W starym stylu napisana książka. W starym, bo teraz już tak prawie nikt nie pisze. Piątka warszawskich kumpli od kieliszka, od przyjaźni, od życia. Postanawia rzucić to wszystko i jechać. I jadą. W góry, śnieg, pod ruską granicę. A później uciekają przed pogranicznikami. Narrator wspomina. Wspólne wypady, jak się poznali, jak żyli. Razem. Powieść drogi ze wspominkami. Kurcze, wciąga. Wóda się leje ale polecam. Warto.
Niesamowity styl. Połknęłam w dwa dni. I nadal myślę.

W starym stylu napisana książka. W starym, bo teraz już tak prawie nikt nie pisze. Piątka warszawskich kumpli od kieliszka, od przyjaźni, od życia. Postanawia rzucić to wszystko i jechać. I jadą. W góry, śnieg, pod ruską granicę. A później uciekają przed pogranicznikami. Narrator wspomina. Wspólne wypady, jak się poznali, jak żyli. Razem. Powieść drogi ze wspominkami....

Strona literacka, metafory i rozległe opisy rzeczywistości otaczającej narratora rzekłbym "Stasiukowe" i chyba to najbardziej ceni się w autorze. Czasem odnosiłem wrażenie jakoby, Stasiuk przypominał mi Marka Hłaskę w barwnym opisie szarej rzeczywistości azaliż nie jest to rola dobrego pisarza?

Niestety przyczepić się muszę do historii. Nudna, wyświechtana, bez polotu. Streszczając, jest to opowieść drogi, drogi krótkiej, Podróżowali, narozrabiali, dalej podróżowali. Ilość petów wypalonych, co kilka chwil zakrawa na groteskę, gdyby bohaterowie nie palili może zaszliby dalej i osiągnęli cel swojej podróży?

Strona literacka, metafory i rozległe opisy rzeczywistości otaczającej narratora rzekłbym "Stasiukowe" i chyba to najbardziej ceni się w autorze. Czasem odnosiłem wrażenie jakoby, Stasiuk przypominał mi Marka Hłaskę w barwnym opisie szarej rzeczywistości azaliż nie jest to rola dobrego pisarza?

Niestety przyczepić się muszę do historii. Nudna, wyświechtana, bez polotu....

Grupa trzydziestoletnich straceńców wyrusza z Warszawy na prowincję, by przeżyć ostatnią w życiu przygodę. Taki jest mniej więcej zarys fabularny. Nie jest to jednak specjalnie ważne. Czyta się przede wszystkim dla klimatu, który Stasiuk tak oryginalnie kreuje. Zimowe dni i noce spędzane w szałasach i zapach śnieżnych odmalowane są bardzo sugestywnie, momentami wręcz wizyjne. Trochę męczące i monotonne są godziny spędzone z tą książką, ale sądzę, że ostatecznie warto i jest to jedna z lepszych powieści tego autora, które dotychczas czytałem.

Grupa trzydziestoletnich straceńców wyrusza z Warszawy na prowincję, by przeżyć ostatnią w życiu przygodę. Taki jest mniej więcej zarys fabularny. Nie jest to jednak specjalnie ważne. Czyta się przede wszystkim dla klimatu, który Stasiuk tak oryginalnie kreuje. Zimowe dni i noce spędzane w szałasach i zapach śnieżnych odmalowane są bardzo sugestywnie, momentami wręcz...

Styl obłędny, ogólna atmosfera zimna, głodu, śniegu, zmęczenia oddana bardzo namacalnie
przez książkę się brnie jak przez ten śnieg po pas:)

Styl obłędny, ogólna atmosfera zimna, głodu, śniegu, zmęczenia oddana bardzo namacalnie
przez książkę się brnie jak przez ten śnieg po pas:)

Książka dłuży się w nieskończoność, ale taka ma być. Czytelnik powinien rozmaskowac się w każdym zdaniu, każdym słowie, jednak do tego potrzebna jest urzekająca narracja. Mnie Stasiuk do siebie nie przekonał, dlatego męczyłam się strasznie.

Książka dłuży się w nieskończoność, ale taka ma być. Czytelnik powinien rozmaskowac się w każdym zdaniu, każdym słowie, jednak do tego potrzebna jest urzekająca narracja. Mnie Stasiuk do siebie nie przekonał, dlatego męczyłam się strasznie.

"Biały kruk" stanowi pozycję, po którą polecam sięgnąć jedynie osobom, dla których sama fabuła nie gra najważniejszej roli.
Historia, którą Stasiuk opisuje w swojej książce była dla mnie bardzo ciekawa, mimo że przez opisy przemyśleń i spostrzeżeń narratora samą akcję można nazwać wręcz fragmentaryczną. Główni bohaterowie - piątka mężczyzn, kumpli z dzieciństwa, którzy wybrali się na swoisty biwak w ciemny, zaśnieżony, zimowy las w środku niczego - sprawiają, że ta powieść jest męska do granic możliwości. I właśnie ten aspekt jest ogromnym atutem "Białego kruka".
Proza Stasiuka porwała mnie od pierwszych przeczytanych zdań. Niesamowicie wnikliwe opisy spostrzeżeń głównego bohatera nie znudziły mnie ani trochę. Muszę nawet przyznać, że były głównym powodem, dla którego nie potrafiłam wyzbyć się tej książki z głowy jeszcze długo po przeczytaniu ostatniej strony. Stasiuk oferuje czytelnikowi metafizyczną podróż przez sens życia i znaczenie (pozornej i subiektywnej) rzeczywistości. Co ciekawe, powieść została napisana językiem kolokwialnym, momentami nawet brutalnym i wulgarnym. Ale to czyni ją jeszcze bardziej intrygującą.
Osobiście szczerze polecam "Białego kruka" i na pewno jeszcze do niego wrócę.

"Biały kruk" stanowi pozycję, po którą polecam sięgnąć jedynie osobom, dla których sama fabuła nie gra najważniejszej roli.
Historia, którą Stasiuk opisuje w swojej książce była dla mnie bardzo ciekawa, mimo że przez opisy przemyśleń i spostrzeżeń narratora samą akcję można nazwać wręcz fragmentaryczną. Główni bohaterowie - piątka mężczyzn, kumpli z dzieciństwa, którzy...

Powieść jedynie momentami ciekawa, czasem zdarzały się naprawdę ładne opisy przeżyć wewnętrznych. Oś fabularna niestety do kitu, choć sama koncepcja jest jako tako interesująca.

Powieść jedynie momentami ciekawa, czasem zdarzały się naprawdę ładne opisy przeżyć wewnętrznych. Oś fabularna niestety do kitu, choć sama koncepcja jest jako tako interesująca.

Bardzo dobra książka o wyprawie z kolegami sprzed lat, ze zwrotem akcji, który przeraził mnie na tyle, że nie mogłem odłożyć lektury, dopóki nie dowiedziałem się co będzie dalej, i jeszcze dalej. Stasiuk to jest jednak styl sam w sobie. Polecam, nawet jeśli trochę bardziej wolę jego delikatną i pełną uroku przeszłości "Duklę" i książki o Wschodzie.

Bardzo dobra książka o wyprawie z kolegami sprzed lat, ze zwrotem akcji, który przeraził mnie na tyle, że nie mogłem odłożyć lektury, dopóki nie dowiedziałem się co będzie dalej, i jeszcze dalej. Stasiuk to jest jednak styl sam w sobie. Polecam, nawet jeśli trochę bardziej wolę jego delikatną i pełną uroku przeszłości "Duklę" i książki o Wschodzie.

Książka jest trudna w odbiorze. Same opisy i język są przyjemne, ale jest ich tak wiele, że po prostu trudno przez nie przebrnąć. Nie wydaje mi się, by dla treści to było kluczowe, autor po prostu dobrze bawił się słowem - jego prawo.
Treść - nie powiem, by ta książka mnie zmieniła, ale pewnie mogę powiedzieć, że dała do myślenia. Może nawet trochę pomoże zrozumieć pokolenie jej bohaterów.

Książka jest trudna w odbiorze. Same opisy i język są przyjemne, ale jest ich tak wiele, że po prostu trudno przez nie przebrnąć. Nie wydaje mi się, by dla treści to było kluczowe, autor po prostu dobrze bawił się słowem - jego prawo.
Treść - nie powiem, by ta książka mnie zmieniła, ale pewnie mogę powiedzieć, że dała do myślenia. Może nawet trochę pomoże zrozumieć...

Wracam do tej książki raz na mniej więcej 10 lat... Za każdym razem odbieram ją intensywnie, bo to historia męska jak diabli, ciężka, ale przyciągająca... To nie jest lektura dla wszystkich, to jedna z trudniejszych pozycji Autora. Dla mnie ważna.

Wracam do tej książki raz na mniej więcej 10 lat... Za każdym razem odbieram ją intensywnie, bo to historia męska jak diabli, ciężka, ale przyciągająca... To nie jest lektura dla wszystkich, to jedna z trudniejszych pozycji Autora. Dla mnie ważna.