To już prawie 10 lat odkąd pewnego zimnego, grudniowego popołudnia ta książka mnie odnalazła. Brzmi przesadnie sentymentalnie, ale właśnie tak było. Wtedy jeszcze nie miałam stałego internetowego łącza i nie mogłam z niego czerpać inspiracji książkowych. Byłam za to stałym bywalcem biblioteki i właśnie tamtego dnia postanowiłam poszukać czegoś nowego do czytania, a tytuł "Zielona Mila" sam wpadł mi w oko. I to kilka razy, bo było to wydanie w sześciu częściach. Myślicie, że to co napisałam wyżej jest już przesadnie uczuciowe? To nawet nie próbujcie czytać dalej, bo poziom ckliwości będzie nie do przejścia :)

Ta książka jest dla mnie magiczna i to nie tylko ze względu na zdolności Johna Coffeya. Nie potrafię jednak w żaden sposób logicznie wyjaśnić jej fenomenu. Na pierwszy rzut oka nie ma w niej nic, co mogłoby uzasadnić siłę jej oddziaływania. Więzienie, strażnicy, skazani na śmierć i mysz. No i jeszcze Zielona Mila i Stara Iskrówa, ale one po prostu są. Strażnicy są pozornie podzieleni na dwie grupy, na tych złych i tych dobrych, a więźniowie jak to więźniowie, jeżeli nie sprawiają kłopotów to dobrze, jeżeli sprawiają - nic nowego.
Ta monotonia jest jednak pozorna. Bardzo szybko zaczynamy dostrzegać, że nie wszystko jest czarne i białe, nie każdy dobry strażnik jest święty, że są gorsze rzeczy od złego strażnika, a nie każdy skazany na śmierć musi być przerażającym mordercą. Jednak King nie próbuje grać nam na emocjach twierdząc, że każdy z tych skazańców to niewinna owieczka. Owszem, zwraca uwagę na problematyczność kary śmierci jeżeli w trakcie procesu były wątpliwości co do winy oskarżonego, ale moim zdaniem nie czyni tego nachalnie i nie próbuje nas na siłę przekonywać do swoich racji.

Nie mogę też pominąć świetnego sposobu na narrację, przedstawienie tej historii jako opowieści mieszkającego już w domu opieki Paula Edgecombe jest dla mnie strzałem w dziesiątkę. Podobnie jak pomysł na postać Brada Dolana, kopii Percy'ego Wetmore'a, równie irytującego jak pierwowzór.

Cieszę się trochę, że wtedy nie miałam jeszcze dostępu do internetu i opinii innych ludzi, bo nie miałam żadnych oczekiwań względem tej książki. Jest ona dla mnie jednym z najbardziej pozytywnych czytelniczych zaskoczeń w moim życiu, jeżeli nie największym.

"Zieloną milę" polecam wszystkim, mam nadzieję, że również dacie się jej porwać.

To już prawie 10 lat odkąd pewnego zimnego, grudniowego popołudnia ta książka mnie odnalazła. Brzmi przesadnie sentymentalnie, ale właśnie tak było. Wtedy jeszcze nie miałam stałego internetowego łącza i nie mogłam z niego czerpać inspiracji książkowych. Byłam za to stałym bywalcem biblioteki i właśnie tamtego dnia postanowiłam poszukać czegoś nowego do czytania, a tytuł...