Spoczywa na jednym z piękniejszych cmentarzy, jakie znam - na Pęksowym Brzysku w Zakopanem.

O górskich przestrzeniach, o tej nieokiełznanej przyrodzie pisał równie chętnie i dużo, co o miłości.

Wydawałoby się, że to przepis na sukces, na porywającą lirykę. A jednak niejednokrotnie czułam estetyczny zgrzyt. Przechodziły mnie ciary cringe'u przy niektorych rymach, aż wstyd się przyznać.

Oczywiście nie oznacza to, że nie znalazłam th pięknych kawałków. Bo były - piękne, mądre i wnikliwe. Jednak w zdecydowanej mniejszości.

No niestety nam do końca nam zaiskrzyło. Miałam ostatnio melodię na poezję, co do mnie zupełnie niepodobne i po tym tomiku, który mnie wymęczył, wracam grzecznie do znanej i kochanej prozy.

Spoczywa na jednym z piękniejszych cmentarzy, jakie znam - na Pęksowym Brzysku w Zakopanem.

O górskich przestrzeniach, o tej nieokiełznanej przyrodzie pisał równie chętnie i dużo, co o miłości.

Wydawałoby się, że to przepis na sukces, na porywającą lirykę. A jednak niejednokrotnie czułam estetyczny zgrzyt. Przechodziły mnie ciary cringe'u przy niektorych rymach, aż...

Jak dobrze czasem wrócić do poezji.
Kazimierza Przerwę-Tetmajera czytałam chyba ostatnio w szkole średniej.
Już zapomniałam jak piękne i odważne są jego wiersze. Jak sporo w nich erotyki, zmysłowości, bezpośrednich wyznań do kobiet jego życia, a sporo ich było, chociaż nigdy się nie ożenił.
Najbardziej w tym akurat zbiorku uderzyła mnie nuta tęsknoty i pesymizmu.
Zresztą jego życie kończyło się w sposób przykry. Umierał w samotności i zapomnieniu, w biedzie i z bagażem choroby umysłowej.

Z całego jednak zbiorku najbardziej zachwyciły mnie wiersze dotyczące Tatr.
Cykl o Kościelisku przepiękny. Tatry to była chyba największa miłość poety.
Obrazy gór jak żywe: piękne, groźne, zachwycające, nostalgiczne.

Jak dobrze czasem wrócić do poezji.
Kazimierza Przerwę-Tetmajera czytałam chyba ostatnio w szkole średniej.
Już zapomniałam jak piękne i odważne są jego wiersze. Jak sporo w nich erotyki, zmysłowości, bezpośrednich wyznań do kobiet jego życia, a sporo ich było, chociaż nigdy się nie ożenił.
Najbardziej w tym akurat zbiorku uderzyła mnie nuta tęsknoty i pesymizmu.
Zresztą...

Już prawie zapomniałam jak przyjemnie jest usiąść w fotelu z kubkiem aromatycznej herbaty i tomikiem poezji w dłoni. A jest to naprawdę przyjemne uczucie, bardzo relaksujące. Poezja sprawia, że do wielu spraw we własnym życiu można podejść inaczej, nad wieloma kwestiami się zastanowić. Wiersze Kazimierza Przerwy-Tetmajera pozwoliły mi na chwilę uciec od zgiełku dnia codziennego i skupić się na tym, co ulotne, niedostrzegalne, ale nie mniej ważne.

http://poranekzksiazka.blogspot.com/2017/02/liryki-najpiekniejsze-kazimierz-przerwa.html

Już prawie zapomniałam jak przyjemnie jest usiąść w fotelu z kubkiem aromatycznej herbaty i tomikiem poezji w dłoni. A jest to naprawdę przyjemne uczucie, bardzo relaksujące. Poezja sprawia, że do wielu spraw we własnym życiu można podejść inaczej, nad wieloma kwestiami się zastanowić. Wiersze Kazimierza Przerwy-Tetmajera pozwoliły mi na chwilę uciec od zgiełku dnia...

Poezja Przerwy-Tetmajera, z której wyziera tęsknota i żal. Porusza delikatną strunę serca miłosnymi wyznaniami, a jednocześnie zatrważa wizją nieuchronnej śmierci.

"Tam nieskończoność, wieczność, nicość -- brzmienia,
które są dla mnie tajemniczym ruchem,
a każde w mózg mój uderza piorunem,
i mózg druzgota, i w zgliszcze zamienia."

Poezja Przerwy-Tetmajera, z której wyziera tęsknota i żal. Porusza delikatną strunę serca miłosnymi wyznaniami, a jednocześnie zatrważa wizją nieuchronnej śmierci.

"Tam nieskończoność, wieczność, nicość -- brzmienia,
które są dla mnie tajemniczym ruchem,
a każde w mózg mój uderza piorunem,
i mózg druzgota, i w zgliszcze zamienia."

Tęsknota nieszczęsna i ból piekący są tak wyraźne w tym zbiorze, jak i obrazy gór i limb przemykających się między wierszami wierszy. Może Tetmajer nie tworzył pięknie, tak uważam, ale z pewnością jego twórczość ma duszę, żyje, dotyka i muska. Czuć tu to, czego słowami ująć się nie da.

Tęsknota nieszczęsna i ból piekący są tak wyraźne w tym zbiorze, jak i obrazy gór i limb przemykających się między wierszami wierszy. Może Tetmajer nie tworzył pięknie, tak uważam, ale z pewnością jego twórczość ma duszę, żyje, dotyka i muska. Czuć tu to, czego słowami ująć się nie da.