„Opowieści do poduszki” zaczęłam czytać moim młodszym dzieciom (5l. i 7l.) na dobranoc.
Są to krótkie historyjki, idealne do czytania przed snem - na zamknięcie dnia.

Lubię zabieg Pani Joanny Krzyżanek, który polega na przedstawieniu bohaterów przed tym, nim poznamy ich w konkretnych życiowych sytuacjach.

I w tych opowieściach również na początku poznajemy bohaterów - rodzinę Wafelków. Dowiadujemy się kto jest kim w tej rodzinie, jak wygląda, co lubi robić, a czego nie lubi. Dzieci oswajają się z postaciami, szukają podobieństw w swoich rodzinach.

Niektóre historie doskonale wpisały się w nasze doświadczenia, niektóre mniej, a niektóre wcale. Warto jednak było je poznać, żeby zobaczyć, że każdy ma swoje - nie zawsze zbieżne z naszymi - zwyczaje.

Opowieści Pani Ireny Landau to klasyka języka przez duże J. Dzięki pięknie zbudowanym zdaniom płyniemy, nie, to nie jest właściwe słowo, bo my unosimy się nad tymi wydarzeniami, jesteśmy tuż obok Kasi i Kubusia - na wyciągnięcie ręki. Czytając te historyjki poczułam magię z dzieciństwa, gdy zatracałam się w historii do tego stopnia, że tu i teraz nie miało znaczenia, bo ja byłam - tam i wtedy. Właśnie ta magia, o której prawie zapomniałam zaprosiła mnie do świata Kubusia i Kasi.

Trochę nie zrozumiałam idei układu tych opowiastek.
Najpierw bowiem poznajemy rodzinę Wafelków autorstwa Joanny Krzyżanek. Powoli wchodzimy w ich świat, perypetie, zabawne scenki, aż tu nagle w czwartej opowiastce pojawia się Kubuś i Kasia.

Hmm, całkiem inna bajka.
Całkiem inny autor - pani Irena Landau.

Kolejna powiastka i wracamy do sympatycznych Wafelków, ale tylko przez cztery kolejne wieczory, bo piątego - znowu tylko na chwilkę (czyt. na jeden wieczór) - pojawia się Kasia i Kubuś.

I ta przeplatanka trwa do końca książki.

Moim zdaniem nietrafiony pomysł.
Te mniejsze dzieci mogą zgubić wątek i pomylić rodziny. ;) Szczególnie, że styl opowiadania o obu rodzinkach jest bardzo podobny.

My wybrnęliśmy z tego tak, że najpierw przeczytałam opowiastki o Wafelkach, a potem zabraliśmy się za przygody Kasi i Kuby.

I wszyscy byli zadowoleni, a najbardziej ja - wielbicielka ładu i przejrzystości. ;)

„Opowieści do poduszki” zaczęłam czytać moim młodszym dzieciom (5l. i 7l.) na dobranoc.
Są to krótkie historyjki, idealne do czytania przed snem - na zamknięcie dnia.

Lubię zabieg Pani Joanny Krzyżanek, który polega na przedstawieniu bohaterów przed tym, nim poznamy ich w konkretnych życiowych sytuacjach.

I w tych opowieściach również na początku poznajemy bohaterów -...

Gorąco polecam poczytać do poduszki przedszkolakom! Rewelacja!

Gorąco polecam poczytać do poduszki przedszkolakom! Rewelacja!