Bohaterowie Niziurskiego są dojrzali jak na swój wiek, główny bohater uczy się łaciny w wolnym czasie. Jakby Niziurski nienachalnie zachęcał czytającą młodzież do mierzenia wyżej

Bohaterowie Niziurskiego są dojrzali jak na swój wiek, główny bohater uczy się łaciny w wolnym czasie. Jakby Niziurski nienachalnie zachęcał czytającą młodzież do mierzenia wyżej

Dla mnie jest to powrót do młodości, uwielbiałam i nadal cenię Niziurskiego i jego młodzieżówki, które wcale się nie zestarzały, nadal czarują ciepłem, bezpośredniością i naturalnością.

Dla mnie jest to powrót do młodości, uwielbiałam i nadal cenię Niziurskiego i jego młodzieżówki, które wcale się nie zestarzały, nadal czarują ciepłem, bezpośredniością i naturalnością.

Niziurski nie wynalazł tu koła na nowo ani nie zaskakuje niczym niespodziewanym. Wszystko to już widzieliśmy w innych jego książkach, ale czy to znaczy, że "Naprzód, wspaniali" czyta się źle? Nie, to dalej relaksująca lektura na luzie pozwalająca odpocząć od "cięższej" literatury. A to dopiero początek trylogii.

Niziurski nie wynalazł tu koła na nowo ani nie zaskakuje niczym niespodziewanym. Wszystko to już widzieliśmy w innych jego książkach, ale czy to znaczy, że "Naprzód, wspaniali" czyta się źle? Nie, to dalej relaksująca lektura na luzie pozwalająca odpocząć od "cięższej" literatury. A to dopiero początek trylogii.

Fajna i przyjemna w czytaniu powiesć edmunda Nizurskiego opowiadająca o przygodach chłopców z odrzywołów. Podobała mi się. Nizurski fajną powiesć napisałeś. Tą powieść szczególnie polecam osobą które lubią powieści Edmunda Nizurskiego i lubą powieść o przygodach

Fajna i przyjemna w czytaniu powiesć edmunda Nizurskiego opowiadająca o przygodach chłopców z odrzywołów. Podobała mi się. Nizurski fajną powiesć napisałeś. Tą powieść szczególnie polecam osobą które lubią powieści Edmunda Nizurskiego i lubą powieść o przygodach

W podstawówce Niziurski był dla mnie jednym z pisarskich Bogów :) i jeśli chodzi o literaturę dla "młodszych nastolatków" - pozostał Nim już na zawsze.
A sporą część wakacji zwykle spędzałem na wsi, gdzie stał ocalały z wojny poniemiecki wielki dom byłych właścicieli okolicznych ziem, zwany "Pałacem", częściowo zamieszkany i z wielkimi piwnicami. Idealne miejsce do zabawy w "piwnice browaru" :)

W podstawówce Niziurski był dla mnie jednym z pisarskich Bogów :) i jeśli chodzi o literaturę dla "młodszych nastolatków" - pozostał Nim już na zawsze.
A sporą część wakacji zwykle spędzałem na wsi, gdzie stał ocalały z wojny poniemiecki wielki dom byłych właścicieli okolicznych ziem, zwany "Pałacem", częściowo zamieszkany i z wielkimi piwnicami. Idealne miejsce do zabawy...

Po 40 latach od czasów młodzieńczego czytania Niziurskiego, jego książka znacznie traci. Ale dla młodzieży na pewno nadal może być atrakcyjna. Zaskoczył mnie koncept próby wyjazdu jednego z chłopców do Wietnamu aby tam walczyć [w obronie komunizmu] co miało uczynić go bohaterem w lokalnej społeczności.
Ale i tak mam zamiar sięgnąć po kolejne tomy tej trylogii :)

Po 40 latach od czasów młodzieńczego czytania Niziurskiego, jego książka znacznie traci. Ale dla młodzieży na pewno nadal może być atrakcyjna. Zaskoczył mnie koncept próby wyjazdu jednego z chłopców do Wietnamu aby tam walczyć [w obronie komunizmu] co miało uczynić go bohaterem w lokalnej społeczności.
Ale i tak mam zamiar sięgnąć po kolejne tomy tej trylogii :)

Pierwsza z książek z trylogii odrzywolskiej - i pierwsza do której sięgnąłem po przeczytaniu biografii autora.
Wprawdzie bardziej podobały mi się "Awantury Kosmiczne" ale tutaj też jest sporo nomen omen wspaniałych fragmentów. Niektóre dialogi i perypetie naszych młodych i dość pechowych bohaterów np. w pewnym opuszczonym browarze nie ustępują polotem i dowcipem najlepszym fragmentom z tych bardziej znanych książek Autora.
NIe wiem (wątpię) czy taki styl pisania odpowiadałby dzisiejszym młodym czytelnikom. Mi odpowiada tak samo jak przy kontakcie z Piegusem czy Klubem Włóczykijów xdziesiąt lat temu :-)

Pierwsza z książek z trylogii odrzywolskiej - i pierwsza do której sięgnąłem po przeczytaniu biografii autora.
Wprawdzie bardziej podobały mi się "Awantury Kosmiczne" ale tutaj też jest sporo nomen omen wspaniałych fragmentów. Niektóre dialogi i perypetie naszych młodych i dość pechowych bohaterów np. w pewnym opuszczonym browarze nie ustępują polotem i dowcipem...

Klasyka powieści młodzieżowej trzyma się mocno, Tym razem spotkanie po 30 ponad latach wspólnie z synem. Przyjemne zaskoczenie - lepsza niż pamiętałem,

Klasyka powieści młodzieżowej trzyma się mocno, Tym razem spotkanie po 30 ponad latach wspólnie z synem. Przyjemne zaskoczenie - lepsza niż pamiętałem,

Lekka , zwiewna i powiewna- haha
Lekko się czyta , wciągająca.
Akcja w piwnicy browaru ze skrytką i straszeniem przestępców domniemywanych bardzo zabawna dla czytelnika.
Wątek z kłusownikiem oraz jego pościg za bronią to jak 007 z filmu o Bondzie .
Generalnie zabawna i czasami trzymająca w napięciu.
Polecam .

Lekka , zwiewna i powiewna- haha
Lekko się czyta , wciągająca.
Akcja w piwnicy browaru ze skrytką i straszeniem przestępców domniemywanych bardzo zabawna dla czytelnika.
Wątek z kłusownikiem oraz jego pościg za bronią to jak 007 z filmu o Bondzie .
Generalnie zabawna i czasami trzymająca w napięciu.
Polecam .

ODRZYWOLSKIE POCZĄTKI

Jeśli Niziurski to „Marek Piegus” albo „Sposób na Alcybiadesa”. Może jeszcze „Klub włóczykijów”, „Siódme wtajemniczenie”. I oczywiście tak zwana Trylogia Odrzywolska. Autor, choć kojarzony przede wszystkim z książek samodzielnych (nawet jeśli jednak któreś okazywały się być powiązane z innymi, nigdy nie było tego czuć, przekonałem się o tym czytając chociażby przypadki Żaby),od czasu do czasu decydował się kontynuować swoje utwory. Wszystko jednak zaczęło się w latach 70-tych, od „Naprzód, wspaniali!” właśnie, pierwszej powieści, którą Niziurski kontynuował. I chyba jedynej trylogii w jego dorobku. To jednak tylko detale, drobiazgi, jakie nie miałby najmniejszego znaczenia, gdyby nie były to książki dobre. Ale są. I to bardzo. Można wręcz rzec, że wspaniałe, a zatem nie wahajcie się tylko na przód, do czytania, bo warto!

W Odrzywołach nic się nie dzieje. Można śmiało powiedzieć, że to najbardziej nudne miasteczko na świecie i nic złego, nic ciekawego, niż poważnego nie ma prawa się tam zdarzyć. A może jest zupełnie inaczej? Może coś już się dzieje pod nosem wszystkich, tylko nikt jeszcze nie zauważył tych niepozornych śladów, które mogłyby na to wskazywać? Tomek Okist, narrator powieści, jest przekonany, że w Odrzywołach pojawił się On, Wielki Zły, bliżej nieokreślony czarny charakter, który coś knuje. Zaczyna wszystko spisywać w brulionie, notuje szkolne życie, przygotowując się do napisania prawdziwej powieści. Gotów jest nawet wymyślić Wroga, jednak czy będzie musiał? Opuszczony browar przy ślepej uliczce nad rzeką kryje swoje tajemnice. Niedawno Tomek wraz z przyjaciółmi, Wspaniałymi, zakradł się do tamtejszych piwnic i znalazł niedopałek cygara, a tych nikt w całym mieście nie pali. Poza tym z budynku wyszedł jakiś tajemniczy mężczyzna i odjechał. Czy to już jest zagadka? Upragniona odmiana? Przed Wspaniałymi nie lada zadanie, które da im szansę udowodnienia, że zasłużyli na to zaczerpnięte ze znanego westernu określenie...

Całość mojej recenzji na portalu Sztukater: https://sztukater.pl/ksiazki/item/20871-naprzod-wspaniali.html?highlight=WyJuaXppdXJza2kiXQ==

ODRZYWOLSKIE POCZĄTKI

Jeśli Niziurski to „Marek Piegus” albo „Sposób na Alcybiadesa”. Może jeszcze „Klub włóczykijów”, „Siódme wtajemniczenie”. I oczywiście tak zwana Trylogia Odrzywolska. Autor, choć kojarzony przede wszystkim z książek samodzielnych (nawet jeśli jednak któreś okazywały się być powiązane z innymi, nigdy nie było tego czuć, przekonałem się o tym czytając...