Ta cienka książeczka wydana po raz pierwszy poza cenzurą pod koniec lat 70-tych była dość głośna, bo chyba po raz pierwszy opisywała rzeczywistość naszego ludowego wojska, z falą, gnębieniem kotów, z prymitywną indoktrynacją polityczną. Autor pisał ją w oparciu o własne doświadczenia, bo odbył służbę wojskową w latach 70tych.

Czytana po latach robi dużo mniejsze wrażenie bo formę ma niedopracowaną: są to luźne zapiski, raczej chaotyczne, coś pośredniego między reportażem a wspomnieniami. Mamy tam też dosyć nieciekawe przykłady twórczości żołnierskiej, w sumie taki misz-masz.

Może najciekawsze i wytrzymujące próbę czasu są obserwacje socjologiczne, autor pisze, że przekraczając mury koszar wchodzi się do innego świata, człowiek cofa się o kilka stuleci, do porządku feudalnego, czy nawet niewolniczego. Bo w koszarach, gdzie kastowość jest wszystkim, koty są na każde skinienie fali lub kaprali, wykonują najbardziej poniżające prace, a bezinteresowne okrucieństwo jest na porządku dnia. Autor pisze też, że ludzie którzy poza koszarami są grzeczni, sympatyczni, kulturalni, w koszarach zrzucają otoczkę kulturalną, stają się zwierzętami. Ciekawie też obserwuje, że gdy sam był na fali, to bardzo trudno było mu nie ulec pokusie aby się nie wysługiwać sierściuchami, ciśnienie psychiczne na tego typu zachowania było bowiem bardzo duże.

Obserwacje powyższe mają wartość ponadczasową, bo do dzisiaj w wielu krajach (mam nadzieję, że nie u nas) właśnie tak wygląda szkolenie wojskowe.

Ta cienka książeczka wydana po raz pierwszy poza cenzurą pod koniec lat 70-tych była dość głośna, bo chyba po raz pierwszy opisywała rzeczywistość naszego ludowego wojska, z falą, gnębieniem kotów, z prymitywną indoktrynacją polityczną. Autor pisał ją w oparciu o własne doświadczenia, bo odbył służbę wojskową w latach 70tych.

Czytana po latach robi dużo mniejsze wrażenie...