Mieszane wrażnia. Efektowna szarża stylistyczna ( np. "coś na kształt psotnego kurczaka skrobało teraz ścianę zapuszczonej stodoły, która był mózg Doca") raz mnie drażniła, a po chwili zachwycała. To samo dotyczy swobodnej żonglerki licznymi tekstami popkultury. Wszystkiego nadmiar: postaci, żartów, kolorów, jakby autor chciał utrzymać czytelnika, na wzór głównego bohatera, na ciągłym haju. Klimat Wschodniego wybrzeża z późnych lat 60-tych odtworzony bardzo sugestywnie.
A sceny jak ta, którą zacytuję poniżej - warte wszystkiego:
"Po powrocie do domu Doc zastał Scotta i Denisa, którzy wdrapali się tam przez okno i przeszukiwali jego lodówkę po tym, jak nieco wcześniej Denis zasnął u siebie z zapalonym skrętem w ustach, co zdarzało mu się dość często, tyle że tym razem skręt zamiast spaść mu na klatkę puersiową, oparzyć i przynajmniej w jakimś stopniu obudzić, stoczył się gdzieś pod prześcieradło i zaczął tlić. Po jakimś czasie Denis się obudził, wstał, podreptał do łazienki, uznał, ze powinien wziąć prysznic, i zaczął to jakby robić. W którymś momencie łóżko stanęło w płomieniach i przepaliło w końcu strop w miejscu, gdzie piętro wyżej stało wodne łóżko jego sąsiada Chica, który na szczęście akurat na nim nie leżał. Łóżko, będąc z plastiku, roztopiło się pod wpływem wysokiej temperatury i blisko tona wody wylała się przez dziurę w suficie, gasząc pożar w sypialni Denisa i jednocześnie zmieniając ją w rozlewisko. Tymczasem Denis wyszedł z łazienki i nie potrafiąc wytłumaczyć sobie tego, co widzi, a także obecności straży pożarnej, która właśnie przyjechała i którą wziął za policję, uciekł alejką do plażowego domku Scotta Oofa, gdzie starał się wytłumaczyć to, co się stało, celowym sabotażem ze strony Boardsów, którzy nigdy nie przestali przeciwko niemu spiskować."

Mieszane wrażnia. Efektowna szarża stylistyczna ( np. "coś na kształt psotnego kurczaka skrobało teraz ścianę zapuszczonej stodoły, która był mózg Doca") raz mnie drażniła, a po chwili zachwycała. To samo dotyczy swobodnej żonglerki licznymi tekstami popkultury. Wszystkiego nadmiar: postaci, żartów, kolorów, jakby autor chciał utrzymać czytelnika, na wzór głównego bohatera,...