Czy można mieszkańców wyspy zniszczonej wybuchem wulkanu tak po prostu umieścić we współczesnym społeczeństwie podczas, gdy do tej pory wiedli oni życie rodem z XIX. wieku? Książka porusza bardzo ważne sprawy związane z ludzką naturą, instynktem przetrwania oraz próbą ratowania tego, co było:

" Idiotyczny romantyzm! Najpierw machanie chusteczką na powitanie cywilizacji, a teraz na jej pożegnanie. Doprawdy, gdybym miał czas, zalałbym się łzami. Jednak przyzwyczajony do bilansu, mówię: centralne ogrzewanie + elektryczność + gaz + szkoły wszystkich stopni + zagwarantowana praca + przyzwoite zarobki + telewizja, radio, kina, teatry + wyżywienie, komfort, opieka lekarska, środki transportu, ubezpieczenia, emerytury i wszelkiego rodzaju rozrywki - oto suma przywilejów, wobec której nonsensem jest ta druga: ogień z chrustu + lampka naftowa + szkółka powszechna + pataty + wozy zaprzężone w woły + strzechy + wolność ograniczona do paru mil kwadratowych + splendid isolation i tydzień drogi do najbliższego chirurga. Wystarczy postawić pytanie - odpowiedź narzuca się sama."

Otóż właśnie odpowiedź nie narzuca się sama, ich przywiązanie do ziemi i więzy społeczne są tak silne, że walka o powrót staje się koniecznością... ale czy można wejść dwa razy do tej samej rzeki?

Czy można mieszkańców wyspy zniszczonej wybuchem wulkanu tak po prostu umieścić we współczesnym społeczeństwie podczas, gdy do tej pory wiedli oni życie rodem z XIX. wieku? Książka porusza bardzo ważne sprawy związane z ludzką naturą, instynktem przetrwania oraz próbą ratowania tego, co było:

" Idiotyczny romantyzm! Najpierw machanie chusteczką na powitanie cywilizacji, a...