"Wołasz mnie; biegnę, by pojąć za późno,
że to, co mam pod nogami, jest próżnią."

Od wypadku, w którym zginęła cała rodzina Mii, minęły trzy lata... Adam jest sławnym rockmanem (i wcale mu to szczęścia nie daje), Mia również znaną i cenioną wiolonczelistką. Oboje ułożyli sobie życie, tyle że już - nie razem...

Na początku ta książka niezbyt mi się podobała, nie porwała mnie narracja z perspektywy Adama, opis jego życia i pustki, która w nim panuje po tym, jak Mia zniknęła - właściwie bez słowa wyjaśnienia... Później jednak zaczęłam się wczuwać i odbierać te jego emocje, żal i niezagojoną ranę... Mimo odniesionego sukcesu Adam nie lubi swojego życia, nie panuje nad nim, a tęsknota za utraconą miłością nie mija wcale z czasem.

"Został tylko wir. A ja stoję na samej krawędzi."

Do pewnego momentu ta powieść nie wzbudzała we mnie większych emocji, natomiast potem było ich aż nadto... Piękna książka, idealna, jeśli chcemy trochę sobie popłakać...

"Wołasz mnie; biegnę, by pojąć za późno,
że to, co mam pod nogami, jest próżnią."

Od wypadku, w którym zginęła cała rodzina Mii, minęły trzy lata... Adam jest sławnym rockmanem (i wcale mu to szczęścia nie daje), Mia również znaną i cenioną wiolonczelistką. Oboje ułożyli sobie życie, tyle że już - nie razem...

Na początku ta książka niezbyt mi się podobała, nie porwała...