"Dla mnie Kevin nigdy nie był dzieckiem. Był wyjątkową, niezwykle przebiegłą jednostką, która przybyła do nas i zamieszkała z nami, i tylko przypadkiem była taka mała".

W ten sposób Eva mówi o swoim synu, o Kevinie, dziecku, którego wolałaby nigdy nie urodzić, nastolatku, który zabił dziewięcioro kolegów ze swojej szkoły i dwoje dorosłych.
Macierzyństwo zmusiło Evę do porzucenia satysfakcjonującej pracy, która była dla niej sensem życia. Ale czy właśnie dla kobiety sensem życia nie jest dziecko? Dziewięć miesięcy niewygody, zmiany nastrojów, ogólne rozdrażnienie, wreszcie ogromny ból podczas porodu, wszystko to podobno przestaje się liczyć, kiedy pierwszy raz matka spojrzy w oczy swego nowonarodzonego dziecka. W przypadku Evy tak się nie stało.
Kobieta nie potrafi emocjonalnie zaangażować się w swoją nową rolę. Nienawidziła ograniczeń związanych z byciem w ciąży, mimo fizycznej bliskości, ta forma życia wydawała się całkiem od niej odległa.
Kevin był trudnym dzieckiem. Jako niemowlę wrzeszczał od rana do nocy, uspokajał się jedynie przy ojcu, matkę doprowadzał do granic szaleństwa, a ta nie potrafiła ukryć chłodu, jaki odczuwała w stosunku do syna. Oczywiście starała się być dobra matką. Pytanie, czy małe dziecko potrafi intuicyjnie wyczuć brak miłości?
Kevin wyrasta na demonicznego nastolatka. Manipuluje ludźmi, gardzi ojcem, jednak to na matkę kieruje swój gniew, swoją wściekłość. Eva nie potrafi ukryć niechęci do własnego dziecka, a Kevin odpłaca matce tym samym. Udręka za udrękę. To musi się skończyć tragedią. Gdy do tego dochodzi, miejscowa społeczność winą obarcza Evę. A ona pokornie przyjmuje karę i obwinia siebie. Czy słusznie?

Historię tej rodziny poznajemy z perspektywy Evy, a całość napisana jest w formie listów pisanych przez kobietę do męża, w których próbuje sobie odpowiedzieć na pytanie "dlaczego"? Rola matki jest trudna, a instrukcji postępowania nie ma. Czy matka ma prawo nie kochać własnego dziecka? Eva pyta: "Jeśli nie ma powodu, aby żyć bez dzieci, to jaki jest powód by je mieć?"

Lionel Shriver przełamuje tabu, a historia którą opowiada jest bardzo trudna i kontrowersyjna, a zarazem bardzo wciągająca. To tragedia rodzinnego piekła w jakim przyszło im żyć. Autorka nikogo nie ocenia, nie daje gotowych odpowiedzi. Zachowania Kevina nie sposób zrozumieć. Według Evy syn nie posiada sumienia, nie ma w nim ani odrobiny dobra. Po wszystkim chełpił się przed matką, że nie jest byle jakim pospolitym przestępcą, jest demonem zła.

"Musimy porozmawiać o Kevinie" to wstrząsający psychologiczny dramat. Niezwykle szczerze i śmiało autorka dokonuje rozważań na temat niechcianego macierzyństwa. Czyta się tę historię z zaparty tchem, szukając podobnie jak Eva odpowiedzi na to najważniejsze pytanie "dlaczego"? Kto zawinił, co popchnęło młodego człowieka do tak niewyobrażalnej tragedii? Musimy o tym porozmawiać.

"Dla mnie Kevin nigdy nie był dzieckiem. Był wyjątkową, niezwykle przebiegłą jednostką, która przybyła do nas i zamieszkała z nami, i tylko przypadkiem była taka mała".

W ten sposób Eva mówi o swoim synu, o Kevinie, dziecku, którego wolałaby nigdy nie urodzić, nastolatku, który zabił dziewięcioro kolegów ze swojej szkoły i dwoje dorosłych.
Macierzyństwo zmusiło Evę do...