w Rzymie wydają się wyjątkowo nierówne. Pierwsza z nich rozciąga się ponad miarę, druga podaje informacje w bardzo przyspieszonym tempie, skupiając się nie na zagadce kryminalnej, która siłą rzeczy powinna intrygować czytelnika najbardziej, ale na teologicznych wątpliwościach Tony’ego i dysputach, które prowadzi z demonami i aniołami.

Sama zagadka kryminalna wypada niestety wtórnie – Rice nawet przez chwilę nie stara się zwieść czytelnika, rozwiązanie podając niemal na tacy. Bardziej interesujący jest zdecydowanie wątek dotyczący ducha straszącego w posiadłości, pozostaje on jednak na dalszym planie.

Co więc tworzy plan pierwszy? Zdecydowanie religia. Autorka z gorliwością neofity stara się przesycić powieść możliwie największą liczbą wątków metafizycznych, rozważań nad ludzką i anielską naturą. Stale obecny jest w utworze motyw winy i kary – główny bohater jest przecież byłym seryjnym mordercą. Rice wkłada w jego usta długie tyrady dotyczące przebaczenia, każe Toby’emu nieustannie rozmyślać nad kwestiami eschatologicznymi, dyskutować na ten temat z Malachiaszem i Shmaryą – Aniołem Stróżem oraz demonem Ankanocem. Nie brakuje patetycznych opisów objawień i wizji.

Patos jest zresztą zdecydowanie najsłabszym punktem nowej twórczości Rice. W serii wampirycznej udało jej się go uniknąć, tu niestety jest niemal wszechobecny. Dialogi między bohaterami brzmią zdecydowanie sztucznie, co jest szczególnie wyczuwalne w części rzymskiej – zabrakło jakiejkolwiek stylizacji językowej, która mogłaby je uprawdopodobnić. Szwankuje również całe tło historyczne, które jest po prostu niedopracowane – gdyby nie kilka detali, nie sposób byłoby domyślić się, że akcja rozgrywa się w czasach renesansu.

Niestety, seria anielska w niczym nie dorównuje wampirycznej – tamta oferowała czytelnikowi rozrywkę na przyzwoitym poziomie, ta tymczasem próbuje metafizyczne rozważania i moralizatorstwo opakować w prostą i niezbyt atrakcyjną historię.

Maria Guzelak-Robaszkiewicz