Pseudofilozoficznie o śmierci. Czytając ostatnią stronę nie mogłem przestać się śmiać z napisanych tam głupot.

Pseudofilozoficznie o śmierci. Czytając ostatnią stronę nie mogłem przestać się śmiać z napisanych tam głupot.

To moje drugie spotkanie z twórczością Jonathana Carrolla, po "Krainie chichów" . Tam - zachwyt totalny, radość z czytania i smak na inne powieści. Postanowiłam bowiem poczytać trochę tego autora.
Zdania nie zmieniam, choć ta powieść zawiodła mnie srodze. Możliwe też, że nie dotarła do mnie z bardzo wielu powodów. Ale każda książka jest dla każdego czytelnika, więc wykazałam się hartem mola...
Uważam, że opowieść o ucieczkach i powrotach, spotkaniach po latach i tych nagłych, jak majowy błysk burzy jest przekombinowania. Doczytałam do końca, ale tylko dla zasady. Nic mnie bowiem - żadna historia, żadna postać nie urzekła, nie zainteresowała, nie zaintrygowała. Fabuła i postacie gubią się w rozwlekłych rozważaniach i w procesach dzielenia włosa nawet nie czworo, a na osiemnaście...
Nie było przyjemności, nic mi ta lektura nie dała.

To moje drugie spotkanie z twórczością Jonathana Carrolla, po "Krainie chichów" . Tam - zachwyt totalny, radość z czytania i smak na inne powieści. Postanowiłam bowiem poczytać trochę tego autora.
Zdania nie zmieniam, choć ta powieść zawiodła mnie srodze. Możliwe też, że nie dotarła do mnie z bardzo wielu powodów. Ale każda książka jest dla każdego czytelnika, więc...

spodziewałam się czegoś ciekawszego, a dostałam książkę która chciała uchodzić za górnolotną...
jak dla mnie była o niczym

spodziewałam się czegoś ciekawszego, a dostałam książkę która chciała uchodzić za górnolotną...
jak dla mnie była o niczym

Magiczna powieść, niesamowita historia.
Świat wyobraźni Jonathana Carrolla jest niezgłębiony, nieskończony, magiczny. Zanurzcie się.

Magiczna powieść, niesamowita historia.
Świat wyobraźni Jonathana Carrolla jest niezgłębiony, nieskończony, magiczny. Zanurzcie się.

Chyba przeczytałam już za dużo książek Jonathana Carrolla, bo niby powieść czytało się dobrze, ale niczym mnie nie zaskoczyła ani nie zachwyciła.

Chyba przeczytałam już za dużo książek Jonathana Carrolla, bo niby powieść czytało się dobrze, ale niczym mnie nie zaskoczyła ani nie zachwyciła.

Co by było gdyby można było spotkać śmierć? Usiąść i zapytać dlaczego, po co, jak? Ja bym chyba nie chciała. Śmierć nas znajdzie tak czy inaczej. Lepiej skupić się na życiu...

Magiczna historia. I kolejna książka Carrolla, która mnie nie zawiodła.

Co by było gdyby można było spotkać śmierć? Usiąść i zapytać dlaczego, po co, jak? Ja bym chyba nie chciała. Śmierć nas znajdzie tak czy inaczej. Lepiej skupić się na życiu...

Magiczna historia. I kolejna książka Carrolla, która mnie nie zawiodła.

Właściwie to nie wiem co napisać. W sumie podobało mi się, ale tak nie do końca. Chyba nie całkiem wiem, co autor miał na myśli, chociaż czytało mi się nieźle i opowiadania całkiem składne były. Spodziewałam się jednak czegoś innego.

Właściwie to nie wiem co napisać. W sumie podobało mi się, ale tak nie do końca. Chyba nie całkiem wiem, co autor miał na myśli, chociaż czytało mi się nieźle i opowiadania całkiem składne były. Spodziewałam się jednak czegoś innego.

Wspaniała. Choc porusza ciężki temat życia i śmierci, czyta ja się rewelacyjnie i napewno zostanie na bardzo długo w pamięci.

Wspaniała. Choc porusza ciężki temat życia i śmierci, czyta ja się rewelacyjnie i napewno zostanie na bardzo długo w pamięci.

Wspaniała i wciągająca opowieść. pamiętam,że naście lat temu kiedy ja czytałam zrobiła na mnie ogromne wrażenie

Wspaniała i wciągająca opowieść. pamiętam,że naście lat temu kiedy ja czytałam zrobiła na mnie ogromne wrażenie

Carroll po raz kolejny wpuszcza nas do swojego świata. „Na pastwę aniołów” traktuje o sprawach ostatecznych. Trójka bohaterów spotyka na swojej drodze śmierć, która potrafi przybrać różne postacie. Ian McGann spotyka śmierć we śnie, obiecuje ona odpowiedzieć na każde pytanie- jeśli jednak nie zostanie zrozumiana – zapłatą za to będzie jego życie. Nie przytoczę momentu spotkania śmierci przez dwójkę pozostałych bohaterów- do tego musicie już dotrzeć sami- a wątek Iana zastanowił mnie w odniesieniu do opery Verdiego - Turandot. Okrutna księżniczka poprzysięgła, że nigdy nie odda nikomu swojego serca i testowała kandydatów na męża zadając im trzy zagadki. Błędna odpowiedź skazywała nieszczęśników na śmierć.
Zauważyłam odniesienie do tej opery. Carrollowska śmierć jest jak okrutna Turandot, z którą można czasem podyskutować, dyskusja ta kończy się zawsze jednakowo….
Ciekawe czy Carroll lubi operę – wyobrażam sobie, że tak.

Carroll po raz kolejny wpuszcza nas do swojego świata. „Na pastwę aniołów” traktuje o sprawach ostatecznych. Trójka bohaterów spotyka na swojej drodze śmierć, która potrafi przybrać różne postacie. Ian McGann spotyka śmierć we śnie, obiecuje ona odpowiedzieć na każde pytanie- jeśli jednak nie zostanie zrozumiana – zapłatą za to będzie jego życie. Nie przytoczę momentu...