Nie wiem jak inni, ale ja lubię sięgać po dobrze napisane biografie. Będąc młodą przeczytałam kilka dramatów Strindberga. Kiedy w antykwariacie wpadła mi książka Lagercrantza, kupiłam ją nie zastanawiając się wiele. Aż wstyd się przyznać, ale musiało minąć bez mała dwadzieścia lat, żebym książkę przeczytała.
Strindberg postrzegany jest jako człowiek ponury. Rzecz ma się jednak nieco inaczej. Po przeczytaniu (bardzo dobrej zresztą) biografii pióra Lagercrantza, Strindberg jawi się jako człowiek popędliwy, targany wątpliwościami i namiętnościami. Co ciekawe, Lagercrantz już w jednym z początkowych rozdziałów pisze, iż Strindberg lubował się w przesadzie językowej. Wręcz nadużywał na przykład słowa „samobójstwo”, szafował nim na prawo i lewo. Autor biografii pisze, że „w leksykonie Strindberga powinno się (...) słowo samobójstwo przekładać raczej jako >>silne wzburzenie

Nie wiem jak inni, ale ja lubię sięgać po dobrze napisane biografie. Będąc młodą przeczytałam kilka dramatów Strindberga. Kiedy w antykwariacie wpadła mi książka Lagercrantza, kupiłam ją nie zastanawiając się wiele. Aż wstyd się przyznać, ale musiało minąć bez mała dwadzieścia lat, żebym książkę przeczytała.
Strindberg postrzegany jest jako człowiek ponury. Rzecz ma się...