Po przeczytaniu "miejsca egzekucji" miałam chyba zbyt wygórowane oczekiwania :(
Nie lubię kryminałów, w których:
- czytelnik od początku wie więcej niż śledczy
- giną policjanci zaangażowani w dochodzenie
- większość pracy policyjnej to przepychanki kompetencyjne i wzajemne złośliwości - brak zaufania do zespołu.
Właśnie dlatego nie chciało mi się skończyć tej książki.
Chcę śledzić postępy w odkrywaniu prawdy wraz z zespołem śledczych, interesuje mnie zagadka kryminalna i jej rozwiązanie.
Rozumiem, że zdarza się, że policjanci giną na służbie, że nie wszyscy śledczy się ze wszystkimi dogadują, ale nie o tym chcę czytać.

Po przeczytaniu "miejsca egzekucji" miałam chyba zbyt wygórowane oczekiwania :(
Nie lubię kryminałów, w których:
- czytelnik od początku wie więcej niż śledczy
- giną policjanci zaangażowani w dochodzenie
- większość pracy policyjnej to przepychanki kompetencyjne i wzajemne złośliwości - brak zaufania do zespołu.
Właśnie dlatego nie chciało mi się skończyć tej książki.
Chcę...

7.5/10

7.5/10

Pan Samochodzik i seryjny morderca :(

Pan Samochodzik i seryjny morderca :(

Cudowny cykl

Cudowny cykl

Nie wiem, dlaczego na okładce umieszczono żyletkę.
Na jej miejscu powinno być imadło. Nie tylko skrwawione, ale i ze szczątkami tkanki ludzkiej. Sygnatura modus operandi sprawcy morderstw dokonywanych w Anglii, w ciągu dwunastu lat, na siedmiu nastolatkach przez seryjnego mordercę. Powszechnie znanego, medialnie popularnego najpierw sportowca, a potem cieszącego się jeszcze większą sławą prezentera telewizyjnego, prowadzącego w rankingach i bijącego rekordy popularności programu "Wizyty Vance’a, trzecią najbardziej godną zaufania osobę w Wielkiej Brytanii po królowej i biskupie Liverpoolu" – Jacko Vance’a. Ujawniając jego nazwisko, nie zdradziłam żadnej tajemnicy dochodzeniowo-operacyjnej, bo o tym fakcie dowiedziałam się już w prologu, od samego mordercy, rozpoczynającego go zdaniem wywołującym moją niezdrową ciekawość w oczekiwaniu na perwersyjny spektakl – "Morderstwo jest jak magia…"
Tym, co skupiło moją uwagę, było walką policyjnych profilerów o złamanie społecznych standardów myślenia na temat nietykalności osób stojących na szczycie hierarchii społecznej i podważenie zasady stawiania ich poza wszelkimi podejrzeniami.
Zarówno Tony Hill, psycholog kliniczny i specjalista profiler, jak i Carol Jordan, starsza inspektor, wraz z grupą śledczych z Ogólnokrajowej Jednostki do spraw Profilowania Sprawców Przestępstw, nie mieli łatwo. Właściwie wszystko przemawiało przeciwko ich dochodzeniu i pracowało na ich niekorzyść. Niechęć policjantów do pracy profilera i umniejszanie jej znaczenia w śledztwie, podparte zwykłą, ludzką zazdrością o prawo do sukcesu i w efekcie awansu, premii i znaczenia w policyjnym środowisku. Ćwiczeniowy charakter grupy śledczej prowadzonej przez Tony’ego, nienadającej mu uprawnień policjanta. Przypadkowość odkrycia seryjnych zabójstw nastolatek i niedorzeczność oskarżeń pod adresem popularnego VIP-a przez nadambitną, początkującą śledczą. Uwielbienie społeczne dla Jacko Vance’a, uosobienia dobroci i miłości, znanego z działalności charytatywnej i wolontaryjnej na rzecz osób chorych. I wreszcie śmierć jednej z podopiecznych Tony’go, ostatecznie pozbawiająca go dalszej pracy z podległą mu grupą.
Sytuacja zdawała się beznadziejną, a bezsilność tropiących kontrastowała z naprzemiennymi relacjami chorego umysłu psychopaty z kolejnych, wyrafinowanych, sadystycznych zbrodni.
Wyścig z czasem o życie, z cierpieniem i męką kolejnej ofiary, walka na kolejne posunięcia wyprzedzające myśl i czyn mordercy, na kolejny krok demaskujący prawdziwą naturę Jacko lub zmuszający do popełnienia przez niego błędu pozwalającego na jego aresztowanie, doprowadziła Tony’go do wyboru między prawem a złamaniem regulaminu dochodzenia w śledztwie. Narastające napięcie wyrafinowanej gry na umysły i emocje, dwóch godnych siebie przeciwników, wykańczało nie tylko mnie, ale i głównych bohaterów, którzy nie byli powielonym odbiciem osobowych standardów powieści kryminalnych i szablonowym powieleniem społecznego przekroju, ograniczonego do singli, heteryków oraz wariacji stosunków międzyludzkich i konfiguracji seksualnych tylko w tym obrębie. Ten mikrokosmos ludzki pokazywał to, co w społeczeństwie istnieje i funkcjonuje, ale jest ukryte i zaliczane do tematów niewygodnych lub tabu. Homoseksualizm rujnujący kariery, małżeństwa-atrapy dla odmiennych orientacji seksualnych i ich psychopatologii, impotencję mężczyzn, męski szowinizm, seksizm wobec kobiet, dewiacje seksualne, nieszczęśliwie ulokowane uczucia i możliwość istnienia zwykłej, ciepłej przyjaźni między kobieta a mężczyzną.
Chciało mi się krzyknąć – Nareszcie pełne, obiektywne, ale i okrutne w swojej nagiej prawdzie życie, w którym jest nie tylko słodko, ale i gorzko, skomplikowanie, boleśnie i przede wszystkim różnorodnie w sferze seksualnej!
Nic nie było w tej historii o szarej strefie życia społecznego i ciemnej stronie umysłu ludzkiego, jednoznaczne i pewne. Wszystko mogło się wydarzyć, a każdy mógł być innym, niż wydawało się na początku. Zakończenie też autorka pozostawiła dwuznaczne i otwarte. Musiała. Wyboru nie dał jej ani patologiczny umysł Jacko, ani charakter cyklu, w którym ta opowieść jest częścią drugą i oczywiście nie ostatnią.
naostrzuksiazki.pl

Nie wiem, dlaczego na okładce umieszczono żyletkę.
Na jej miejscu powinno być imadło. Nie tylko skrwawione, ale i ze szczątkami tkanki ludzkiej. Sygnatura modus operandi sprawcy morderstw dokonywanych w Anglii, w ciągu dwunastu lat, na siedmiu nastolatkach przez seryjnego mordercę. Powszechnie znanego, medialnie popularnego najpierw sportowca, a potem cieszącego się jeszcze...

Styl Val McDermid bardzo mi odpowiada. Typowo angielskie klimaty. Trochę kojarzy mi się z książkami Roberta Galbraitha. Chętnie sięgnę po następne części.

Styl Val McDermid bardzo mi odpowiada. Typowo angielskie klimaty. Trochę kojarzy mi się z książkami Roberta Galbraitha. Chętnie sięgnę po następne części.

Zgadza się . Nie porwał początek ale od połowy czytało się dość dobrze

Zgadza się . Nie porwał początek ale od połowy czytało się dość dobrze

Przegadana, rozwleczona, nierówne są książki tej autorki, niestety.

Przegadana, rozwleczona, nierówne są książki tej autorki, niestety.

Wciągająca, podobała mi się. Ale zakończenie niepokojące, nie lubię takich. Ten psychopata miał zostać przykładnie ukarany...

Wciągająca, podobała mi się. Ale zakończenie niepokojące, nie lubię takich. Ten psychopata miał zostać przykładnie ukarany...

Wstęp jest dość nudny, ale później akcja nabiera tempa. Mi się bardzo podoba styl pisania autorki. Postacie są dobrze nakreślone, a fabuła wciąga. Polecam :)

Wstęp jest dość nudny, ale później akcja nabiera tempa. Mi się bardzo podoba styl pisania autorki. Postacie są dobrze nakreślone, a fabuła wciąga. Polecam :)