Utalentowany młody pisarz, Tom Boyd, zmaga się z kryzysem twórczym i depresją. Po gigantycznym sukcesie dwóch tomów „Trylogii anielskiej” nie jest w stanie napisać trzeciego. Rozstanie z piękną pianistką, Aurore, sprawiło, że uzależnił się od antydepresantów i alkoholu. Niestety, jego sytuacja materialna również znacznie się pogorszyła – z dawnej fortuny zostały jedynie długi. Załamany pisarz postanawia popełnić samobójstwo. W chwili, gdy zażywa zbyt dużą dawkę leków nasennych w jego życiu pojawia się młoda dziewczyna, twierdząca, że wypadła z kartek jego powieści. Przedstawia się jako Billie Donelly, bohaterka „Trylogii…” Tom początkowo nie chce jej uwierzyć, wszystko wskazuje jednak na to, że Billie mówi prawdę. Spotkanie z „papierową dziewczyną” na zawsze odmieni życie Boyda.

Guillaume Musso po raz kolejny sięgnął po formę, w której czuje się najpewniej: romantycznej opowieści o miłości z domieszką magii. Zdarzeń paranormalnych jest tu wprawdzie odrobinę mniej niż w poprzednich jego powieściach, nadal nie brakuje jednak elementów zaskakujących, a granica między tym, co realne, a tym, co magiczne jest bardzo cienka.

Tempo opowiadanej historii przypomina dobry film akcji. Autor celowo nawiązuje zresztą do kilku filmów drogi – bohaterowie niemal przez cały czas podróżują, przeskakując z miejsca na miejsce. Zaginiony egzemplarz powieści Boyda, od stanu którego uzależnione ma być dobre samopoczucie Billie wędruje z rąk do rąk, a jego podróż staje się źródłem zabawnej komedii pomyłek. Czasem trudno jest wręcz nadążyć za kolejnymi wydarzeniami, Musso unika bowiem długich opisów i skupia się na utrzymywaniu szybkiego tempa wydarzeń, które zmieniają się jak w kalejdoskopie.

Chwilami styl pisarza może się wydawać nieco irytujący – głównie ze względu na sporą liczbę wykrzyknień – wykrzyknikiem kończy się prawie każde zdanie w dialogach. Tworzy to czasem wrażenie pewnej sztuczności i naiwności, wydaje się trochę pretensjonalne – ostatecznie jednak wrażenie to się rozmywa, gdy czytelnika pochłoną już realia przedstawionego świata i urok opowiedzianej historii. Gra tocząca się między Tomem a Billie nie jest jedyną – intrygujące są również relacje między pisarzem i dwójką jego najlepszych przyjaciół: Milo i Carole. Cała trójka ma za sobą burzliwą przeszłość, której tajniki wychodzą na jaw podczas podróży do Meksyku.

„Papierowa dziewczyna” to lekka i chwilami całkiem zabawna opowieść – pojawiają się w niej wprawdzie trudne wątki, całość służy raczej poprawianiu nastroju, a nie jego pogarszaniu, jak na komedię romantyczną przystało. Nawiązanie do komedii romantycznej jest tu zresztą jak najbardziej celowe – powieść wręcz wydaje się prosić o ekranizację.

Powieść na pewno spodoba się wszystkim miłośnikom romantycznych historii ze szczyptą magii, szukającym odrobiny humoru, kilku chwil wzruszeń i opowieści o uczuciu, które może pokonać wszelkie przeciwności. I im szczerze „Papierową dziewczynę” polecam.

Maria Guzelak-Robaszkiewicz