W pełni zgadzam się z tym co pisze wydawca, że "Oddawana do rąk czytelników książka "Rytuał interakcyjny" jest jednym z ważniejszych dzieł tego autora pod względem teoretycznym, ale przyciąga też pod względem formy literackiej, zatem jej lektura będzie dla Czytelnika zapewne także przeżyciem estetycznym". Jest to zbiór esejów i "nie będzie o tym, co przeżywają ludzie, ale o tym, w czym uczestniczą".

Niekiedy występują bardzo rozbudowane przypisy – one sporo rozszerzają podejmowane wątki – a czyta się je z wielkim zainteresowaniem.

Erving Goffman przytacza obserwacje z Wysp Szetlandzkich, podobnie jak w arcydziele "Człowiek w teatrze życia codziennego" z 1956 roku, moja opinia https://lubimyczytac.pl/ksiazka/66582/czlowiek-w-teatrze-zycia-codziennego/...

Znajduję mnóstwo ciekawych sytuacji: rabunki, pech, kary śmierci i okres następujący po jej orzeczeniu, relacje ze szpitala psychiatrycznego, hazard w grach losowych i momenty krytyczne (poszukiwanie dreszczyku emocji, podniesienia poziomu adrenaliny w organizmie). Spostrzeżenie autora odnoszące się do ryzyka, że "Niektórzy z tego właśnie powodu lubią podróżować samolotem. Wychodzą z domu późno, żeby nie czekać na lotnisku, czym zapewniają sobie pewne ryzyko, że samolot odleci bez nich, a podczas lotu czerpią przyjemność z ryzyka, jakim jest samo latanie". Autor przybliża postawy spełniania poczucia obowiązku w obliczu zagrożeń: gdy tonie okręt, to kapitan ostatni schodzi z jego pokładu; umieranie w imię wierności swoim zasadom i dla ich obrony. Przytacza obserwacje znanego pisarza i podróżnika Ernesta Hemingwaya – jednego z najwybitniejszych pisarzy amerykańskich. Przywołuje role aktorów filmowych i zachowania ich bohaterów akcji. "Ciekawe obserwacje odnośnie do kultu nudy i miejsca tego kultu w świecie nastolatków można znaleźć w powieści Jerome'a D. Salingera, "Buszujący w zbożu", tłumaczenie Maria Skibniewska, wydawnictwo Iskry, Warszawa 2004".

"Zachodni podróżnik skarżył się, że Chińczycy nigdy nie mówią, co myślą, tylko to, co w ich odczuciu chciałby usłyszeć ich rozmówca z Zachodu. Chińczycy skarżyli się, że człowiek z Zachodu jest prostacki, chamski i niewychowany. Przypuszczalnie według standardów chińskich zachowanie człowieka z Zachodu jest tak pozbawione ogłady, że stwarza sytuację alarmową, zmuszając Azjatów do unikania jakichkolwiek odpowiedzi wprost i, zamiast tego, ratowania sytuacji uwagami, które mają wybawić człowieka Zachodu z kompromitującej opresji (...) Jest to przykład ważnego rodzaju nieporozumień, które pojawiają się w interakcjach między osobami pochodzącymi z grup, w których obowiązują odmienne rytuały".

"Jako że relacje społeczne można do pewnego stopnia opisać w kategoriach wzajemnej pomocy, odmowa prośbie o pomoc staje się rzeczą delikatną, potencjalnie destrukcyjną dla twarzy proszącego. Chester Holcombe w pracy The Real Chinaman, Dodd, Mead, New York 1895, daje następujący przykład z kultury chińskiej: "Fałszywość, od której – zdaniem wielu – Chińczycy jako naród są uzależnieni, wynika w dużej mierze z wymogów etykiety. Zwykłe szczere <<nie>> jest szczytem prostactwa. Wszelka odmowa lub zaprzeczenie muszą być złagodzone i wyrażone w formie przeprosin za niemożność. Nigdy się nie pokazuje, że nie chce się czegoś dla kogoś zrobić. Zamiast tego wyraża się żal, że czynią to absolutnie niemożliwym nieuniknione, chociaż wymyślone okoliczności. Wieki praktyki w stosowaniu takich uników sprawiły, że Chińczycy są niezrównanie płodni w wymyślaniu i rozwijaniu wymówek. Naprawdę rzadko kiedy gubią się w swoich koronkowych kłamstwach, za pomocą których ukrywają niemiłą prawdę".

Jedna z ciekawostek rytuału, znajduje się w podrozdziale pt. "Okazywanie szacunku": "Ciekawy przykład tej złożoności w odniesieniu do stosunków państwa i służby można znaleźć w podręczniku etykiety z XIX wieku: Polecenia należy wydawać łagodnie, z powagą i rezerwą. Głos powinien być opanowany, ale należy unikać tonu poufałego lub przyjaznego. Zwracając się do nich, lepiej mówić z podniesioną intonacją i w żadnym razie nie obniżać jej pod koniec zdania. Najlepiej urodzeni ludzie, jakich mieliśmy przyjemność poznać, zawsze, zwracając się do służby, używali takich wyrażeń, jak "Będę ci wdzięczny za zrobienie tego i tego", "Gdybyś był tak dobry", łagodnym głosem, ale z bardzo wysoką intonacją. Doskonałość manier w tym względzie polega na tym, aby słowami przekazać, że czynność do wykonania jest grzecznością, a intonacją, że jest obowiązkiem". ("The Laws of Etiquette", anonim, Carey, Lee and Blanchard, Philadelphia 1836, s.188)

"Stacje benzynowe mają dziś w ofercie, oprócz paliwa, chwilę w towarzystwie "króliczka". A w ramach trendu "topless" do obiadu są dołączane ponętne kelnerki". "Myślę, że trudno o bardziej wyrazisty przykład rozszerzonej oferty niż The Harry's Shoeshine Palace w San Francisco (według relacji "San Francisco Chronicle" 1966, 26 czerwca),gdzie każdemu, kto ma dwa dolary i dowód tożsamości, dziewczyna w stroju topless wyczyści buty. De Sade byłby pod wrażeniem takiej komercjalizacji swoich pomysłów".

W pełni zgadzam się z tym co pisze wydawca, że "Oddawana do rąk czytelników książka "Rytuał interakcyjny" jest jednym z ważniejszych dzieł tego autora pod względem teoretycznym, ale przyciąga też pod względem formy literackiej, zatem jej lektura będzie dla Czytelnika zapewne także przeżyciem estetycznym". Jest to zbiór esejów i "nie będzie o tym, co przeżywają ludzie, ale...