Co jest tabu dla współczesnego człowieka? Pewnie odpowiedzi mogą być różne w zależności od przekonań, religii czy tradycji. Kwestię tę postanowił wykorzystać duet pisarski, kryjący się pod pseudonimem Casey Hill w książce, stanowiącej pierwszą część przygód agentki Reilly Steel.

Reilly wychowała się w Stanach Zjednoczonych, jednak traumatyczne wspomnienia i chęć powrotu do korzeni sprawiły, że dziewczyna zrezygnowała z posady w FBI i zdecydowała się na przeprowadzkę do Dublina, po to, by pokierować nowym laboratorium wykorzystującym współczesne metody kryminalistyczne. Miała nadzieję, że w PLK znajdzie upragnione wytchnienie od przeszłości oraz względny spokój. Niestety, w krótkim czasie przekonuje się, że jej nadzieje były płonne, gdyż musi nie tylko przekonać swoich przełożonych o swojej wartości, ale również powstrzymać okrutnego zabójcę, dla którego nie istnieje żadne tabu.

Autorzy do budowania fabuły używają wielu trudnych do zrozumienia zjawisk, takich jak m.in. samobójstwo czy kanibalizm, skłaniając czytelnika do zastanowienia się nad tymi zagadnieniami, choć głównym celem ich użycia jest stworzenie wątku kryminalnego. Sama struktura rozwoju fabuły niestety jest troszeczkę niedopracowana (choć na szczęście dotyczy to mniej istotnych fragmentów, które nie mają znaczącego w pływu na rozwój akcji), co może denerwować wymagających czytelników. Zastanawiam się też, czy dobrym pomysłem było też zastosowanie dobrze znanych już nazwisk takich jak Steel czy Kennedy.

Wady już przedstawiłam, więc teraz czas na zalety, bo oczywiście „Tabu” również je posiada. Przede wszystkim książkę czyta się błyskawicznie. Akcja w pewnym momencie staje się tak interesująca, że trudno się oderwać. Przyczyną jest nie tylko użycie kontrowersyjnych tematów, ale również zgrabne powiązanie ich z teoriami Freuda i nowoczesnymi metodami badawczymi. Sama psychika głównej bohaterki jest do tego stopnia dobrze stworzona, że czytelnik może się z nią utożsamić i lepiej rozumieć jej działania oparte nie tylko na nauce, ale i na intuicji i uczuciach. Powinnam jeszcze wspomnieć o dobrze zaprojektowanej okładce, która nie tylko przyciąga wzrok, ale również doskonale współgra z treścią, co w dzisiejszych czasach rzadko się zdarza.

Generalnie „Tabu” to dość dobra pozycja niepozbawiona jednak wad, nie są one jednak tak znaczące, by odstraszyć potencjalnego czytelnika od sięgnięcia w przyszłości po kontynuację serii.

Anna Dral