Książka poruszająca temat wymierania prawdziwej kultury rdzennych Indian w USA .
Nie jest to jednak reportaż, a książka psychologiczna opisująca pogmatwane historie rodzinne, troski, emocje, ambicje ludzi a przede wszystkim sposób myślenia Indian .
Odkrywa przed nami świat innej kultury, zmieniającej się z upływem czasu, uczy tolerancji ,zrozumienia dla ludzi inaczej myślących ale czujących jak wszyscy inni.

Książka poruszająca temat wymierania prawdziwej kultury rdzennych Indian w USA .
Nie jest to jednak reportaż, a książka psychologiczna opisująca pogmatwane historie rodzinne, troski, emocje, ambicje ludzi a przede wszystkim sposób myślenia Indian .
Odkrywa przed nami świat innej kultury, zmieniającej się z upływem czasu, uczy tolerancji ,zrozumienia dla ludzi...

Nie przepadam za wątkiem Indian w literaturze, tymczasem „Leki na miłość”, których bohaterami są Czipewejowie z Dakoty Północnej, ogromnie mi się podobały. Zaważył uniwersalizm oraz, o dziwo, indiański koloryt, będący dużym atutem książki. W tych kilkunastu opowiadaniach o ludziach niechcianych, zepchniętych na margines społeczeństwa, nie znajdziemy co prawda wigwamów, pióropuszy i fajek pokoju, ale powoli zanikającą kulturę z plemiennymi tradycjami i wierzeniami – tak.

Na pierwszy plan wysuwają się namiętności, zawiedzione nadzieje, zdrady itp., podczas gdy prawdziwy dramat rozgrywa się w tle. Erdrich z dużą subtelnością zarysowuje stopniową asymilację rdzennych mieszkańców Stanów Zjednoczonych – na starszych pokoleniach jeszcze wymuszaną, w przypadku młodszych już dobrowolną. Są więc wysiedlenia do rezerwatu, obowiązkowa edukacja dzieci, nawracanie na katolicyzm, ale i bezkrytyczne kopiowanie amerykańskiego stylu życia. Autorka (sama półkrwi Czipewejka) pokazała te problemy dyskretnie, bez cienia oceny i bez egzaltacji. Trzeba przy okazji zaznaczyć, że „Leki na miłość” nie są ponure czy przygnębiające, zdarzają się tu fragmenty zabawne, wzruszające i emocjonujące.

Siła przekazu tej książki tkwi również w oryginalnie prowadzonej narracji. Erdrich rozpisała historię dwóch rodzin na pięćdziesiąt lat (1934-1984) oraz na kilku „opowiadaczy”, każdego z nich obdarowując indywidualnym stylem. Z szesnastu opowiadań powstała w rezultacie nielinearna, wielowymiarowa powieść o niezwykłych kobietach i mężczyznach, dla których więzy krwi okazały się silniejsze niż cokolwiek innego. Kapitalna lektura, bez dwóch zdań.

http://czytankianki.blogspot.com/2015/10/krew-z-krwi-kosc-z-kosci.html

Nie przepadam za wątkiem Indian w literaturze, tymczasem „Leki na miłość”, których bohaterami są Czipewejowie z Dakoty Północnej, ogromnie mi się podobały. Zaważył uniwersalizm oraz, o dziwo, indiański koloryt, będący dużym atutem książki. W tych kilkunastu opowiadaniach o ludziach niechcianych, zepchniętych na margines społeczeństwa, nie znajdziemy co prawda wigwamów,...