Druga część Trylogii czasu: Błękit szafiru już za mną. Mogę z całą pewnością stwierdzić, że film chowa się w porównaniu z wersją pisaną. Co prawda Pani Gier Kerstin trochę zawaliła początek książki. Te wszystkie powtórzenia i mozolne przytaczanie części pierwszej - zbędne. I do tego nie tylko irytują, ale i zabierają czas czytelnikowi, który naprawdę jest ciekaw tego co dalej... W końcu po to on sięgnął po II część.

Gwen nadal jest naiwna i okropnie mazgajowata. Brakuje mi w niej godności, dumy, charakteru. Były drobne przebłyski wściekłości, ale jej monologi szybko gasiły ten płomień walki. Ktoś taki i tak poważna misja? Można pomyśleć, że ratuje ją duża ilość szczęścia, ale nie... ratuje ją autorka, która sobie taki kierunek opowiadania obrała.

Bardzo mnie ucieszyła większa ilość wątków poświęconych Lucy i Paulowi. To chyba najbardziej autentyczni, najlepiej opisani bohaterowie w tej trylogii, nie pomijając p. Georga. Ci bohaterowie skupiają się na swojej misji, ciągną wszystkie wagony ku rozwiązaniu zagadki.

Nie rozumiem czemu oni nie są głównymi bohaterami tej trylogii, tylko wiecznie rycząca Gwen, która mówi, myśli, biega dookoła głównego bohatera. To nic, że ktoś ją próbuje zabić, to nic, że wszyscy skupiają się na wielkiej tajemnicy, która dotyczy bezpośrednio jej. Ona ma to gdzieś, teraz ważny jest tylko Gideon.

Pani Gier nie umie pisać. Choć pomysł jest naprawdę ciekawy, to wykonanie jest fatalne. Zabieram się za trzecią i ostatnią część Trylogii czasu - Zieleń Szmaragdu, po której spodziewam się nie tylko rozwiązania zagadki, ale ogólnej rehabilitacji autorki.

Druga część Trylogii czasu: Błękit szafiru już za mną. Mogę z całą pewnością stwierdzić, że film chowa się w porównaniu z wersją pisaną. Co prawda Pani Gier Kerstin trochę zawaliła początek książki. Te wszystkie powtórzenia i mozolne przytaczanie części pierwszej - zbędne. I do tego nie tylko irytują, ale i zabierają czas czytelnikowi, który naprawdę jest ciekaw tego co...