Jest takie polskie powiedzenie, bardzo głęboka mądrość ludowa, że niedaleko pada jabłko od jabłoni. Oznacza to, że dzieci są naturalnymi kontynuatorami działań rodziców, często powielają ich błędy, lecz czasem całkowicie też odcinają się od swego korzenia, jakim jest dom rodzinny, uciekają przed tym, co uznają za spadek, którego nie chcą, by po wiele latach z podkulonym ogonem wrócić na domowe śmieci i pokornie przyznać, że rodzice mieli racje, że to oni się mylili chcąc całkowicie stworzy nową jakość, zbudować coś od początku ale bez fundamentu. Taki dom budowany na piasku szybko się rozsypie. Wiele wtedy łączy i takie wspólne doświadczenia zbliżają. Jak się okazuje, każdy taką fazę buntu przechodzi, by później, poprzez własne porażki i błędy stwierdzić, że od własnej rodziny nie można się odcinać i odrywać. Zarówno w tym, co dobre, jak i złe, choć to, co można zrobić, to zachowując swoją własną tożsamość i niezależność pamiętać o gnieździe z którego się wyszło. Zresztą takie powiedzenie, że te cechy ma się po ojcu a tamte po matce są naturalnym Bogaczewem inwentarza, jaki uzyskujemy, dobre pielęgnujemy i rozwijamy, złe eliminujemy i zmieniamy na lepsze, choć natury oszukać się nie da. Sytuacja bardziej się komplikuje kiedy nasze dzieciństwu, czyli ten najbardziej wzorcow-matrycowy czas przebiega z jakiś powodów bez rodziców i skazani jesteśmy niejako na własną drogę poszukiwań, jak mamy żyć i postępować, i kim będziemy kiedy dorośniemy. Wtedy takim drogowskazem stają się nasi przyjaciele, których cenimy i szanujemy oraz bliscy nam ludzie. Jednak niezależenie od tego nosimy w sobie cząstkę naszych rodziców, i jest jej o wiele więcej niż tylko zauważalne rysy twarzy czy fizyczne podobieństwo. Nasz bohater jest taką postacią, której Zycie nie szczędziło przykrych i bolesnych doświadczeń, z których największym było wydarzenie z dzieciństwa związane ze śmiercią jego rodziców, w sposób zaś szczególny ze śmiercią jego matki, która oddała za niego własne życie a j ej matczyna miłość osłoniła go przed śmiercionośnym zaklęciem Lorda Voldemorta na zawsze wywierając na nim niezatarte piętno, z którym będzie się zmagał przez całe swe życie. Zawieziony przez przyjaciół do najbladszej mu rodziny znajduje w niej dom, choć nie taki jakiego można by oczekiwać dla kogoś kto stracił rodziców. Jego dorastanie pełne jest przykrości i wielu upokorzeń, czuje się intruzem w tym miejscu, wie, że jego obecność tam jest wynikiem konieczności a nie wyborem z miłości. Nie doznaje zrozumienia i nie doświadcza miłości i ciepła, to w istotny sposób wpływa i kształtuje jego osobowość i jego wrażliwość. Ujawnienie prawdy o tym, że jest synem czarodziejów i pobyt w szkole w Hogwarcie, to czas hartowania i rozwija najlepszych cech, takich jak lojalność, męstwo, odwaga, to okres wchodzenia w młodzieńczy bunt wobec niesprawiedliwości i zła, ale i czas pierwszych fascynacji i zauroczeń, czas pierwszych miłości. Harry jest taki, jacy są jego rówieśnicy, może bardziej zraniony, ale i przez to bardziej uodporniony, choć na pewno brak właściwych wzorców nie wpłynął dobrze na jego postawy, są w nim cechy, które budzą niepokój i stawiają pytania, jaki model wychowawczy byłby w takich warunkach, w jakich mu przyszło dorastać, najlepszym, by uformować zdrowego młodego człowieka z kręgosłupem moralnym. Autorka pokazuje ciekawą i skomplikowaną drogę do dorosłości, pełną krętych dróg i pułapek, ale i sukcesów, które towarzyszą każdemu dziecku w tej wędrówce.

Jest takie polskie powiedzenie, bardzo głęboka mądrość ludowa, że niedaleko pada jabłko od jabłoni. Oznacza to, że dzieci są naturalnymi kontynuatorami działań rodziców, często powielają ich błędy, lecz czasem całkowicie też odcinają się od swego korzenia, jakim jest dom rodzinny, uciekają przed tym, co uznają za spadek, którego nie chcą, by po wiele latach z podkulonym...