Niewątpliwie książka otwiera oczy. Przynajmniej moje. Wiedziałam, że chaos, wielkie pieniądze, wojny, bieda oraz głód sprzyjają sytuacjom patologicznym. Nie sądziłam jednak, że przy okazji pomocy humanitarnej pojawia się ich aż tyle i na taką skalę.

Z drugiej strony mam wrażenie, że autorka podeszła do tematu bardzo jednostronnie. Pokazuje same negatywy, nieprawidłowości, wynaturzenia. Zabrakło mi pokazania także tych dobrych działań. Wydaje mi się, że przecież one też występują, że ludzie potrzebujący nie tylko są wykorzystywani, ale otrzymują pomoc.

Zresztą tutaj oberwało się wszystkim: darczyńcom, działaczom, zwykłym pracownikom przemysłu humanitarnego. Nawet ludziom, którzy potrzebują pomocy. Czyżby autorka podczas swoich prac nad książką nie natknęła się na nikogo dobrego?! Nie zauważyła ani jednego pozytywnego skutku działań humanitarystów? Nic?

Warto też zaznaczyć, że Linda Polman zajmuje się w tym reportażu głównie Afryką. Brakowało mi spojrzenia bardziej globalnego. Szkoda, że nie poświęciła więcej uwagi Jugosławii, Czeczenii, czy Korei Północnej (wspomina się o niej w dosłownie jednym zdaniu!).

Plus za „alfabetyczną listę pojęć, których ten światek używa i które go określają”. Minus za umieszczenie zwrotów obcojęzycznych wraz z tłumaczeniami na końcu książki. Uważam, że powinny one znajdować się po prostu na dole strony, na której występował zwrot wymagający tłumaczenia. Wertowanie bywa irytujące!

Mimo wszystko myślę, że warto sięgnąć po tę pozycję. Dobrze poznać ciemne strony pomocy humanitarnej, by pomagać mądrze i uniknąć wielu patologii.

Niewątpliwie książka otwiera oczy. Przynajmniej moje. Wiedziałam, że chaos, wielkie pieniądze, wojny, bieda oraz głód sprzyjają sytuacjom patologicznym. Nie sądziłam jednak, że przy okazji pomocy humanitarnej pojawia się ich aż tyle i na taką skalę.

Z drugiej strony mam wrażenie, że autorka podeszła do tematu bardzo jednostronnie. Pokazuje same negatywy, nieprawidłowości,...