Punktem wyjścia w rozważaniach nad twórczością B. Suchodolskiego jest koncepcja człowieka jako istoty mającej swoje powołanie, znajdującej sens własnego istnienia i działania, wyrażającej swój własny stosunek do wytworów własnych działań, do innych ludzi, społeczeństwa, historii.
Człowiek pojmowany jest jako istota społeczna, zdeterminowana przez warunki bytu w społeczeństwie, w którym żyje, ale zarazem tworząca materialny i społeczny świat swego istnienia przez poznanie i aktywne przekształcanie rzeczywistości, stosownie do ludzkich potrzeb oraz określająca swoją osobowość i indywidualność w toku praktyki życia i działania. Tak określonego człowieka uwzniośla twórczość – działanie przekształcające rzeczywistość i jednocześnie przekształcające człowieka – człowiek jest twórcą i tworem kultury. Człowiek współczesny, według B. Suchodolskiego, uwikłany jest w świat cywilizacji – świat nieograniczonego kultu techniki i komercjalizacji kultury. Człowiek współczesny otacza się przeogromną liczba przedmiotów, narzędzi, które dają mu złudne poczucie wygody, dobrobytu, a nawet panowania nad światem. Człowiek współczesny
żyje wśród rozlicznych, acz kruchych i z niezwykłą szybkością przemijających mód i ideologii, wzmacnianych przez reklamę. Taki świat buduje i umacnia postawy konsumpcyjne i ludyczne.