To nie jest powieść linearna. Intryguje za to skojarzeniami skrzącą konstrukcją formalną, raczej wydarzenie artystyczno-estetyczne, pełna zaskakujących pomysłów i co rusz kładąca podwaliny do rozważań natury filozoficznej. Raczej dla koneserów i lubujących się w niekonwencjonalności.

To nie jest powieść linearna. Intryguje za to skojarzeniami skrzącą konstrukcją formalną, raczej wydarzenie artystyczno-estetyczne, pełna zaskakujących pomysłów i co rusz kładąca podwaliny do rozważań natury filozoficznej. Raczej dla koneserów i lubujących się w niekonwencjonalności.

"Znaki tożsamości" to lektura wymagająca i nie można jej polecić każdemu. Goytisolo jest wybitnym strukturalistą, a jego powieść skomponowana jest ze stronic wypełnionych blokami tekstu, w których znaki przestankowe i duże litery są stawiane losowo i chaotycznie. Nie ma w tym logiki, ale na pewno jest to estetyka innowacyjna, na niej opiera się i z niej czerpie wielu dzisiejszych pisarzy.

Podobnie jak w "Makbarze" i innych (trudnych) dziełach Goytisolo, wyzwaniem jest nadążyć za akcją, która spada na najdalszy plan, a na pierwszy wyłania się swobodna plątanina myśli, jak gonitwa urojeń i półsnu - półjawy. Nie tylko nie do końca klarowne jest wyszczególnienie bohaterów, ale i ich identyfikacja. Ego, tożsamość, płeć, to wszystko zaczyna być surrealistyczne, w związku z czym wszyscy bohaterowie mogą być z sobą tożsami lub stanowić osobne byty: zabieg chaotycznego zacierania tych granic miał na celu wprowadzenie paralelnego ładu, innego niż ten, który znamy, z którym jesteśmy oswojeni i z którym czujemy się bezpiecznie. Ma niepokoić, burzyć coś, co zostało uznane za wzór, za sztampowe rozumienie literatury, realiów, świata, percepcji zmysłowej, jaźni i granicy w każdym tego słowa znaczeniu.

Można nie lubić Goytisolo - tak samo jak Picassa. O gustach się nie dyskutuje i każdy ma prawo ocenić tę książkę jak mu się podoba - wszak właśnie jednym z jej celów jest ponowne odkrycie przed nami naszych możliwości, poluzowania wędzidła opresyjnej rzeczywistości z jej prawami, zasadami i moralizowaniem, danie nam swobody i ukazanie nam naszego własnego potencjału. Ale błędem byłoby przeczyć, że jest to prawdziwa perła i arcydzieło współczesnej literatury światowej.

"Znaki tożsamości" to lektura wymagająca i nie można jej polecić każdemu. Goytisolo jest wybitnym strukturalistą, a jego powieść skomponowana jest ze stronic wypełnionych blokami tekstu, w których znaki przestankowe i duże litery są stawiane losowo i chaotycznie. Nie ma w tym logiki, ale na pewno jest to estetyka innowacyjna, na niej opiera się i z niej czerpie wielu...