Muszę się Wam drodzy Czytelnicy i Bywalcy mojego bloga przy okazji tej notki do czegoś przyznać. No tak, dowód osobisty wręczono mi parę ładnych lat temu, ale ja tak gdzieś w środku, w pewnej sferze duchowej pozostałam wciąż małą dziewczynką. Bo nadal czytam bajki. Dokładnie bajki. Wracam do moich ulubionych książeczek z dzieciństwa i dzięki nim udaję się do świata, który kojarzy mi się z beztroskimi latami szkoły. Bajki poprawiają mi humor i są często lekarstwem na brutalność tego czasem paskudnego dorosłego świata, w którym dobro nie zawsze wygrywa ze złem, a często jest odwrotnie.
Niewielka objętościowo książeczka autorstwa Hanny Babińskiej dostarczyła mi miłych chwil wytchnienia wczorajszego wieczoru. Znów trafiłam do rzeczywistości bez przemocy - a taką bardzo lubię. Autorka sama będąca mamą dwóch córek stworzyła kilka przesympatycznych historyjek w stylu takich bajek na jakich się wychowałam - bez przemocy, walk, mutantów i robotów. Te opowiastki cechuje pogoda, docenienie wartości jakie niesie ze sobą przyjaźń, odpowiedzialność, opiekuńczość, spełnianie dobrych uczynków i po prostu dobre serce. Bohaterami książki są ludzie oraz zwierzęta, które Babińska uczłowieczyła. Nauczyła je mówić i czuć tak jak ludzie - ale i uwrażliwiła młodego Czytelnika czy Słuchacza na to, że one to też żywe stworzenia, które czują i które można zranić oraz sprawić im ból. Mali bohaterowie - dzieci w tej książeczce przeżywają ciekawe przygody, trafiają też do bajkowego świata, gdzie spotykają postacie fantastyczne jak smoki, wiedźmy, królewny i rycerzy. Całość utrzymana jest w pogodnym stylu, przyjaznym dla dziecka i mającym świetne wartości edukacyjne. Książeczkę czyta się przyjemnie i lekko, każda historyjka kończy się czytelnym morałem, który w bajkach jest dla mnie czymś bardzo wartościowym. Polecam te opowiastki małym Czytelnikom, choć i dorosłym mogą się spodobać. Książeczka opatrzona bardzo ciekawą okładką ma także w środku kilka fajnych ilustracji - szkoda, że są one czarno-białe.

Muszę się Wam drodzy Czytelnicy i Bywalcy mojego bloga przy okazji tej notki do czegoś przyznać. No tak, dowód osobisty wręczono mi parę ładnych lat temu, ale ja tak gdzieś w środku, w pewnej sferze duchowej pozostałam wciąż małą dziewczynką. Bo nadal czytam bajki. Dokładnie bajki. Wracam do moich ulubionych książeczek z dzieciństwa i dzięki nim udaję się do świata, który...