Smutna, jednak w pewien sposób odwzorowująca rzeczywistość o której rzadko jesteśmy w stanie pomyśleć. Zwraca uwagę na problem przemocy psychicznej wobec kobiet. Pomimo tego wszystkiego czytało się ją całkiem szybko.

Smutna, jednak w pewien sposób odwzorowująca rzeczywistość o której rzadko jesteśmy w stanie pomyśleć. Zwraca uwagę na problem przemocy psychicznej wobec kobiet. Pomimo tego wszystkiego czytało się ją całkiem szybko.

Nie moja bajka. Chociaż wydaje mi się, że nie obce mi są uczucia altruistyczne i empatia książka wydaje się być wymyślona. Nie potrafię zrozumieć ani głównej bohaterski, ani jej męża, ani matki. Takie to wszystko naciągane mi się wydaje. Ale może się mylę i są takie przypadki gdzie kobieta rąk ślepo podąża za mężem, pomimo tego, iż ma wsparcie rodziny, nie ma dzieci i potrafi na siebie zarobić.

Nie moja bajka. Chociaż wydaje mi się, że nie obce mi są uczucia altruistyczne i empatia książka wydaje się być wymyślona. Nie potrafię zrozumieć ani głównej bohaterski, ani jej męża, ani matki. Takie to wszystko naciągane mi się wydaje. Ale może się mylę i są takie przypadki gdzie kobieta rąk ślepo podąża za mężem, pomimo tego, iż ma wsparcie rodziny, nie ma...

Bardzo smutna,a z drugiej strony niosąca nadzieje.Na lepsze zmiany okładka.
Książka,o przemocy domowej.Można powiedzieć,jedna z wielu.No właśnie jedna z wielu.Z około 20 tys,napisanych na ten temat.
O przemocy i nadziej. Niestety,mnie nie oczarowała.Czułem,jakbym znowu czytał podobną historię.Może nie jest najgorsza.Bo ma w sobie.Duży ładunek emocji.Ale odgrzewany kotlet,nie zawsze smakuje.

Bardzo smutna,a z drugiej strony niosąca nadzieje.Na lepsze zmiany okładka.
Książka,o przemocy domowej.Można powiedzieć,jedna z wielu.No właśnie jedna z wielu.Z około 20 tys,napisanych na ten temat.
O przemocy i nadziej. Niestety,mnie nie oczarowała.Czułem,jakbym znowu czytał podobną historię.Może nie jest najgorsza.Bo ma w sobie.Duży ładunek emocji.Ale odgrzewany...

kolejna książka, którą omijałam szerokim łukiem, po pierwsze z uwagi na nieciekawą okładkę, po drugie nieciekawy tytuł. Jednak muszę przyznać, że treść mnie zaskoczyła i to bardzo pozytywnie, bo okazało się, za nieciekawą oprawą ukryła się bardzo ciekawa fabuła.polecam

kolejna książka, którą omijałam szerokim łukiem, po pierwsze z uwagi na nieciekawą okładkę, po drugie nieciekawy tytuł. Jednak muszę przyznać, że treść mnie zaskoczyła i to bardzo pozytywnie, bo okazało się, za nieciekawą oprawą ukryła się bardzo ciekawa fabuła.polecam

Książka pięknie napisana, prawdziwa historia, której nikt by nie chciał przeżyć... Poleciały łzy w pewnym momencie. Cytaty, które okazały się bardzo prawdziwe najpiękniejszym cytatem był dla mnie ten wypowiedziany przez obrońce matki Ewy "Nie można przestać kogoś kochać nawet, gdy ten ktoś odejdzie. Nawet wtedy gdy odejdzie na zawsze! [...]" Bardzo wciąga historia Ewy, nie idzie jej odłożyć zanim nie dowie się dlaczego, no właśnie dlaczego...

Książka pięknie napisana, prawdziwa historia, której nikt by nie chciał przeżyć... Poleciały łzy w pewnym momencie. Cytaty, które okazały się bardzo prawdziwe najpiękniejszym cytatem był dla mnie ten wypowiedziany przez obrońce matki Ewy "Nie można przestać kogoś kochać nawet, gdy ten ktoś odejdzie. Nawet wtedy gdy odejdzie na zawsze! [...]" Bardzo wciąga historia Ewy, nie...

Przeczytałam i mam dziwne wrażenie że w dzisiejszy świecie tak kobiety są bezbronne wobec tyranów mężów nic nie tłumaczy takiego zachowania a panowie uważają się za panów życia i traktują swoje żony jak niewolnice. Tylko szkoda mi takich kobiet że nie potrafią wyrwać się z takiego związku.
Właśnie o takim traktowaniu żony jest ta książka poniżana i upokarzana kobieta nie ma się komu poskarżyć i zaufać bo ślepo kocha męża i nie wiem czy to można nazwać miłością . Wprawiona w udawaniu, w przekonywaniu o wspaniałym życiu Ewa nie dawała poznać, że jej małżeństwo jest w istocie więzieniem a mąż psychopatyczną bestią. Zadziwiające jest jednak, że bliscy nigdy nie zwrócili uwagi na subtelne sygnały, niepokojące zdarzenia, ukazujące choć przez chwilę prawdziwą naturę związku. Właśnie ta obojętność, przekonanie, że pewne rzeczy powinny pozostać w czterech ścianach, jest niepokojąca. Polecam choć jeszcze dziś nie wiem do końca co czuję trudne to życie jest.

Przeczytałam i mam dziwne wrażenie że w dzisiejszy świecie tak kobiety są bezbronne wobec tyranów mężów nic nie tłumaczy takiego zachowania a panowie uważają się za panów życia i traktują swoje żony jak niewolnice. Tylko szkoda mi takich kobiet że nie potrafią wyrwać się z takiego związku.
Właśnie o takim traktowaniu żony jest ta książka poniżana i upokarzana kobieta nie...

Być może nie jestem w stanie obiektywnie podejść do oceny i opisu tej książki, bo bardzo dobrze znam bardzo podobną sytuację. Niemniej, książka porusza ważny i trudny temat, który nadal pozostaje często tabu. Bo jeśli mąż nie pije nałogowo i nie bije, to przecież jest "dobry", a znęcanie się psychiczne jest często brane za "brak wdzięczności ze strony żony i brak posłuszeństwa". Ewa, główna bohaterka, uzależniona od męża i od chorej miłości do niego nie wytrzymuje psychicznego znęcania się i ucieka do, jej zdaniem, najsłuszniejszego wyjścia.

Książka pozwala doskonale poznać główną bohaterkę, jej myśli, uczucia, ból, męża- człowieka bez zasad i uczuć, a także matkę- taką z prawdziwego zdarzenia, dla której dobro dziecka jest najważniejsze, a ukaranie człowieka, który je skrzywdził, priorytetem.

Autorka pokazuje, że zabranianie własnego zdania, myśli, uczuć, słów, marzeń jest zwyczajnie złe, bo każdy na to zasługuje i każdy ma prawo do wolności-nawet w małżeństwie. Może otworzyć oczy i uchronić wiele kobiet, które żyją w przekonaniu, że tak właśnie ma wyglądać małżeństwo.

Być może nie jestem w stanie obiektywnie podejść do oceny i opisu tej książki, bo bardzo dobrze znam bardzo podobną sytuację. Niemniej, książka porusza ważny i trudny temat, który nadal pozostaje często tabu. Bo jeśli mąż nie pije nałogowo i nie bije, to przecież jest "dobry", a znęcanie się psychiczne jest często brane za "brak wdzięczności ze strony żony i brak...

Ewa kocha swojego męża miłością aż po grób. Dosłownie. Jednak nie jest to miłość, która uskrzydla człowieka, raczej taka która mu te skrzydła podcina. Kobieta w milczenia znosi kolejne lata upokorzeń, izolowania od rodziny i znajomych, poniżania a nawet używania przemocy. Żyje w „emocjonalnej klatce', którą stworzył jej mąż. Tkwiła w niej,bo chciała „tylko CZASEM się uśmiechać, CZASEM być kochaną i CZASEM szczęśliwą”. Inne priorytety miał jej mąż – liczył się on i pieniądze, pozycja jaką dzięki nim posiadał. Żona była dodatkiem, bo przecież tak mężczyzna sukcesu jak on musi mieć piękny dom z żoną,która będzie w nim na niego czekała. Po cichu, bez rzucania się w oczy.
Książka Elżbiety Młynarczyk porusza bardzo trudny, który mimo wielu psychologicznych wywodów trudno zrozumieć – jak wartościowa i mądra kobieta może pozwolić na takie traktowania? Co siedzi w psychice takich kobiet? Przedstawienie tej historii z perspektywy Ewy dzięki między innymi jej listom pozostawionym dla matki, pozwala zrozumieć jej tok myślenia. Jednak czyta się to ciężko, chciałoby się natychmiast potrząsnąć kobietą,by się obudziła, by znalazła w sobie dość sił,by przeciwstawić się mężowi.
Czytając tę książkę przy wielu fragmentach musiałam się zatrzymać, gdyż poruszały kwestie tak prawdziwe,aż bolesne. Czasem samemu trudno ująć rzeczy w słowa,by oddać to tak jak zrobiła to autorka. Bardzo polecam lekturę tej książki wszystkim, sama na pewno jeszcze sięgnę po nią ponownie.

Ewa kocha swojego męża miłością aż po grób. Dosłownie. Jednak nie jest to miłość, która uskrzydla człowieka, raczej taka która mu te skrzydła podcina. Kobieta w milczenia znosi kolejne lata upokorzeń, izolowania od rodziny i znajomych, poniżania a nawet używania przemocy. Żyje w „emocjonalnej klatce', którą stworzył jej mąż. Tkwiła w niej,bo chciała „tylko CZASEM się...