Prawdę mówiąc, nie rozumiem wielbicieli "Hanemanna". Oczywiście zdaję sobię sprawę, że nad książką tak zacnego pisarza, na tak newralgiczny temat, każdy porządny inteligent powinien zapiać. Dla mnie jednak król jest nagi. Książka się dłuży i jest raczej nużąca, a sam Hanemann jest postacią bezbarwną, trudną do polubienia przez swoją ospałą naturę. Specjalnością Chwina jest tu raczej pstrzenie tekstu, w najróżniejszych konfiguracjach i przy rozlicznych okazjach, różnymi archaizmami. Jakby pisarz za wszelką cenę chciał wykazać swoją językową biegłość (albo może jakby był świadom ociężałości fabuły, którą musi czymś rekompensować). Co kilka stron mamy więc do czynienia z westybulem, pugilaresem czy inną etażerką. Nie ma szans, by nie poczuć się przytłoczonym. Czy małym. Tyle że niektórzy reagują automatycznym podziwem, a inni wzruszeniem ramion. Ja należę do tych drugich.

Aaa, to co mi zostało po lekturze to niemieckie nazwy dzielnic Gdańska. Za to uniżony ukłon.

Prawdę mówiąc, nie rozumiem wielbicieli "Hanemanna". Oczywiście zdaję sobię sprawę, że nad książką tak zacnego pisarza, na tak newralgiczny temat, każdy porządny inteligent powinien zapiać. Dla mnie jednak król jest nagi. Książka się dłuży i jest raczej nużąca, a sam Hanemann jest postacią bezbarwną, trudną do polubienia przez swoją ospałą naturę. Specjalnością Chwina jest...