Pamiętam wyraz twarzy mojej znajomej, kiedy spotkałyśmy się w bibliotece i dotarło do niej, że wypożyczyłam dla siebie książę w wypożyczalni ... dziecięcej.
- Czytasz książki dla dzieci? - Zapytała z miną wartą większego odkrycia.
Otóż tak; czytam książki dla dzieci i dobrze mi z tym. Przyznam nawet, że, jak do tej pory, każda ze zdobyczy, przytaszczonych z wypożyczalni dziecięcej sprawiła mi dziką radość: i "Okrążmy świat" i teraz "Pan Samochodzik i niesamowity dwór".

"Pan Samochodzik" wciągnął mnie od pierwszych linijek. Ponieważ ostatnio sporo rozmyślam o przepisie na dobrą książkę, po przeczytaniu pierwszych zdań pomyślałam sobie: "O właśnie, tak trzeba zacząć". Proste dialogi, proste myśli, nic nie męczy, każde zdanie daje radość i miłą rozrywkę. I każdy akapit zanurza czytelnika coraz bardziej w ten świat fikcji, który coraz ciężej jest porzucić. Do tego książka zawiera całkiem przyjemny wykład z historii, którą można sobie powtórzyć.
Jednym słowem spotkanie z "Panem Samochodzikiem" uważam za ogromnie udane i przyjemne. Nie ma tu głębi, zaskoczeń, filozofii życiowej ale jest lekka i bardzo miła rozrywka.
Przyznać jednak muszę, że w kategorii z PRL, lekkie, przyjemne i przygodowe "Boczne drogi" wciągnęły mnie dużo bardziej... Ato to może kwestia tego, że Joanna Chmielewska pisała bardziej do odbiorcy w moim wieku, a Pan Samochodzik to jakby nie było "lektura gimnazjalisty" :)

Pamiętam wyraz twarzy mojej znajomej, kiedy spotkałyśmy się w bibliotece i dotarło do niej, że wypożyczyłam dla siebie książę w wypożyczalni ... dziecięcej.
- Czytasz książki dla dzieci? - Zapytała z miną wartą większego odkrycia.
Otóż tak; czytam książki dla dzieci i dobrze mi z tym. Przyznam nawet, że, jak do tej pory, każda ze zdobyczy, przytaszczonych z wypożyczalni...