Po Orbitowski-fiction pojawia się z mojego pokolenia Małecki-fiction. Wrażenie klonu Orbitowskiego jest podczas lektury wszechobecne. Problem polega na tym, że główny bohater jest w swoim zacietrzewieniu i egoizmie tak odpychający, że książka sprawia wrażenie wręcz śmiesznej i niewiarygodnej, pomimo swojego ambitnego przesłania. No bo jak traktować poważnie książkę, w której największym problemem bohatera jest to, że żona go zdradziła (do tego w okolicznościach świadczących bardziej na gwałt, aniżeli świadomą wolę zdrady). Tak, więc żonie puściły raz hamulce, za dużo wypiła, kolega z pracy to wykorzystał i ją zgwałcił (ona w pijackim amoku miała wrażenie, że się kocha z mężem), hamulce jej puściły, bo się czuła samotna i odepchnięta przez męża, następnie umiera jej ojciec i brat, ktoś tam jeszcze ginie, generalnie śmierci w ich otoczeniu jest pod dostatkiem, on sam po wypadku na motocyklu jest porządnym inwalidą, i w tym wszystkim dla głównego bohatera najważniejszym problemem jest cały czas to, że go żona w jego mniemaniu zdradziła po pijaku i ma cały czas tego żałować i skomleć o łaskę swojego zdradzonego męża? Normalnie szowinizm 15-latka z blokowiska wychowanego na "męskim graniu". Zamiast ze sobą zwyczajnie porozmawiać i wesprzeć się nawzajem w tych wszystkich tragediach, to mężulo cały czas rozpamiętuje najmniejszy z problemów, czyli rzekomą zdradę, a żona dalej cierpi w samotności.
No nie panie kolego rówieśniku Jakubie Małecki, gdzieżeś się Pan urodził, w jakich warunkach i otoczeniu wychował, jakie jest Pańskie doświadczenie życiowe? Kreacja psychiki głównego bohatera to na poziomie psychiki 15-latka jest. I nie uwierzę, że to było świadome, że bohater jest obrazem statystycznego człowieka w jego wieku, bo zwyczajnie tak nie jest. Bohater jest odpychający właśnie przez swoją infantylność, to nastolatki nie potrafią rozmawiać z otoczeniem, a na próbę rozmowy (w książce żona) prychają i uciekają w swój świat wewnętrzny. Bohater "W odbiciu" ma pewnie z 30-lat, żonę, a zachowuje się jakby dopiero zaczął emocjonalnie dojrzewać.
A to w jaki sposób panie Małecki schematycznie i szowinistycznie wyobraża pan sobie psychikę kobiety i jej rozterki wewnętrzne... pozostawię bez komentarza.
Panaceum na wszystkie problemy występujące wśród bohaterów jest zawsze jedno - rozmowa, rozmowa, rozmowa i jeszcze raz rozmowa. Trzeba ze sobą rozmawiać, ale nie o pupie Maryni, ale o sobie samych, o tym, co nas gryzie, męczy. Brak rozmowy oddala ludzi od siebie, rozmowa zbliża, czyni relacje przyjaznymi, poznajemy się nawzajem, swoje słabości itd. Truizm. W "W odbiciu" nie ma w ogóle takiej sugestii, co oznacza, że jako pana rówieśnik odnoszę wrażenie, że powinien pan zaprzestać pisania, do czasu odkrycia tego truizmu. Skończyłem "W odbiciu" czytać tylko dlatego, że nastawiłem się w pewnym momencie wyłącznie na odbiór fabuły jako fantastycznej, a nie poruszającej poważne problemy społeczne i rodzinne.
Pomimo, więc tego, że ładnie pan konstruuje fabułę i ogólnie pisze stylowo, zupełna niewiarygodność psychologiczna bohaterów kładzie "W odbiciu" pokotem jako książkę w zamierzeniu traktującą o ważkich sprawach.

Po Orbitowski-fiction pojawia się z mojego pokolenia Małecki-fiction. Wrażenie klonu Orbitowskiego jest podczas lektury wszechobecne. Problem polega na tym, że główny bohater jest w swoim zacietrzewieniu i egoizmie tak odpychający, że książka sprawia wrażenie wręcz śmiesznej i niewiarygodnej, pomimo swojego ambitnego przesłania. No bo jak traktować poważnie książkę, w...