Zawsze, kiedy czytam Kafkę... (Od jakiej liczby przeczytanych książek danego autora można tak napisać? Jeśli to jest trzecia, po „Procesie” i „Ameryce”, to już mogę? A nawet jeśli nie, to cóż z tego!) ...mam poczucie, że główny bohater robi naprawdę dziwne rzeczy, nie pasujące do okoliczności i owo poczucie krystalizuje się w myślach, że „ja bym zrobił inaczej”. Potem jednak odkładam książkę na chwilę w dół, zakładając stronę palcem wskazującym, przyglądam się przez moment ścianie i kwituję to, mówiąc sobie w duchu: „nie, kurczę, zrobiłbym dokładnie tak samo”. Ot, właśnie dlatego, że nie jestem w stanie wytłumaczyć sobie niektórych ruchów takiego K. tak samo, jak często nie jestem w stanie — swoich własnych. A przy tym całe otoczenie jest jakieś obce i rządzi się swoimi prawami, których takoż nie mogę zrozumieć (czego nie rozumiem bardziej? Jednostki czy otoczenia? Oto zagadka!) i wychodzi na to, że kolejna powieść Kafki jest niczym odbicie mojego własnego życia. Odbicie w zwierciadle gdzieniegdzie zakrzywionym, uwypuklonym i zdeformowanym na różne inne sposoby, ale na pewno doskonale wypolerowanym. I czytając kolejną powieść Kafki tym bardziej rozumiem autora, że w opisywanym poczuciu totalnego wyobcowania nie chciał publikacji swoich utworów. Wszak w tym świecie, gdzie ciężko stwierdzić, czy ktoś w ogóle żyje, taka publikacja nie miałaby sensu. Odbijałaby się tylko od ścian pustych domów, od zewnątrz, od wewnątrz i tak samo od ścian pustych ludzi. I tutaj zapytać można: no tak, to w końcu K. jest tym wyizolowanym człowiekiem, czy ci ludzie? To dobre pytanie, jednak zastanówmy się: co kryje się pod nazwiskiem głównego bohatera, kim jest K.? Pomimo, że Niemiec mógłby widzieć w tym "kein", chciałbym zdecydowanie zaproponować przeczenie tegoż: ten człowiek to taki Każdy. I właśnie każdy z tych ludzi równie dobrze mógłby być tym człowiekiem, gdyby tylko pisać tę powieść z jego perspektywy. Bo czyż oni wszyscy nie są tacy sami? Jak K. Jak czytelnik. I — zapewne — jak Franz Kafka.

Zawsze, kiedy czytam Kafkę... (Od jakiej liczby przeczytanych książek danego autora można tak napisać? Jeśli to jest trzecia, po „Procesie” i „Ameryce”, to już mogę? A nawet jeśli nie, to cóż z tego!) ...mam poczucie, że główny bohater robi naprawdę dziwne rzeczy, nie pasujące do okoliczności i owo poczucie krystalizuje się w myślach, że „ja bym zrobił inaczej”. Potem...