Moje pierwsze wrażenie o świecie w którym się znalazłam to: ‘płonie ognisko i szumią knieje, drużynowy jest wśród nas, opowiada starodawne dzieje, bohaterski wskrzesza czas’... – piękna historia, bogaty język, ukwiecone słowo stylizowane na czas, o których opowiada, oddające klimat i atmosferę zdarzeń i miejsc sprzed wieków. Jak drużynowy przy wieczornym ognisku; jak dziadek wnukom przy kominku w zimowe popołudnie. Im słuchacz bardziej zaczarowany, tym większa skłonność do dygresji i rozbudowanych wątków pobocznych. Im słuchacz bardziej znudzony, tym szybszy powrót do tematu głównego i podanie kolejnej informacji na którą ów słuchacz czeka, by rozbudzić jego ciekawość na nowo. Tu żart, tam anegdotka, gdzie indziej trochę ‘prawdziwej’ historii... I o ile takie zasłuchanie się w bajaniu potrafi być w pełni magiczne i wciągnąć słuchacza bez reszty, o tyle ciężkie jest podanie go w formie słowa pisanego – fascynacja opowieścią przechodzi we frustrację, tajemnica uchodzi gdzieś bokami i męczy, wyobraźnia szwankuje w ciągłym oczekiwaniu, fantazja przekazu ulega degradacji i cały czar... pryska : ((

Moje drugie wrażenie, to porównanie treści do sienkiewiczowskiej pozycji ‘w pustyni i w puszczy’. Jakże cudnie by się to czytało, z zachłannością, jednym tchem, z wypiekani na twarzy, gdyby powyrzucać z jej formuły wszystko co nie jest akcją, przygodą, dialogiem, życiem... w ten sposób z 280ciu stron można by było stworzyć 120stron czytanych w nocy pod kołdrą w świetle latarki do ostatniej kropki... Nie wiem, może po prostu oczekuję od literatury pewnej zwięzłości, konkretów. Tymczasem pozostały we mnie: swoiste poczucie niesamowitości i kilka oderwanych z kontekstu i od siebie nawzajem informacji, których nijak dalej powtórzyć czy wykorzystać nie umiem. Gorzej: nie umiem ich teraz w treści odnaleźć, bo trzeba skakać po stronach, robić notatki, by potem to wszystko jakoś poskładać w całość, streścić i podać dziecku tak, aby dostało odpowiedzi na swoje pytanie.

Po trzecie: gwiazdek nie daję. I tłumaczę: moja subiektywna opinia, mój odbiór, z pewnością uległy mocnym zakłóceniom, jako że uciekałam do tej książki od orwellowskiego roku 1984.

Moje pierwsze wrażenie o świecie w którym się znalazłam to: ‘płonie ognisko i szumią knieje, drużynowy jest wśród nas, opowiada starodawne dzieje, bohaterski wskrzesza czas’... – piękna historia, bogaty język, ukwiecone słowo stylizowane na czas, o których opowiada, oddające klimat i atmosferę zdarzeń i miejsc sprzed wieków. Jak drużynowy przy wieczornym ognisku; jak...