Pomyśl jakąś liczbę od 1 do 1000, pierwszą, jaka ci przyjdzie do głowy. A teraz przekonaj się, jak dobrze znam Twoje tajemnice.

To zdanie nie jest oryginalnym początkiem recenzji, ale chyba tylko ono może ją rozpocząć. Jest bardzo naturalne dla „Wyliczanki”. Wokół tej sentencji toczy się fabuła tego dobrze konstruowanego i bardzo przemyślanego kryminału. Jest to proza, której już bardzo dawno nie doświadczyłam. Przejrzysty język, ciekawe wątki, zaskakujące połączenie i pewnego rodzaju luz, który objawia się podczas czytania. Zwykła historia o mordercy i tajemniczych listach? Na pewno nie. Raczej wyrafinowana intryga z poplątanymi wątkami, odpowiedziami, do których sami możemy dotrzeć i poszlakami, które gubiąc się wzajemnie i prowadząc do pozornie ślepych zaułków, jednak okazują się strzałem w dziesiątkę.

Mellery dostaje bardzo intrygujący list, którego treść wyraźnie wskazuje na to, że jego autor bardzo dobrze zna odbiorcę. Jest on bardzo tajemniczy, ale zarazem dziwnie niepokojący. Budzi w odbiorcy odczucie strachu i brak bezpieczeństwa. Bo czy można czuć się bezpiecznym w momencie gdy ktoś zna nasze wszystkie sekrety? Albo nawet więcej… Nie tylko nasze tajemnice nie są dobrze skrywane, ale także myśli, nawet te najgłębiej ukryte. Kto może znać nas na tyle dobrze, żeby odczytywać z taką dziecinną łatwością nasz tok myślowy?

Cała masa pytań rodzi się w głowie Mellerego. Musi więc zwrócić się po pomoc do jedynego człowieka, który jest w stanie mu pomóc. Dave Gurney jest detektywem na emeryturze, który zamieszkuje wraz ze swoją małżonką w swoim domu przy pastwiskach. Mogą tam się skutecznie odciąć od świata, skupić na życiu, a nie tylko na pracy, która dotychczas była sprawą priorytetową. Dni Dave’a mijają spokojnie, może nawet za bardzo. Kiedy więc przydarza się okazja, aby nie tylko pomóc znajomemu w sprawie zagadkowego listu, ale także wyrwać się z codziennej monotonii i na nowo poczuć przypływ adrenaliny, którą niestety można poczuć tylko w obecności najdziwaczniejszych morderców, Dave nie waha się nawet przez chwilę. Nic nie jest w stanie oderwać go od wzięcia tej sprawy, nawet żona, która jest stanowczo temu przeciwna.

Starcie detektywa z osobliwym przestępcą nie jest jednak typową pogonią. Jest raczej wyrafinowaną walką i grą. Tysiące szlaków, zmienione tropy… Kolejne ofiary psychopatycznych działań. Dave Gurney musi naprawdę mocno się wysilić, aby natrafić na poszlaki, a nawet jeśli to zrobi, niekoniecznie oznaczają one sukces.

Dla osób, które szczególnie lubią kryminały będzie to świetna lektura. Ale nie tylko. Bardzo ciekawe wątki i interesujące pomysły tworzą niesamowitą opowieść i dobrą całość. Nie jest to może powieść, z której wylewa się talent pisarki i umiejętności, ale język jest bardzo przejrzysty, a to najważniejsze. Bardzo dobrze się ją czyta i zdecydowanie wciąga czytelnika porywając go w świat morderców, tropów i zagadek, gdzie sami możemy stać się detektywem i badać sprawę. Gwarantuję, że czytając „Wyliczankę” można złapać się na tym, że nasza niewinna ciekawość, aby dowiedzieć się kto jest sprawcą całego zamieszania, w pewnym momencie przekształci się w uczestnictwo w śledztwie.

http://puszokowa.blogspot.com/2012/11/wyliczanka-think-of-number.html

Pomyśl jakąś liczbę od 1 do 1000, pierwszą, jaka ci przyjdzie do głowy. A teraz przekonaj się, jak dobrze znam Twoje tajemnice.

To zdanie nie jest oryginalnym początkiem recenzji, ale chyba tylko ono może ją rozpocząć. Jest bardzo naturalne dla „Wyliczanki”. Wokół tej sentencji toczy się fabuła tego dobrze konstruowanego i bardzo przemyślanego kryminału. Jest...