Łatwo można zapomnieć, że my, i to dziecko, którym zdarzyło nam się być X lat temu, to jednak jedna i ta sama osoba. W powieściach najczęściej mamy do czynienia albo z jednym, albo z drugim - bohater może być dorosłym, lub pozostawać w okresie dzieciństwa. Czasem zdarza się, że w książce opisany jest opis dorastania, ale spośród powieści, które miałam przyjemność czytać, chyba nikt nie zrobił tego tak dobrze jak Atwood.
Początkowo do książki podeszłam sceptycznie, po przeczytaniu opisu na okładce, książka zapowiadała się na zwyczajnie nudną. Na szczęście się myliłam.
Autorka kreśli historię, w której najpierw zdarzają się dwa światy - dojrzałej malarki oraz dziecka, które musi się przystosować do nowej szkoły i rówieśników. Z czasem dowiadujemy się coraz większej liczby szczegółów na temat obydwu, a z upływem czasu i po kolejnych przeczytanych stronach tworzy nam się spójny obraz, wyjaśniający w wyniku jakich wydarzeń główna bohaterka jest tym, kim jest.
Część o dzieciństwie jest na swój sposób przerażająca - traktuje o wręcz okrucieństwie innych dzieci, którego nikt nie spodziewałby się po jedenastoletnich dziewczynkach, a które jest - całkowicie realistyczne i przejmujące. Dodatkowym plusem jest to, że powieść jest napisana całkowicie bezpretensjonalnie - tak jakby to prawdziwa postać siedziała koło nas przy kawie i bez skrępowania zwierzała się ze wszystkich swoich sekretów.

Łatwo można zapomnieć, że my, i to dziecko, którym zdarzyło nam się być X lat temu, to jednak jedna i ta sama osoba. W powieściach najczęściej mamy do czynienia albo z jednym, albo z drugim - bohater może być dorosłym, lub pozostawać w okresie dzieciństwa. Czasem zdarza się, że w książce opisany jest opis dorastania, ale spośród powieści, które miałam przyjemność czytać,...