Williama Murdocha poznałam po raz pierwszy w chłodne, grudniowe popołudnie, gdy na szczycie stosu książek do przeczytania ukazała się powieść "Biedny Tom już wystygł". To już trzecia powieść z serii siedmiu książek o kanadyjskim detektywie, lecz dla mnie pierwsza, dzięki której zetknęłam się z tym budzącym sympatię mężczyzną. Gdybym nie wiedziała, że jest to historia współczesna, mogłabym się założyć o duże pieniądze, że wcale nie powstała w XXI wieku, a dobre sto lat wcześniej...
Detektywa Murdocha spotykamy, gdy z bolącym zębem i napuchniętym policzkiem (co od czasu do czasu zdarza się również tak znakomitym jak on detektywom) przybywa na posterunek policji i dowiaduje się, że w trakcie nocnego obchodu zaginął konstabl, Oliver Wicken. Wyruszywszy na poszukiwania młodzieńca, Murdoch szybko odkrywa, że przyczyną, dla której Wicken nie pojawił się na posterunku, była jego samobójcza śmierć. Znaleziona przy ciele kartka świadczy o tym, że czyn ten podyktowany był zawodem miłosnym, którego doznał młodzieniec. Dla Murdocha nie wszystko jednak jest tak oczywiste jak dla koronera, który uznał tę przyczynę śmierci za oficjalną. Detektyw rozpoczyna więc dochodzenie. Śledztwo doprowadza go do rodziny Eakinów, którzy od pierwszej chwili zdają mu się być rodziną nie do końca miłującą się wzajemnie.
Nie czytałam do tej pory kryminału, którego akcja rozgrywa się w XIX wieku. Nie są mi za to obce współczesne historie detektywistyczne, gdzie śledczy z pomocą najnowszych technologii wyruszają na poszukiwania morderców i szaleńców planujących spiski. U Jennings jest inaczej, ma się wrażenie, że czas zwalnia i że otacza nas zupełnie inna rzeczywistość. Telefony komórkowe nie istnieją, o Internecie jeszcze nikt nawet nie śnił, a detektyw Murdoch skazany jest wyłącznie na swoją inteligencję i instynkt, które dla każdego detektywa są niezbędne. Co ważne dla mnie przy tego typu powieściach – akcja książki nie pędzi na łeb, na szyję, do szybkiego zakończenia, a ja po przeczytaniu siedemdziesięciu procent książki wciąż nie wiedziałam, kto tak naprawdę okaże się być TYM ZŁYM, zatruwającym życie wszystkim bohaterom książki.
Co szalenie ucieszyło mnie w postaci Williama, to fakt, że nasz detektyw, zamiast w beżowym trenczu, biega w płaszczu z foczego futra, który – zmoczony – pachnie naprawdę kiepsko. Czyni to z Murdocha postać wymykająca się stereotypowi XIX-wiecznego detektywa, za co chwała Pani Jennings! Na olbrzymi plus zasługują bordiury bądź zwisy (prawdopodobnie ma to jednak inną nazwę – pomimo szukania, nie znalazłam - więc proszę mnie poprawić, jeśli pomyliłam pojęcie) okalające zapowiedź kolejnego rozdziału, stąd też ukłony w stronę Wydawcy.
"Biedny Tom już wystygł" jest lekturą, którą wbrew niespiesznie prowadzonej akcji, czyta się niezwykle szybko. Niech dowodem na to będzie fakt, że czytanie jej zajęło mi zaledwie dwie i pół godziny, więc gdy rozłożyłam się wygodnie w łóżku, nie zamknęłam książki, dopóki nie przeczytałam jej całej. Jestem w stu procentach przekonana, że to nie jest to moje ostatnie spotkanie z detektywem Murdochem. Duże znaczenie ma tu też fakt, że istnieje również serial opowiadający o przygodach tego wyjątkowego śledczego. I to właśnie powinno być ostatecznym argumentem przemawiającym za faktem, iż z serią Maureen Jennings warto się zaprzyjaźnić.

Williama Murdocha poznałam po raz pierwszy w chłodne, grudniowe popołudnie, gdy na szczycie stosu książek do przeczytania ukazała się powieść "Biedny Tom już wystygł". To już trzecia powieść z serii siedmiu książek o kanadyjskim detektywie, lecz dla mnie pierwsza, dzięki której zetknęłam się z tym budzącym sympatię mężczyzną. Gdybym nie wiedziała, że jest to historia...