Odyseja jednak bardziej przypadła do gustu, no ale wciąż wspaniały zabytek ludzkiej kultury.

Odyseja jednak bardziej przypadła do gustu, no ale wciąż wspaniały zabytek ludzkiej kultury.

"Gniew Achilla, bogini, głoś, obfity w szkody,
Który ściągnął klęsk tyle na greckie narody,
Gniew, Kłótnia
Mnóstwo dusz mężnych wcześnie wtrącił do Erebu,
A na pastwę dał sępom i psom bez pogrzebu
Walaące się trupy rycerskie wśród pola:
Tak Zeusa wielkiego spełniała się wola"

Jeżeli istnieje jakiś człowiek, który kiedykolwiek przeczytał moje recenzje, to wie on, że więcej zajmowałem się bolączkami literatury współczesnej, krytykując Stasiuków, Tokarczuków i tym podobnych uków. Zdałem sobie sprawę, że to moja osobista porażka, bo powinienem raczej pisać o mojej miłości do literatury (aczkolwiek nie do czynności czytania jako takiego),dlatego czas wziąć się za to, co uważam za wartościowe w literaturze. A jest o czm pisać. Ja natomiast lubię zaczynać u źródeł i dlatego nie mogę się oprzeć, by napisać opinię o lirycznym arcydziele Homera, o fundamencie kultury europejskiej.

Przez całe swoje długie życie Pablo Picasso starał się zrobić coś nowego, zabłysnąć oryginalnością. Rzucał się więc od stylu do stylu krocząc z metodami klasycznymi i nowoczesnymi, by potem porzucić obie, próbując nawet nauczyć swoją wyszkoloną rękę artysty malować jak dziecko.

W 1940 roku czterech francuskich nastolatków i pies natknęli się na jaskinię, która była ukryta przez 16 000 lat. Wewnątrz znaleźli ściany pokryte pięknymi rysunkami ludzi i zwierząt. Kiedy jaskinie Lascaux zostały otwarte dla zwiedzających, odwiedził je Pablo Picasso i przyglądając się prehistorycznym scenom polowań, usłyszał przygnębiony ton: „Niczego nie wymyśliliśmy”.

"Iliada" jest dla pisarza równie upokarzająca, równie złożona, piękna i szczera, jak każde inne dzieło. Sceny wojenne rozgrywają się jak we współczesnym filmie, krwawe i dynamiczne, z wszechobecnym szokiem śmierci. Choć niektórych denerwowało to, jak każdemu mężczyźnie nadawane jest imię (lub nawet przeszłość) przed śmiercią, nadaje to akcji szczególną wagę. Każda śmierć ma swoje konsekwencje i gdy każdy człowiek wkracza na scenę, by spotkać chwałę lub śmierć, Homer daje nam chwilę na rozpoznanie go, dostrzeżenie jego losy w wirującej akcji i bycie świadkiem losu, jaki zesłał Zeus.

Psychologiczna złożoność i humanizm tej pracy często mnie szokowały. Przedstawienie przez Homera istot ludzkich jako istot z gruntu wadliwych i niezdolnych do kierowania własnym życiem przewiduje egzystencjalizm. Równa ręka, którą podaje zarówno Trojanom, jak i Argiwom, stawia jego dzieło ponad późniejszymi moralizatorskimi alegoriami Turolda, Tassa, a nawet Miltona.

Oczywiście Homer to inny świat niż ich, taki, w którym miecz nie stał się jeszcze symbolem prawości. U Homera dobrzy ludzie umierają bez pomszczenia, a źli ludzie wchodzą na szczyty świata. Szlachetne imperia wpadają w żarłoczny ogień, a zwłoki młodych mężczyzn zostają zbezczeszczone.

Los nie sprzyja dobrym, słabym, moralnym, a nawet silnym. Los sprzyja niektórym ludziom teraz, innym później i ostatecznie nikt nie uniknie pustki śmierci. Chociaż Homer przedstawia niektórych ludzi jako wielkich, szlachetnych, życzliwych i odważnych, ludzie ci nie podtrzymują tych ideałów w imię jakiegoś obiecanego raju, ale po prostu dlatego, że są takimi ludźmi. To filozofia, która akceptuje niekontrolowane wiatry losu; że kiedy ciemna mgła zajdzie nam przed oczami, nikt nie wie, dokąd idzie.

"Gniew Achilla, bogini, głoś, obfity w szkody,
Który ściągnął klęsk tyle na greckie narody,
Gniew, Kłótnia
Mnóstwo dusz mężnych wcześnie wtrącił do Erebu,
A na pastwę dał sępom i psom bez pogrzebu
Walaące się trupy rycerskie wśród pola:
Tak Zeusa wielkiego spełniała się wola"

Jeżeli istnieje jakiś człowiek, który kiedykolwiek przeczytał moje recenzje, to wie on, że więcej...

Przeczytana jedynie w celu zapoznania się z biblią Greków w sposób w, który przemawia ona osobiście, a interpretacja reszty poza tłumaczeniem pozostaje zupełnie dla czytelnika - ponieważ chodzi tu o nich, o Hellenów i ich myśli. Treść przewyższa jednak formę - ta jest bardzo trudna w odbiorze, choć sama treść również nierzadko bywała trudna do interpretacji. Za to inspirujące opisy, które można by nazwać lekkim gore - wytryski mózgów i jelit, wypad oczu, rozłamu czaszek, rozluźnienia i rozpad mięśni przeszytych włócznią.

Przeczytana jedynie w celu zapoznania się z biblią Greków w sposób w, który przemawia ona osobiście, a interpretacja reszty poza tłumaczeniem pozostaje zupełnie dla czytelnika - ponieważ chodzi tu o nich, o Hellenów i ich myśli. Treść przewyższa jednak formę - ta jest bardzo trudna w odbiorze, choć sama treść również nierzadko bywała trudna do interpretacji. Za to...

Chociaż chętnie sięgam po klasykę, to muszę przyznać, że tym razem wyzwanie było naprawdę duże.

"Iliada" to dzieło piękne i szczególne, ale z pewnością niełatwe w odbiorze. Co więcej, jeśli ktoś uważa, że "trudnymi" książkami są "Pan Tadeusz" czy "Odprawa posłów greckich", to polecam zmierzyć się z najsłynniejszym dziełem najsłynniejszego twórcy literackiego czasów starożytnych. Mimo wszystko warto czytać takie dzieła.

Chociaż chętnie sięgam po klasykę, to muszę przyznać, że tym razem wyzwanie było naprawdę duże.

"Iliada" to dzieło piękne i szczególne, ale z pewnością niełatwe w odbiorze. Co więcej, jeśli ktoś uważa, że "trudnymi" książkami są "Pan Tadeusz" czy "Odprawa posłów greckich", to polecam zmierzyć się z najsłynniejszym dziełem najsłynniejszego twórcy literackiego czasów...

No nie ma co sie oszukiwać, ale to jest wybitne dzieło :)

nagrałem film o tym, gdzie mowie, ze Dziady Mickiewicza to przy tym pikuś :D

No nie ma co sie oszukiwać, ale to jest wybitne dzieło :)

nagrałem film o tym, gdzie mowie, ze Dziady Mickiewicza to przy tym pikuś :D

[...]
Zaprawdę nazwaliby mnie tchórzliwym i niegodziwym,
gdybym skłonił głowę przed tym, co mówisz;
[...]
„Zawsze doskonalenie i wyróżnianie innych pozostaną,
nie zostaniemy zhańbieni przez żadne pokolenie ojców”.
Homerowy kodeks heroiczny ( Z 208-209)

Ιλιάδα 𝐒𝐓𝐀𝐑𝐎Ż𝐘𝐓𝐍𝐄 𝐀𝐑𝐂𝐘𝐃𝐙𝐈𝐄Ł𝐎 !
Wraz z Odyseją , Iliada jest jednym z najstarszych dzieł literatury zachodniej, powstała jako tekst niepisany. Na obecny kształt poematu wpłynęła redakcja z VI wieku p.n.e., dokonana z polecenia tyrana Pizystrata. Redakcja ta była zarazem pierwszym spisaniem Iliady, która w pierwotnej postaci należy do literatury oralnej. Samo istnienie redakcji Iliady za Pizystrata jest jednak podważane, gdyż milczą o nim najstarsze źródła greckie, np. Herodot – w tym stanie rzeczy odpowiedź na pytanie, kiedy Iliada została spisana, nie jest możliwa. Niezależnie od historyczności samego Homera, przypisywane mu utwory są dziełem aojdów, wędrownych śpiewaków w rodzaju takich bohaterów homerowych jak Femios czy Demodokos. Imię Homera może być imieniem znaczącym (jak zazwyczaj imiona greckie, nie może to więc być silny argument przeciw jego historyczności) – utworzonym od przyrostka hom („razem”) i czasownika aro, ararisko; w całości oznacza więc ono składacza wierszy.
Epos ten obejmuje okres około 49 dni opisuje niektóre wydarzenia z dziesiątego i ostatniego roku oblężenia Ilium (Troi) przez Achajów lub Argiwów lub Danajczyków.
Jest napisana heksametrem daktylicznym (Δακτυλικό εξάμετρο) siedemnastosylabowym wybitnym metrum starożytnej greckiej epopei, ale także poezji dydaktycznej. w pomysłowym języku poetyckim i składającym się z 15 693 linii (niektóre źródła podają 15 537 wierszy)
Gramatycy aleksandryjscy podzielili Iliadę na 24 rapsodie, zgodnie z wielkimi literami alfabetu greckiego (A-Z),natomiast rapsodie z Odysei pisane są małymi literami. Jest to dzieło o wielkiej sile literackiej, dojrzałości estetycznej i humanistycznym wyrazie, które wywarło ogromny i ponadczasowy wpływ zarówno na świat intelektualny, jak i na zwykłych ludzi. Stanowi podstawę kulturalną i edukacyjną przez cały okres klasycznej starożytności i nadal wpływa na kształtowanie myśli literackiej i filozoficznej w całej historii cywilizacji zachodniej, głównie w okresie renesansu.
𝐖𝐀𝐑𝐓𝐎 𝐂𝐙𝐘𝐓𝐀Ć 𝐓𝐔𝐃𝐙𝐈𝐄Ż 𝐒Ł𝐔𝐂𝐇𝐀Ć 𝐊𝐋𝐀𝐒𝐘𝐊Ę !

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
𝐃𝐋𝐀 𝐂𝐈𝐄𝐊𝐀𝐖𝐒𝐊𝐈𝐂𝐇 :
Αμβροσιανή Ιλιάς - ł𝐚𝐜. 𝐈𝐥𝐢𝐚𝐬 𝐀𝐦𝐛𝐫𝐨𝐬𝐢𝐚𝐧𝐚 , 𝐈𝐥𝐢𝐚𝐬 𝐩𝐢𝐜𝐭𝐚 -
to nazwa ilustrowanego rękopisu Iliady Homera z V–VI wieku, który znajduje się w Bibliotece Ambrozjańskiej ( Biblioteca Ambrosiana ) w Mediolanie . Został napisany około 500 roku w Aleksandrii i składa się z 51 części.

Rękopis należał do uczonego Gian Vincenzo Pinelliego (1535–1601),który w 1609 r. przekazał swój księgozbiór Bibliotece Ambrozjańskiej. Pomiędzy XIII-wiecznym rękopisem utknięto wszystkie 51 kart z obrazami inspirowanymi Iliadą. Na odwrocie ikon wypisano teksty Iliady.

więcej na stronie :
https://commons.wikimedia.org/wiki/Category:Ambrosian_Iliad

W Polsce średniowiecznej, podobnie jak w całym kręgu europejskiej kultury zachodniej, Iliada była znana w łacińskich przekładach i przeróbkach. W początku wieku XVI (1504) pojawił się Homer w spisie wykładów Akademii Krakowskiej, w 1527 roku po raz pierwszy wymieniona jest w nim Iliada. W 1563 roku została wydana w Krakowie Historia barzo piękna, ucieszna, u każdemu stanu iście pożyteczna... O zburzeniu a zniszczeniu onego sławnego a znamienitego miastha y państwa trojańskiego – polska wersja romansu rycerskiego Le Roman de Troie.

Pierwszym polskim przekładem Iliady, obejmującym część III księgi, jest pisana trzynastozgłoskowcem Monomachija Parysowa z Menelausem Jana Kochanowskiego (ok. 1577). Nawiązania od Iliady są obecne także w Odprawie posłów greckich. W roku 1598 we Lwowie ukazał się wzorowany na Iliadzie, liczący półtora tysiąca wersów utwór Krzysztofa Wolthazego Hipothezis Illiadi Xiąg Homerowich.

Rękopisy Iliady – zbiór około 200 średniowiecznych rękopisów Iliady, ponadto wielka liczba papirusowych fragmentów znalezionych w Oksyrynchos.
Tekst Iliady po raz pierwszy wydany został drukiem w 1488 we Florencji

[...]
Zaprawdę nazwaliby mnie tchórzliwym i niegodziwym,
gdybym skłonił głowę przed tym, co mówisz;
[...]
„Zawsze doskonalenie i wyróżnianie innych pozostaną,
nie zostaniemy zhańbieni przez żadne pokolenie ojców”.
Homerowy kodeks heroiczny ( Z 208-209)

Ιλιάδα 𝐒𝐓𝐀𝐑𝐎Ż𝐘𝐓𝐍𝐄 𝐀𝐑𝐂𝐘𝐃𝐙𝐈𝐄Ł𝐎 !
Wraz z Odyseją , Iliada jest jednym z najstarszych dzieł literatury zachodniej, powstała...

Docenia się dopiero po latach, kiedy i gust czytelniczy jest bardziej wyrobiony, i kiedy potrafimy skupić się na przedstawianych obrazach na tyle, że zaczynają one do nas przemawiać. Wtedy styl i forma przestają przeszkadzać, a wręcz wzmagają doznania czytelnicze.

Docenia się dopiero po latach, kiedy i gust czytelniczy jest bardziej wyrobiony, i kiedy potrafimy skupić się na przedstawianych obrazach na tyle, że zaczynają one do nas przemawiać. Wtedy styl i forma przestają przeszkadzać, a wręcz wzmagają doznania czytelnicze.

Bardziej rozbudowana od Odysei, postać Achillesa jest genialnie napisana. Pomimo nielogiczności w wielu miejscach książki i jej dziwnego układu, jest ona zdecydowanie warta przeczytania.

Bardziej rozbudowana od Odysei, postać Achillesa jest genialnie napisana. Pomimo nielogiczności w wielu miejscach książki i jej dziwnego układu, jest ona zdecydowanie warta przeczytania.

Geniusz.

Geniusz.

Zawsze chciałem przeczytać...
Zawsze było "coś innego"...

Historia jest powszechnie znana, dlatego przypomnę całość, czyli SPOILER (!)

Ostatnie dziesięć dni wojny trojańskiej. Kłótnia Agamemnona z Achillesem o brankę, która w konsekwencji doprowadziła do odstąpienia herosa od walki, co z kolei było powodem sporych sukcesów Trojan (pod wodzą Hektora niemal spalili okręty na brzegu). Dopiero interwencja Patroklesa, przyjaciela (kochanka?) Achillesa uratowała Greków. Ten jednak wbrew woli i zaleceniom Achillesa nie tylko odparł wroga od okrętów, ale również pędził Trojan aż do miasta, co wywołało reakcję Hektora i śmierć Greka.
Wtedy wściekły Achilles wkroczył do walki by pomścić ukochanego. Zabił Hektora i pohańbił jego zwłoki. Po uroczystym pogrzebie Patroklesa (połączonym z igrzyskami na jego cześć) do Achillesa przybywa Priam - król Troi i ojciec Hektora - z darami i prośbą o zwrot ciała syna. Achilles się godzi. Książkę kończy opis uroczystości pogrzebowych obrońcy Troi.

Nie ma konia trojańskiego, zagłady Troi, pięty achillesowej... Za to jest bardzo dużo pojedynków, które same w sobie są krótkie, ale patetyczne przemowy wojowników je "wydłużają". Dodatkowo autor nie jest bynajmniej skromny w obdarowywaniu nas "homeryckimi epitetami" (bardzo, bardzo opisowymi)...

We wszystko bardzo ochoczo i często mieszają się bogowie zmieniając co chwilę przesądzone losy bohaterów (jest nawet jedno zmartwychwstanie). Kłócą się między sobą tak samo jak ludzie. Czasem odpowiadają na modły...czasem nie... Według kaprysu...

Muszę przyznać, że dla mnie przygoda z "Iliadą" była przyjemnością, tym bardziej, że tekst był pisany wierszem a dostałem jeszcze przedwojenne tłumaczenie.

Mogę spokojnie stwierdzić, że kolejny literacki kamień milowy mam za sobą.

Polecam!

Zawsze chciałem przeczytać...
Zawsze było "coś innego"...

Historia jest powszechnie znana, dlatego przypomnę całość, czyli SPOILER (!)

Ostatnie dziesięć dni wojny trojańskiej. Kłótnia Agamemnona z Achillesem o brankę, która w konsekwencji doprowadziła do odstąpienia herosa od walki, co z kolei było powodem sporych sukcesów Trojan (pod wodzą Hektora niemal spalili okręty...