Tej książki nie powinno się czytać gdy ma się chandrę, jest się zmęczonym, albo smutnym. A już na pewno nie wtedy gdy z jakiegokolwiek powodu ma się poczucie bezsilności lub żalu do kogoś. - To ostrzeżenie. Lektura boli, zwłaszcza pod koniec.
A równocześnie mało którą książkę warto przeczytać tak bardzo, jak tę.
Wczoraj znów zarwałam noc, bo nie mogłam się oderwać. A potem długo nie mogłam zasnąć. To nie jest łatwa książka. I myślę, że warto ją przeczytać kilkakrotnie, bo przy pierwszym czytaniu człowiek skupia się głównie na tym "co będzie". Niby wiadomo co się wydarzyło, ale nie wiadomo do końca jak, ani dlaczego. Jednak tego, co się stało nie sposób przewidzieć, choć czytelnikowi wydaje się, że wszystko zmierza do określonego finału. I zmierza. A jednak... Nic tu nie jest przewidywalne.
Ktoś napisał, że Kevin był przerażającą postacią. Dla mnie o wiele bardziej przerażający byli jego rodzice. Zwłaszcza na temat Franklina Plasketta pomyślałam sobie:
"Takich infantylnych, zadufanych w sobie, żyjących w systemie iluzji i zaprzeczeń facetów, powinno się kastrować zaraz po urodzeniu."
A jednak nic tu nie jest takie, jak się wydaje na początku. Choć nadal uważam, że Franklinowi zawsze brakowało inteligencji. Eva za to (podobnie jak Kevin) miała jej nadmiar, to jednak też niczego nie zmienia.
Jest to pierwsza książka dotycząca problemu strzelaniny w szkole, która nie wpisuje się w schemat "Zemsta od lat poniżanej ofermy". I choć bardzo cenię książki Jodi Picoult, muszę przyznać, że jej "Dziewiętnaście minut" nie dorasta do pięt temu, co stworzyła Lionel Shriver.
Ale dobrze się zastanówcie, zanim zaczniecie czytać. Ta książka długo nie da Wam o sobie zapomnieć.
No chyba że "zaokrąglacie w górę" jak Franklin Plaskett. Chyba tylko wtedy uda się Wam zachować dobre samopoczucie. Ale... do czasu.

Tej książki nie powinno się czytać gdy ma się chandrę, jest się zmęczonym, albo smutnym. A już na pewno nie wtedy gdy z jakiegokolwiek powodu ma się poczucie bezsilności lub żalu do kogoś. - To ostrzeżenie. Lektura boli, zwłaszcza pod koniec.
A równocześnie mało którą książkę warto przeczytać tak bardzo, jak tę.
Wczoraj znów zarwałam noc, bo nie mogłam się oderwać. A potem...