W pozbawionej dialogów powieści, umierający lub sądzący że umiera Malone, ("umarłbym już dziś gdyby mi się chciało") leżąc przez cały czas w łóżku, opowiada o innych lub przez innych o sobie. To opowiadanie przeplatane jest narracją osobistej sytuacji bohatera - sutuacji końca egzystencji i egzystencji w ogóle ("Przerywam dla odnotowania, że czuję, iż jestem w niezwykłej formie. To może delirium.")
Prosty tekst, proste, krótkie zdania, w których co jakis czas pojawiają się kontrastujące, naukowe pojęcia (aporia, casus, delirium, unisono, gonokok). Pod pozorem powagi sytuacji, ukryta spora dawka humoru i sarkazmu ("taka mała jest różnica między kobietą a mężczyzną, to znaczy tu, u mnie.")
W warstwie znaczeniowej mieszanka psychologii, socjologii, filozofii. W warstwie literackiej mieszanka prymitywizmu językowego i liryki.
Beckett - mistrz języka, kolejny raz przekazuje za pomocą słów nieprzekazywalne, obrazuje (bez)sens życia, losu, śmierci, wykracza słowami poza ich znaczenia, ukrywa prawdę gdzieś pomiędzy słowami.
Teksty Becketta można czytać tak, jak słucha się muzyki: wielokrotnie, dla wrażeń, dla melodyki, dla chwili, niekoniecznie od początku do końca, końca który często okazuje się początkiem nowej gry.
Niekonwencjonalna, mistyczna (i jeszcze nie tak ciężka jak "Watt" czy "Worstward Ho")
"Jakie to wszystko jest podobne do prawdy."

W pozbawionej dialogów powieści, umierający lub sądzący że umiera Malone, ("umarłbym już dziś gdyby mi się chciało") leżąc przez cały czas w łóżku, opowiada o innych lub przez innych o sobie. To opowiadanie przeplatane jest narracją osobistej sytuacji bohatera - sutuacji końca egzystencji i egzystencji w ogóle ("Przerywam dla odnotowania, że czuję, iż jestem w niezwykłej...

Autor po raz kolejny ukazuje samotność jednostki. Bohater, tytułowy Malone (man alone lub me alone) przykuty do łózka, zaczyna pisać by wypełnić nudę. Z książki przebija typowa dla Becketta gorycz, czasem wulgarność, która jest skutkiem tragicznej bezsilności. Nie jest to proza łatwa ani relaksująca. Ciężki język, zatarcie cech bohaterów, wielokrotne powtarzanie tych samych treści, wszystko sprawia, że czytelnik niemal męczy się wraz z narratorem, który chętnie ukróciłby swoją mękę. Lecz później bohater stwierdza : Tak, łatwo się mówi, ale trudno wszystko zostawić". Podobnie czytelnikowi trudno zostawić bohatera i towarzyszy mu do końca... książki.
Nie jest to książka dla tych którzy lubią wartką akcję, ani dla tych co cenią naukowe wywody. A jednak jest w niej dużo prawdy na temat naszego życia, a przede wszystkim na temat jego końca.Polecam każdemu, kto chciałby przez krótką chwilę zastanowić się nad jednym lub/i drugim i oczywiście każdemu fanowi Becketta.

Autor po raz kolejny ukazuje samotność jednostki. Bohater, tytułowy Malone (man alone lub me alone) przykuty do łózka, zaczyna pisać by wypełnić nudę. Z książki przebija typowa dla Becketta gorycz, czasem wulgarność, która jest skutkiem tragicznej bezsilności. Nie jest to proza łatwa ani relaksująca. Ciężki język, zatarcie cech bohaterów, wielokrotne powtarzanie tych samych...