Stylistycznie doskonała. Widać inspirację modernizmem spod znaku Woolf i Joyce'a (ale też Juana Beneta),a jednak całość przedstawia się świeżo i nowatorsko. Książce zarzucano przeintelektualizowanie, mnie ta estetyka bardzo odpowiada. Ktoś powiedział, że gdyby Martín-Santos nie zginął w wypadku samochodowym w tak młodym wieku, literatura hiszpańska drugiej połowy XX wieku wyglądałaby inaczej, to znaczy byłaby eksperymentalna i awangardowa, nie zaś realistyczna i rozlazła. "Czas milczenia" to niewątpliwie jedno z arcydzieł dwudziestego wieku.

Stylistycznie doskonała. Widać inspirację modernizmem spod znaku Woolf i Joyce'a (ale też Juana Beneta),a jednak całość przedstawia się świeżo i nowatorsko. Książce zarzucano przeintelektualizowanie, mnie ta estetyka bardzo odpowiada. Ktoś powiedział, że gdyby Martín-Santos nie zginął w wypadku samochodowym w tak młodym wieku, literatura hiszpańska drugiej połowy XX wieku...

Znakomity warsztat pisarski, równie intrygująca konstrukcja dzieła. A że to dzieło, więc dość trudne w odbiorze i czytaniu. To z kolei stanowi tegoż dzieła zaletę niewątpliwą. Dla miłośników literatury wybitnej gratka nie lada.

Znakomity warsztat pisarski, równie intrygująca konstrukcja dzieła. A że to dzieło, więc dość trudne w odbiorze i czytaniu. To z kolei stanowi tegoż dzieła zaletę niewątpliwą. Dla miłośników literatury wybitnej gratka nie lada.

Widzę, że książka ma niezbyt zachęcającą ocenę, ale moim zdaniem naprawdę warto po nią sięgnąć. Ja sięgnęłam. Zupełnie przypadkiem, kiedy przechodziłam w bibliotece przez dział poświęcony literaturze hiszpańskiej. Otworzyłam na pierwszej lepszej stronie i urzekł mnie styl, w jakim autor napisał tę powieść. Styl który, od razu powiem, nie podpasuje każdemu (co zapewne właśnie przejawiło się w tych niskich notach). Potok słów, potok myśli. Wątki błąkające się gdzieś wokół głównego nurtu dla jednych mogą być zupełnie zbędnymi i rozpraszającymi dodatkami. Dla mnie jednak to właśnie te niekończące się zdania i w nieskończoność pogłębiane metafory składają się na piękny obraz tej książki. Piękny, choć naturalistyczny. W niektórych opisach być może aż nazbyt, przez co miejscami trudno jest przebrnąć przez lekturę. Doceniam jednak zarówno pomysł Luisa Martina Santosa jak i nisko chylę głowę przed jego warsztatem, ponieważ "Czas milczenia" to zdecydowanie nie jest książka z takich, które napisać mógłby każdy.

Widzę, że książka ma niezbyt zachęcającą ocenę, ale moim zdaniem naprawdę warto po nią sięgnąć. Ja sięgnęłam. Zupełnie przypadkiem, kiedy przechodziłam w bibliotece przez dział poświęcony literaturze hiszpańskiej. Otworzyłam na pierwszej lepszej stronie i urzekł mnie styl, w jakim autor napisał tę powieść. Styl który, od razu powiem, nie podpasuje każdemu (co zapewne...