Czy zastanawialiście się kiedyś ile tajemnic z przeszłości kryją nasze najbliższe okolice? Być może w piwnicy sąsiedniego domu zakopano skarb templariuszy, w murach lokalnego kościoła ukryte są zabytkowe malowidła, a w podziemiach ratusza spoczywają starożytne rękopisy? Takie rozmyślanie i poszukiwanie tajemnic tam, gdzie ich nie ma, powoduje, że coraz częściej w ręce czytelników trafiają powieści w typie najczęściej kojarzonym z Danem Brownem, czyli historie z tajemnicą z minionych czasów w tle. Tym razem, za tego typu powieść wzięła się para polskich pisarzy - Małgorzata i Michał Kuźmińscy. I choć Klątwie Konstantyna ciężko będzie osiągnąć status światowego bestsellera, to jest to z pewnością kawał dobrej pisarskiej roboty.

Tytułowa Klątwa Konstantyna, to legendarna przepowiednia starożytnego cesarza rzymskiego, której ujawnienie dałoby swego rodzaju moc decydowania o przyszłości Kontynentu Europejskiego. Akcja powieści przenosi nas do Krakowa, podnoszącego się z gruzów po świeżo zakończonej wojnie, latem 1945 roku. Na poszukiwanie wspomnianej przepowiedni wysłanych zostaje dwóch amerykańskich agentów - były szpieg rosyjskiego pochodzenia Michaił Romanow oraz polski komandos-cichociemny Andrzej "Segal" Mewa. Do Krakowa przybywa też Awner Koen, młody agent palestyńskiej organizacji Szai, którego zadaniem jest zimna, okrutna i powszechnie znana zemsta - zemsta na wszystkich tych, którzy w czasie wojny donosili niemieckim okupantom o ukrywających się w mieście żydach. Wraz z Awnerem do Krakowa przyjeżdża też Rebeka, młoda żydówka, dla której Kraków jest rodzinnym miastem, a powrót do niego próbą odzyskania straconej przeszłości. Losy tych dwóch par bohaterów, na pozór niepowiązane i kompletnie odmienne, wkrótce zaczynają się krzyżować. Niebawem też okazuje się, że w grze o Testament Konstantyna bierze udział nie tylko strona amerykańska, a toczy się ona o naprawdę wysoką stawkę.

Przedstawiona historia jest bardzo plastyczna i zgrabnie ułożona. Autorzy opisują losy bohaterów w stylu filmowych scen, przeskakując co chwilę od Awnera i Rebeki do Miszy i Andrzeja, niekiedy wplatając w akcję inne postacie. Mamy tutaj dobrze funkcjonujący model trzecioosobowego, wszechwiedzącego narratora, który dawkuje nam kolejne informacje w racjonalnych porcjach. Napięcie stopniowo narasta przez całą treść powieści, aby w końcu w ostatnich rozdziałach wybuchnąć z siłą dynamitu, przedstawiając rozwiązanie historii, jakiego trudno raczej się było spodziewać. Osobiście czułem się mile zaskoczony rozwiązaniem kluczowej zagadki, które okazało się bynajmniej nie tendencyjne czy przewidywalne, lecz odpowiednio zaskakujące, a jednocześnie na tle całej powieści dość racjonalne.

Państwo Kuźmińscy poświęcili sporo czasu na przygotowanie od strony merytorycznej, o czym z resztą sami informują w podziękowaniach na końcu książki, dlatego wszystko co w treści powieści znajdziemy, będzie pasować do czasu i miejsca akcji. Na uwagę zasługuje przede wszystkim ciekawe, realistyczne przedstawienie Krakowa – opisy miejsc są odpowiednio szczegółowe, udostępniono nam nawet mini plan miasta dla orientacji. Drugi ważny element, to mieszkańcy Krakowa i okolic, otrząsający się po trudach wojny. Nic nie zostało tu specjalnie zatuszowane, autorzy pośrednio wytykają wręcz Krakowianom (i Polakom jako całości) cwaniactwo i obłudę – to pierwsze przejawiające się wszechobecną chęcią zysku kosztem drugiego człowieka, a drugie dwulicową postawą Polaków wobec Żydów – z jednej strony poświęcenie w ukrywaniu ich przed Niemcami i pomoc w przystosowaniu się do życia po wojnie, z drugiej praktyczny brak zahamowań przed dokonaniem kolejnego pogromu, podżeganego zwykłymi plotkami.

Klątwa Konstantyna to kawał solidnej literatury, która powinna trafić w gusta fanów powieści szpiegowsko-kryminalnych. Jej solidność objawia się też w samej objętości – ta książka to ponad 400 ładnie wydanych stron pełnych ciekawej akcji z interesującymi bohaterami, nienachalnym wątkiem miłosnym, a nawet odrobiną humoru. Polecam gorąco, bo z pewnością jest to pozycja, której przeczytanie nie zostanie nazwane czasem straconym.

Paweł Kukliński