Gniot. Ale muszę przyznać,że się ubawiłam, czyli właściwie cel spełniony- rozrywka. Tylko czemu takie przynudzanie oprócz dziwnej realizacji pomysłu.
Dowiedziałam się o nowej teorii wampiryzmu.
Książka jest o potencjalnych wampirach zwanych Karpatianami.
I wedle książki Karpatianie są dobrzy, wampiry złe.
Wampirem może stać się Karpatianin co przejdzie na stronę zła- szczegółów, oprócz tego, że pozwoli stać się sobie potworem, nie znalazłam.
Karpatianie:
- nie są ludźmi
- mogą stać się wampirami jak wyżej wspomniano, ale nie muszą
-śpią w dzień
- nie śpią w trumnach( jako wampiry zresztą też nie)
-śpią za to w ziemi
-mogą przemieniać się w ptaki, krople wody, latać , uzdrawiać
- telepatia jest oczywista
-panowie Karpatianie walczą z wampirami, od tego mrocznieją i mają ochotę stać się wampirami
- ciż sami panowie Karpatianie w szybkim czasie przestają widzieć kolory (daltoniści?) i nie odczuwają emocji
-panowie Karpatianie odzyskują kolorowe i emocjonalne widzenie świata kiedy trafią na swą życiową partnerkę
-panie Karpatianki w zasadzie służą do tego, żeby panowie znów ciekawie widzieli świat, rozrywek seksualnych i do wydawania na świat dzieci, tak raz na kilkaset lat, najlepiej dziewczynek, dla przeciwdziałaniu przemiany męskich Karpatian w wampiry, bo tych aż nadto do zwalczania
-Karpatianie żyją i żyją , o ile nie zginą, albo nie zmienią się w wampiry ( no i tu nie trafią na jakiego likwidatora, inaczej dalej nieżyją)
-Karpatianin co żyje 1000 lat nazywa się pradawny, jak 2000 lat- starożytny, młodsi bez szczególnej nazwy
- dzieci Karpatianie do roku śpią jak normalni ludzie, nie mają umiejętności i przez to giną , bo nie ma się nimi kto opiekować
- oczywiste jest to, że Karpatianie piją krew i zostaje im to jak stają się wampirami
- kiedy Karpatianin natrafi na życiową partnerkę natychmiast oboje żywią do siebie wielką namiętność
- Karpatianki są piękne, one mają "łóżkowe oczy"( określenie z dzieła)
-Karpatianie są na wymarciu ,bo mało się ich rodzi, dużo umiera na początku życia, i spora ilość przemienia się w wampiry na skutek niedoboru życiowych partnerek
-jak Karpatianin wyssie trochę krwi z człowieka to narzuca mu swoją wolę- doskonała opieka dla własnych dzieci w pierwszym roku życia
chyba więcej na temat tej rasy nie wyciągnęłam
Książka mogłaby być całkiem ciekawie poprowadzona, ale co pięć zdań pojawia się ,że ona jest piękna , a on jest dzielny. I akcja przez to zbytnio nie posuwa się do przodu. Przeczytałam dwa tomy -drugi to "Mroczny obrońca". Mimo ,że ubawić się można, więcej nie chcę.
Sama fabuła to on- Gabriel ( starożytny) dzielny pogromca wampirów budzi się po wiekach w jedynym właściwym miejscu czyli w ziemi, napotyka sprawiającą wrażenie Ziemianki piękną kobietę-Francescę. Ona ratuje go od śmierci głodowej ofiarując swe życie ,znaczy krew, a obyczaje Karpatian o dziwo zna. On oprócz tego, że dzielny to walczy ze swym bratem bliźniakiem ,co kiedyś tam stał się wampirem. Stulecia mijają, a on tropi złego wampira coby wedle przyrzeczenia, ubić go. Są sceny zabijania wampirów i nie tylko, z nieodzownym wspominaniem,że on jest dzielny ,a ona jest piękna i dobra.
Aaa i zapomniałabym o jednym z najważniejszych aspektów ksiąg.
Sceny łóżkowe- choć nie odbywające się nigdy w łóżku.
Co jakiś czas pojawia się opis igraszek, gdzie on jest stalą , ona aksamitem, albo różnymi innymi określeniami.
I tak przez co najmniej kilka stron. On dochodzi do rdzenia, obojgu płomienie tańczą po skórze, pojawiają się następne metafory..
Stanowi to skuteczną cenzurę ,bo w mrowiu określeń trudno połapać się o co chodzi, i czeka się aż w końcu zajmą się czym innym.

Gniot. Ale muszę przyznać,że się ubawiłam, czyli właściwie cel spełniony- rozrywka. Tylko czemu takie przynudzanie oprócz dziwnej realizacji pomysłu.
Dowiedziałam się o nowej teorii wampiryzmu.
Książka jest o potencjalnych wampirach zwanych Karpatianami.
I wedle książki Karpatianie są dobrzy, wampiry złe.
Wampirem może stać się Karpatianin co przejdzie na stronę zła-...