Niezwykła i zaskakująca powieść kryminalna na najlepszym poziomie.

Zaczynając "Ziarno Prawdy" byłem raczej rozczarowany, jakie zmiany zaszły w życiu Szackiego. Wszystko się popieprzyło, a większość postaci, które polubiłem zostały tylko wspomnieniem w rozżalonym monologu naszego protagonisty. Ciężko nie zauważyć jaką metamorfozę przeszedł główny bohater. Dalej jest dobrze nam znanym cynikiem, ale obojętność z jaką nas wita w podejściu do otaczającego go świata jest przytłaczająca.

I byłoby bardzo źle, gdyby nie to, że Miłoszewski bardzo dobrze to sobie zaplanował - w mistrzowski wręcz sposób.

Szacki dotknięty rutyną beznadziejnie łatwych spraw w świętokrzyskim Sandomierzu zostaje obarczony sprawą, która na nowo rozpala jego szare komórki, kryminalistyczny zmysł i chęć dorwania mordercy.

Samo śledztwo jest bardzo rozbudowane. Nic w tym mieście nie jest oczywiste i choć autor musiał podkoloryzować realia, to wyszło tej powieści tylko na zdrowie. Akcja w tunelach to jedna z najlepszych scen jaką można przeczytać w kryminałach.

Tytułowe ziarno prawdy jest tak nie przypadkowe, że aż ciarki przechodzą, kiedy dowiadujemy się o co w tym wszystkim tak naprawdę chodzi. Nie pamiętam, kiedy ostatnio uderzyło mnie tak zakończenie kryminału. FENOMENALNE.

Teo to postać, która zostanie zapamiętana w arkanach polskiego kryminału. Wszystko jest w tej powieści wyśmienite i tylko czysta powściągliwość powstrzymuje mnie przed wystawieniem 10. Tak bardzo chcę wierzyć, że przy zakończeniu tej świetnej historii nie będę się zastanawiał nad tym nawet na chwilę. Polecam z całego serca.

Niezwykła i zaskakująca powieść kryminalna na najlepszym poziomie.

Zaczynając "Ziarno Prawdy" byłem raczej rozczarowany, jakie zmiany zaszły w życiu Szackiego. Wszystko się popieprzyło, a większość postaci, które polubiłem zostały tylko wspomnieniem w rozżalonym monologu naszego protagonisty. Ciężko nie zauważyć jaką metamorfozę przeszedł główny bohater. Dalej jest dobrze...