O drugiej wojnie światowej napisano oczywiście sporo, jednak tematyka życia codziennego nie jest tak popularna jak chociażby kwestie militarne. Roger Moorhouse podjął się próby przedstawienia Berlina w latach 1939-1945 z takiej właśnie perspektywy społecznej. Na podstawie wielu relacji oraz rozmów z Berlińczykami, w reportażowym stylu udało się odmalować obraz miasta w rozmaitych zagadnieniach dotyczących życia w stolicy Niemiec. Niektóre kwestie są naprawdę fascynujące. Omówienie zaciemnienia miasta oraz wzrost przestępczości z tym związany, kierunki urbanistyczne w które chciano, aby zmierzał Berlin, reglamentacja żywności oraz ogólnie kwestie żywnościowe, los żydów w stolicy Niemiec, jakich stacji radiowych słuchano czy jak wyglądało życie robotnika przymusowego w mieście. Co ciekawe, Moorhouse rozpoczyna swoją opowieść 1 września 1939 roku i pokazuje reakcje Berlińczyków na wydarzenia związane z kampanią wrześniową. Jeśli miałbym wskazać jakiś minus to szkoda, że autor nie pokusił się o parę stron dotyczących zniszczeń w 1945 roku oraz odbudowy miasta po wojnie. Pewną refleksję wywołuje też fakt, że jednak całościowy obraz życia w mieście wydaje się dość subiektywny. Być może to normalna próba wybielenia się po kilkudziesięciu latach, być może zawodziła już pamięć, ale gdybym nie wiedział, że to książka o Berlinie, to pomyślałbym, że to opowieść o jakimkolwiek okupowanym przez Niemców mieście. Mieszkańcy słuchają BBC, obawiają się Gestapo, działa ruch oporu, sporo ludzi pomaga i ukrywa Żydów, esesmanom odmawia się szklanki wody, rzeczywiście brzmi to czasami tak jakby to Berlin był pod okupacją. Moorhouse czasami się powtarza w niektórych sytuacjach, ale i tak uważam tę pozycję za godną przeczytania.

O drugiej wojnie światowej napisano oczywiście sporo, jednak tematyka życia codziennego nie jest tak popularna jak chociażby kwestie militarne. Roger Moorhouse podjął się próby przedstawienia Berlina w latach 1939-1945 z takiej właśnie perspektywy społecznej. Na podstawie wielu relacji oraz rozmów z Berlińczykami, w reportażowym stylu udało się odmalować obraz miasta w...

Bardzo ciekawa i rzetelna opowieść na temat przemian zachodzących w Berlinie podczas panowania nazistów. Przemiany te zachodzą na wielu płaszczyznach: politycznej, społecznej, kulturowej, obyczajowej, a także urbanistycznej.
Książka ta podzielona jest na rozdziały poświęcone konkretnym zagadnieniom, a każde z tych zagadnień zobrazowane jest historiami/ wspomnieniami ludzi, którzy owe czasy przeżyli.
Do najciekawszych tematów poruszonych przez autora zaliczam: politykę "zaciemniania" miasta i jej skutki, zmiany urbanistyczne a także styl architektoniczny wprowadzony przez nazistów, szeroko rozumianą kwestie propagandy oraz losy kobiet i dzieci/ młodzieży w Berlinie podczas wojny.
Pojawia się wiele cytatów, które dodatkowo dopełniają obraz podejmowanych wątków.
Przytaczane są też incydentalne pikantne historie i anegdoty, które są częścią ludzkiej natury, nawet w tak okropnych okolicznościach.
Polecam pasjonatom drugiej wojny światowej i historii Berlina.

Bardzo ciekawa i rzetelna opowieść na temat przemian zachodzących w Berlinie podczas panowania nazistów. Przemiany te zachodzą na wielu płaszczyznach: politycznej, społecznej, kulturowej, obyczajowej, a także urbanistycznej.
Książka ta podzielona jest na rozdziały poświęcone konkretnym zagadnieniom, a każde z tych zagadnień zobrazowane jest historiami/ wspomnieniami ludzi,...

Ta książka sporo się naczekała, zanim po nią sięgnęłam, ale gdy już zaczęłam czytać, nie mogłam oderwać się od lektury.

Co sprawiło, że tak mnie pochłonęła?
Oprócz interesującej mnie tematyki, pozytywną niespodzianką okazała się forma - "Stolica Hitlera" napisana jest barwnym, dynamicznym, reportażowym stylem, w niczym nie przypomina nudnych, przytłaczających wywodów, więc czyta się ją jak powieść.
Cały czas miałam wrażenie, jakbym przebywała w Berlinie wraz z jego mieszkańcami, jakby ich życie przesuwało mi się przed oczyma niczym dokumentalny film.

Autor opisuje miasto od objęcia władzy przez Hitlera po jego upadek. Skupia się przede wszystkim na codzienności berlińczyków, ich problemach ze zdobywaniem żywności, opału i lekarstw, co nasila się po klęsce pod Stalingradem.

Dużo miejsca Roger Moorhouse poświęca stosunkowi zwykłych ludzi do wojny. Na konkretnych przykładach pokazuje, że nie wszyscy mieszkańcy stolicy cieszyli się z niej, podobnie jak nie wszyscy popierali ideologię Hitlera i wrogi stosunek do Żydów, którzy przecież przez wiele lat byli ich sąsiadami, często dobrymi znajomymi, przyjaciółmi, a nawet członkami rodziny.

W życiu metropolii druga wojna światowa odbijała się jak w kalejdoskopie. Niebagatelny wpływ na nie miała także, oczywiście, propaganda, której autor poświęca dużo miejsca, pokazując między innymi, jak wielkie było oddziaływanie radia, które znajdowało się niemal w każdym domu.

Niemiecka stolica to nie tylko rodowici Niemcy. Podczas wojny wciąż przebywali tam zagraniczni korespondenci i inni goście, których wspomnienia okazały się dla autora cennym źródłem informacji.
Równie ważne są zapiski i relacje mieszkańców Europy, którzy byli przymusowymi robotnikami. Nietrudno domyślić się, że ich spojrzenie na wojenną rzeczywistość było zupełnie inne niż ocena ludzi wolnych.

Dużym plusem książki jest przedstawianie wszystkich problemów przez pryzmat pojedynczego człowieka. Autor przywołuje nie tylko różne opracowania i wyniki badań znawców tematu, ale przede wszystkim bazuje na dokumentach dotyczących konkretnych jednostek. Poznajemy tych ludzi z imienia i nazwiska, dzięki czemu stają się oni czytelnikowi szczególnie bliscy.

Zachęcam do sięgnięcia po "Stolicę Hitlera" nie tylko osoby interesujące się historią - całość napisana jest tak przystępnie i ciekawie, że przemawia przekonująco do każdego odbiorcy.

Ta książka sporo się naczekała, zanim po nią sięgnęłam, ale gdy już zaczęłam czytać, nie mogłam oderwać się od lektury.

Co sprawiło, że tak mnie pochłonęła?
Oprócz interesującej mnie tematyki, pozytywną niespodzianką okazała się forma - "Stolica Hitlera" napisana jest barwnym, dynamicznym, reportażowym stylem, w niczym nie przypomina nudnych, przytłaczających wywodów,...

Stolica Hitlera tętniła życiem i budziła zachwyt w 1939 roku kiedy Fuhrer obchodził swoje 50 urodziny,a jego absolutna władza osiągneła apogeum.Wrzeszczące tłumy wiwatowały na cześć swojego Wodza widząc w nim zdobywce całego świata dla swoich aryjskich obywateli.Minister propagandy Joseph Goebbels z całych sił dbał oto by Naród chłonął odpowiednio spreparowane i zaplanowane mowy które po pewnym czasie zaczynały gasnąć.Radio było doskonałym orężem manipulacji społeczeństwa.Kiedy wszystko zaczynało się komplikować zmieniał się Berlin,a wraz z nim Hitler.Reglamentacja wszystkiego doprowadzała ludzi do rozpaczy,samobójstw i w zachwianie w wierze do swojego Wodza.Kiedy zbombardowano zoo świadek opowiadał że ludzie brali zdechłe zwierzęta na posiłek.Ogon krokodyla smakował jak gotowany kurczak.Trzecia Rzesza miała istnieć 1000 lat,a przetrwała 12 lat i 3 miesiące.Z Berlina pozostały zgliszcza z rozkładającymi się ciałami ludzkimi i zwierząt.Adolf Hitler w 1945 roku był cieniem samego siebie z 39'.W ciągu zaledwie 6 lat zmienił się w zgorzkniałego starca, przygarbionego z obwisłymi polikami,trzęsącą się ręką(parkinson,amfetamina,itd...).Czerwona Armia "Gwałcicieli"wyzwoliła Berlin,podobno nie przepuszczali nawet starszym kobietom a preferowali bardziej obfite.Rosjanie byli namiętnymi zbieraczami zegarków.Ta książka to relacje zwykłych ludzi którzy przeżyli wojne i wspominają jak żyli i co widzieli w tych bardzo ciężkich latach wojny.Autor czasami powtarza niektóre sytuacje ale ja mu wybaczam i książkę uznaje za bardzo dobrą.Godna aby przeczytać.

Stolica Hitlera tętniła życiem i budziła zachwyt w 1939 roku kiedy Fuhrer obchodził swoje 50 urodziny,a jego absolutna władza osiągneła apogeum.Wrzeszczące tłumy wiwatowały na cześć swojego Wodza widząc w nim zdobywce całego świata dla swoich aryjskich obywateli.Minister propagandy Joseph Goebbels z całych sił dbał oto by Naród chłonął odpowiednio spreparowane i...

Czytając historyczną pozycję zawsze liczę na rzetelną naukową pracę, ale przede wszystkim obiektywną punk widzenia opisywanych zdarzeń.

Roger Moorhouse w książkę pt "Stolica Hitlera" niestety w moim pojęciu nie spełnia tego kryterium, które w tego typu literaturze jest dla mnie aspektem wręcz niezbędnym. Obraz nazistowskiego Berlina rysuje się tutaj niczym stolica zamieszkała przez aryjskich Niemców, w większości nie popierających nazistowskiej polityki. W oczach historyka to uciemiężeni przedstawiciele narodu niemieckiego, którzy przede wszystkich walczą o przetrwanie, nocami przebywają w schronach przeciwlotniczych, lub w zniszczonych mieszkaniach i w strachu przed gestapo nasłuchują alianckich stacji ryzykującym przy tym aresztowaniem lub zesłaniem do obozu. Berlińczyk z książki autora to nie tylko antysystemowiec, ale również przeciwnik wojny z Polską, czy pomagający żydom szlachetny dobry duch. Są również rzeczy które całkowicie dyskwalifikują autora a nawet demaskują Moorhousea jako mało rzetelnego historyka. Przyznam że z zażenowaniem czytałem takie stwierdzenia jak opinia o tym że Berlińczycy pomagający Żydom bardzo ryzykowali swoim życie, mimo że w III Rzeszy nie było kary śmierci za pomoc Żydom a nawet nie było ustawowo ustalonego takiego wykroczenia jako przestępstwa. Jeśli Berlińczyk w takich okolicznościach ryzykował życiem to ciekaw jestem jak czuć się musiał Warszawiak pomagający żydom, żyjąc w jedynym kraju wtedy w Europie w którym za podobne postępowanie groziła kara śmierci. Karygodną jednak brednią było stwierdzenia że przywódca największego spisku przeciw Hitlerowi Claus Von Stauffenberg wystąpił przeciwko polityce Hitlera głównie ze względu na jego politykę rasową, każdy kto choć trochę historycznie poznał tą postać doskonałe wie o tym że był on zatwardziałym nazistą, i wręcz z pogardą wypowiadał się na temat Polaków i Żydów.

Myślę że nieprawidłowości jest tutaj więcej, uważam jednak że Autor obrał sobie za cel, przedstawić Berlin jako ostoje buntu i pragnął przedstawić Berlińczyków jako ofiary wojny i ludzi walczących z systemem Hitlera. Nie rozumiem tylko dlaczego mimo przedstawienia historii stolicy w taki sposób, nie doszło tam w zasadzie nigdy do otwartego powstania jak i buntu, nie mówiąc do jakimkolwiek skutecznym ruchu oporu. W moim rozumieniu, postawę tych ludzi charakteryzowała bierność, oportunizm i pospolite tchórzostwo, berlińczycy tak samo jak całe Niemcy są odpowiedzialne za II Wojnę Światową i żadna pokrętna logika takiego historyka jak Moorhouse oraz podsuwanie heroicznych wyjątków wśród Niemców mojego zdania nie zmieni w tej materii.

Czytając historyczną pozycję zawsze liczę na rzetelną naukową pracę, ale przede wszystkim obiektywną punk widzenia opisywanych zdarzeń.

Roger Moorhouse w książkę pt "Stolica Hitlera" niestety w moim pojęciu nie spełnia tego kryterium, które w tego typu literaturze jest dla mnie aspektem wręcz niezbędnym. Obraz nazistowskiego Berlina rysuje się tutaj niczym stolica...

Roger Moorhouse uprawia historiografię w rodzaju Normana Daviesa czy Ian'a Kershawa. Jego samodzielnym debiutem była książka "Polowanie na Hitlera. Historia zamachów na wodza Trzeciej Rzeszy" opublikowana przez Znak w roku 2006. Nieco wcześniej powstała "Mikrokosmos. Portret miasta środkowoeuropejskiego. Vratislavia-Breslau-Wrocław", napisana przez Moorhouse'a wespół z Normanem Daviesem. Tym razem czytelnik otrzymał do rąk książkę o stolicy Trzeciej Rzeszy w latach Drugiej Wojny Światowej. Autor rozpoczął narrację od opisu hucznych obchodów 50. rocznicy urodzin Hitlera 20 kwietnia 1939 roku. Jest to okres "tryumfu woli", czas, gdy Trzecia Rzesza była u szczytu swojej chwały. Wystarczyło jednak sześć lat, aby ów tryumfalistyczny krajobraz przeobraził się w pejzaż prawdziwie apokaliptyczny. Książka jest zarazem portretem zwykłych berlińczyków, zarówno tych złych, jak i tych dobrych, których wbrew oczekiwaniom nie było wcale tak mało. Autor zgromadził relacje wielu osób prywatnych, przeprowadził sporo wywiadów i zapoznał się z licznymi zapiskami pamiętnikarskimi. Wszystko to powoduje, że "Stolica Hitlera" nie jest tylko jedną z wielu książek o historii Drugiej Wojny Światowej czy Niemiec w XX wieku. Obszerne relacje naocznych świadków sprawiają, że zaczynamy rozumieć ich własną percepcję tamtych wydarzeń. Mamy tu do czynienia z bardzo zindywidualizowanym spojrzeniem na historię. Autor często sięga do "Dzienników" Goebbelsa (niedawno wydanych także w Polsce),przedstawia sposoby działania nazistowskiej machiny propagandowej (rewelacyjny rozdział o historii niemieckiego radia oraz rozdział o nekrologach w nazistowskiej prasie),wiele uwagi poświęca kwestiom militarnym, donosicielstwu (odrażająca postać Stelli Goldschlag, Żydówki i agentki Gestapo, winnej śmierci wielu berlińskich Żydów),jak również zajmuje się zagadnieniami w rodzaju reglamentacji żywności czy alianckich nalotów. Szczególnie interesujący, a chyba też stosunkowo mało znany jest los programu KLV (Kinderlandverschickung, czyli "wysyłanie dzieci na prowincję"; tematyki tej dotyczy rozdział 9 książki). Był to ukuty przez nazistów eufemizm na ewakuację dzieci poniżej 14. roku życia z zagrożonego nalotami Berlina do innych części Rzeszy, gdzie z kolei, w ramach swego rodzaju obozów organizowanych przez Hitlerjugend dzieci te przeżywały prawdziwe piekło (z wykorzystywaniem seksualnym włącznie). Poruszająca i nieco zaskakująca jest historia berlińskiej gminy żydowskiej i zarządzającego nią rabina Martina Riesenburgera. Miał on przetrwać jedynie dzięki aryjskiej żonie (to że przeszła na judaizm okazało się nie mieć znaczenia),a ostatniego ślubu udzielił w roku 1943. Autor snuje domysły, jakoby ocalenie Riesenburgera nastąpiło dla "zachowania przez (nazistów) pozorów normalności" (s.338). Być może coś podobnego zdarzyło się w Niemczech, w okupowanych krajach Europy Wschodniej Niemcy takich pozorów jednak nie zachowywali. Autor, także na podstawie wcześniejszych badań przyjmuje, że wiedzę o programie "ostatecznego rozwiązania" posiadało 28% berlińczyków, z tym wszelako zastrzeżeniem, że liczba ta obejmowała "także i tych, którzy mieli pewne podejrzenia" i "często nie chcieli wierzyć" (s.228). Zdaje się, że Daniel Jonah Goldhagen twierdził, że wiedza o Holokauście była w Niemczech bardzo rozpowszechniona i los Żydów niemal dla nikogo nie był tam tajemnicą.

Roger Moorhouse uprawia historiografię w rodzaju Normana Daviesa czy Ian'a Kershawa. Jego samodzielnym debiutem była książka "Polowanie na Hitlera. Historia zamachów na wodza Trzeciej Rzeszy" opublikowana przez Znak w roku 2006. Nieco wcześniej powstała "Mikrokosmos. Portret miasta środkowoeuropejskiego. Vratislavia-Breslau-Wrocław", napisana przez Moorhouse'a wespół z...

Warto przeczytać, choćby dlatego, żeby zobaczyć, że równiez Niemieccy cywile podczas wojny lekko nie mieli.

Warto przeczytać, choćby dlatego, żeby zobaczyć, że równiez Niemieccy cywile podczas wojny lekko nie mieli.

Wg mnie naprawdę rewelacja. Opisuje zwykłych ludzi, nie rozgrzesza ani nie skazuje. Polecam.

Wg mnie naprawdę rewelacja. Opisuje zwykłych ludzi, nie rozgrzesza ani nie skazuje. Polecam.

Znakomicie napisana historia życia codziennego miasta . Kto zna "Historię społeczną III Rzeszy" nie będzie zaskoczony. Aż prosi się o edycję cyfrową . Liczne nawiązania do muzycznych wątków hitleryzmu. Bardzo ciekawy rozdział o roli radia. Pozycja przygotowana dla zachodniego czytelnika, któremu trzeba tłumaczyć czym było i jakie metody stosowało gestapo. Ale to tylko chwile podczas wspaniałej lektury

Znakomicie napisana historia życia codziennego miasta . Kto zna "Historię społeczną III Rzeszy" nie będzie zaskoczony. Aż prosi się o edycję cyfrową . Liczne nawiązania do muzycznych wątków hitleryzmu. Bardzo ciekawy rozdział o roli radia. Pozycja przygotowana dla zachodniego czytelnika, któremu trzeba tłumaczyć czym było i jakie metody stosowało gestapo. Ale to tylko...