Przeczytałam trzy kryminały Mankella i stanowczo stwierdziłam, że to koniec; za długie, nudne, niepotrzebne dygresje.
Jednak zachęcona rekomendacją Wojciecha Chmielarza, który "O krok" umieścił na liście pięciu najbardziej przerażających książek o seryjnych mordercach, postanowiłam spróbować raz jeszcze. I okazało się, że słusznie zaufałam twórcy komisarza Mortki.

Tym razem, mimo pokaźnych rozmiarów, czytało mi się bardzo dobrze, napięcie rosło prawie z każdą stroną, emocje i dreszcz niepokoju także. W pewnym momencie poczułam nagle lęk i chęć, by tak jak pisze Chmielarz, sprawdzić, czy na pewno zamknęłam drzwi.

Wciąż jednak nie mogę oprzeć się wrażeniu, że może niekoniecznie czytelnik musi być nieustająco informowany o kolejnych czynnościach wykonywanych przez Wallandera. Oczywiście fizjologia ważna sprawa, zwłaszcza gdy ma się cukrzycę, ale wciąż czytać o sikaniu, a to w łazience, a to pod drzewem i znowu o piciu kolejnych szklanek wody i znów sikaniu!

Gdyby "wykasować" trochę tych opisów, książka mogłaby, bez szkody dla treści, być trochę krótsza, co zauważyło już wielu na LC.

Przeczytałam trzy kryminały Mankella i stanowczo stwierdziłam, że to koniec; za długie, nudne, niepotrzebne dygresje.
Jednak zachęcona rekomendacją Wojciecha Chmielarza, który "O krok" umieścił na liście pięciu najbardziej przerażających książek o seryjnych mordercach, postanowiłam spróbować raz jeszcze. I okazało się, że słusznie zaufałam twórcy komisarza Mortki.

Tym...