Wiedźma naczelna

To koniec. A dokładniej ostatni tom przygód rudej wrednej wiedźmy.

Dorosłe życie, w które wkroczyła oraz miłość do Lena nieco przytłoczyły pewną siebie i zawsze sobie radzącą dziewczynę. Wolha wyrusza w podróż, by odreagować, odpocząć, przemyśleć. Robi dokładnie to samo, co każda młoda kobieta. No, nie tak może dokładnie, ponieważ Wolha poza całym swoim wdziękiem, niebanalnym językiem i dużym poczuciem humoru ma dar do pakowania się w najprzeróżniejsze kłopoty!

Czytając nie wyczułam napięcia, jakie towarzyszyło poprzednim tomom. Akcja jest słabiej zawiązana, wiele rzeczy jest nad-opowiedzianych. Miałam nawet wrażenie, że tu i ówdzie pojawił się opis "na siłę", który miał powiększyć ilość słów. Świetne było to, ze pojawiały się tych książkach postaci znane z poprzednich tomów. Poza Lenem oraz akademickimi czarodziejami, w ostatniej części spotykamy zielarkę Welkę, która niemałą rolę odegra w ostatniej przygodzie Rudej.

Zdecydowanie to był TEN moment, kiedy z Wredną wiedźmą należało się pożegnać. Historia Wolhy i Lena została moim zdaniem opowiedziana do końca. I nawet nie mam za złe autorce, że wampira było w tej książce tak mało! Przejawiał się w każdej myśli i czynie, nawet, jeśli nie było literalnie napisane "LEN".
Muszę pogratulować Pani Gromyko jednego: braku okropnie długich i przesłodzonych opisów. Te książki są świetne między innymi dlatego, że wartka akcja nie jest przeplatana ciągnącymi się długimi opisami.

Chętnie za jakiś czas wrócę do świata Olgi Gromyko. Przeczytam jeszcze raz książka, po książce wszystkie opowiadania o przygodach Wolhy Rednej. Dam się ponownie porwać temu niesamowitemu uczuciu, które towarzyszy podczas czytania tak świetnych książek. Pośmieję się z ciętych odpowiedzi Wrednej.
A tymczasem ŻEGNAJ WOLHO!