Cóż, te dzienniki mocno nadwyrężyły moją pasję czytania. Są takie książki, które, pomimo, że dobre, zniechęcają i spustaszają. Tak właśnie miałam z tą pozycją. Nałkowska to jedna z moich ulubionych kobiecych autorek. Jej młode utwory zachwycają subtelnością, szczegółowym przeglądem duszy, ironią. Jednak po lekturze "Dzienników" miałam nieodparte wrażenie, że Nałkowska-pisarka i Nałkowska-osoba, to dwie różne postaci. Być może zbyt surowo oceniam niespełna dwudziestokilkuletnią kobietę która , jak każda z nas, w prywatnych zapiskach porusza prawie wyłącznie kwestie własnych zauroczeń i ewentualnie chorób. Poszczególne wpisy to lista lektur i mężczyzn. Niewyjaśnionych wątków jest tak wiele, że bez dokładnej znajomości biografii Nałkowskiej, stają się one puste i nudne.
Znalazło się w "Dziennikach" kilka "ładnych myśli", ale to nie rekompensuje ogólnej monotonii. Może po prostu po ukochanej Nałkowskiej spodziewałam się czegoś więcej niż tylko na przemian kokieteryjnych i depresyjnych westchnień. I to już moja sprawa.

Cóż, te dzienniki mocno nadwyrężyły moją pasję czytania. Są takie książki, które, pomimo, że dobre, zniechęcają i spustaszają. Tak właśnie miałam z tą pozycją. Nałkowska to jedna z moich ulubionych kobiecych autorek. Jej młode utwory zachwycają subtelnością, szczegółowym przeglądem duszy, ironią. Jednak po lekturze "Dzienników" miałam nieodparte wrażenie, że...