„Powieść o tym, że warto walczyć o przyjaźń, nawet kiedy komplikuje to życie” – opis na okładce dobrze wskazuje na to, z czym się będziemy mierzyć w trakcie lektury. Wbrew pozorom możemy nauczyć się całkiem wiele...

Najpierw autorka mnie zdenerwowała. Potem chciałam napisać, co mnie zdenerwowało, ale nie bardzo umiałam sprecyzować, co tak właściwie drażni mnie w stylu narracji. Olśnienie przyszło po lekturze drugiej książki: Kołakowska lubi karmić oczywistościami. Trochę jak Paulo Coelho, ale jedynie w zakresie stylu narracji, autorka bowiem szczęśliwie nie raczy czytelnika filozoficznymi sentencjami. Na przykład, gdy bohater przeżywa rozstanie miłosne, choć jego wypowiedzi i myśli wyraźnie mówią nam o jego stanie psychicznym, autorka musi nas koniecznie o tym fakcie uświadomić. Przykładowo, dodaje coś w rodzaju: „była zrozpaczona po rozstaniu” po scenie miotania się po łóżku i szlochania w fotografię ukochanego na wypadek, gdyby czytelnik się nie domyślił...

O czym jest ta książka? Trzy różne kobiety w poszukiwaniu przyjaźni trafiają w Internecie na ogłoszenie dokładnie określające ich potrzeby. Z poczuciem szaleństwa i desperacji, (no bo kto szuka znajomości przez Internet?) decydują się przyjść na „randkę w ciemno” i… od pierwszej minuty przypadają sobie do gustu. Od tego spotkania obserwujemy ich przeplatające się ze sobą życia.

W „Przyjaciółkach” niewiele jest zagadek, wszystko podane jest na talerzu. Autorka wyraźnie nie przygotowała się do napisania książki (tu ukłon w stronę Adriany Trigiani, która prawie zamieszkała w zakładzie szewskim żeby dobrze opisać zawód swojej bohaterki). Życie zawodowe bohaterek jest prawdopodobnie oparte na powszechnych mitach o zawodach (psycholog to na przykład ciocia „dobra rada”, która rozwiązuje problemy swoich klientów, udzielając im krótkich życiowych wskazówek.

Ciężko mi pozbyć się wrażenia pewnej naiwności i nienaturalności po lekturze tej książki. A jednak, nie była to lektura nudna. Bohaterowie są wyraziści, (ktoś złośliwy powie: czarno-biali), atmosfera dobrze zbudowana, mimo zarzutów stylistycznych dobrze mi się „przebywało” w świecie, który stworzyła autorka, przeżywałam relacje między bohaterami.

Jeżeli właśnie masz ostatnie pięć minut na wybór lektury przed długą podróżą pociągiem, sięgnij po Kołakowską. Podróż minie lekko i przyjemnie (a „jak nie prowadzić narracji”, będzie jedynym intelektualnym doznaniem po tym czytelniczym doświadczeniu.

Anna Kaczmarczyk