"- Nauka mówi nam, że rzadko mamy rację. Cała działalność naukowa polega na udowadnianiu, że ciągle się mylimy, nieprawdaż?"

Mogę śmiało stwierdzić, że oto mamy kolejny przykład oryginalnego stereotypu.
Ponieważ znowu mamy walkę z systemem - książka młodzieżowa, wizja czarnej przyszłości. Wiadomo.
Jednak podwaliną tej walki jest jakże ciekawy koncept Długowieczności.

Odkrycie, które zmieniło losy świata. Ludzie wreszcie mogą żyć wiecznie. Ale wkrótce okazało się, że jeśli jedno pokolenie nie umiera, a następne wciąż przychodzi na świat, niedługo zabraknie miejsca i wszystkich innych dóbr. Co więc zrobić z nadmiarami?

Przyznam, że niektóre fragmenty tej książki były mocne. Eksperymenty na ludziach, wykorzystywanie młodych dziewcząt, koncepcja hodowania dzieci dla ich narządów, krwi i szpiku.
Cóż, autorka trafiła mnie w czuły punkt. Na tyle czuły, że w pewnym momencie wyobraziłam sobie, że jestem Celaeną ze Szklanego tronu. Jak boga kocham powybijałabym te nieczułe na ludzkie cierpienie kanalie. (A wtedy otrzymalibyśmy ciekawy miks powieści dystopijnej i fantasy.) W końcu za całe zło nie można obwiniać tylko jednej osoby. Co więcej bardziej obwiniałabym te, które do tego wszystkiego dopuściły, czyli zdecydowaną większość.

"- Niestety, nie możesz wierzyć we wszystko, co ci mówią ludzie..."

Co spodobało mi się W sieci (a propos: The Resistance = W sieci) to kilka scenek, w których to bojownicy ruchu oporu chcą wejść tam gdzie normalnie nie ma wstępu, a stojący im na drodze strażnicy, wcale nie dają się wykiwać jakimiś głupimi tekstami typu: zmiana warty czy, to polecenie szefa. Za to plus. Bo w książkach i filmach mnóstwo było takich naciąganych sytuacji. Owszem, gdy ci dobrzy chcą kogoś przechytrzyć kibicujemy im i chcemy tylko, żeby głupi idioci zeszli im z drogi. Ale spójrzmy na to z drugiej strony: gdyby to ci źli chcieli wejść, a taki strażnik zamiast wykonywać rozkazy, nabrałby się na jakąś "niespodziewaną zmianę planów" wtedy byłoby naprawdę kiepsko.
Takie podejście nie jest realistyczne.

" Lepiej odkryć coś samemu, niż ślepo ufać temu, co mówią inni, kimkolwiek by nie byli."

Ale był jeden mankament. Mianowicie gdyby książka była odrobinę grubsza, autorka miałaby więcej miejsca na rozpisanie dość słabo przedstawionych relacji międzyludzkich.
Bo to się zdarzyło aż dwa razy.
W deklaracji: kiedy Anna po raz pierwszy spotyka rodziców. Co z tego, że przez pranie mózgu niemal całe życie ich nie nienawidziła, co więcej nie znała, a tu nagle spotykają się i z miejsca mamy happy ending. Mam rodziców, mam brata. Super! Życie jest piękne.
To tak nie działa.
Podobnie W sieci: Peter po raz pierwszy spotyka brata. Świetnie! Zawsze chciałem mieć brata. Od teraz będziemy braćmi, będziemy się kochać miłością braterską.
A to tylko bardziej znaczące przypadki. W tej serii z jakimikolwiek staranniej rozpisanymi relacjami, co więcej ich komplikowaniem w jakikolwiek sposób możemy się pożegnać.

Mimo to seria jak najbardziej godna uwagi.
A już wkrótce Jutro.

"- Nauka mówi nam, że rzadko mamy rację. Cała działalność naukowa polega na udowadnianiu, że ciągle się mylimy, nieprawdaż?"

Mogę śmiało stwierdzić, że oto mamy kolejny przykład oryginalnego stereotypu.
Ponieważ znowu mamy walkę z systemem - książka młodzieżowa, wizja czarnej przyszłości. Wiadomo.
Jednak podwaliną tej walki jest jakże ciekawy koncept Długowieczności. ...