Co byście zrobili, gdybyście znali datę swojej śmierci? Gdybyście zamiast sędziwego wieku dożyli do jedynie dwudziestu lat i na tym zakończyło się Wasze życie? Zbyt mało czasu by czegokolwiek dokonać, zbyt mało czasu na to, aby zasmakować prawdziwego życia. Zmuszeni dorosnąć zbyt szybko i równie szybko się usamodzielnić. Być jak bohaterka „Atrofii”, znaleźć się na chwilę w jej świecie i żyć w miejscu, w którym przyszłość to walka o każdy kolejny dzień, a najcenniejszym darem jest wolność. Powieści antyutopijne zawsze troszkę mnie przerażały, ale przede wszystkim niezwykle fascynowały przedstawionym w nich światem. Zmuszały do refleksji, porównań, a przede wszystkim do zastanawiania się nad swoim życiem i stawiania na miejscu bohaterów takich książek. Z jednej strony coś takiego wydaje mi się być niezwykle nierealne, z drugiej jednak strony świat ten ma w sobie odrobinę prawdziwości.

Rhine to szesnastoletnia dziewczyna, żyjąca w świecie, który przetrwał trzecią wojnę światową. W świecie, w którym dzieci poczęte naturalnie uważane są za niedoskonałe i pełne wad, wobec tego rusza produkcja embrionów bez jakichkolwiek wad genetycznych. Wbrew pozorom tylko pierwsze pokolenie okazuje się być perfekcyjne. Ich potomkowie umierają w wieku dwudziestu, dwudziestu paru lat pokonani przez wirusa, na którego nie ma lekarstwa. Trzy młode dziewczyny, Rhine, Cecily i Jenna trafiają do oszałamiającej bogactwem posiadłości, w której poślubić je musi syn właściciela. Rhine poznaje tam młodego służącego, Gabriela, do którego pała uczuciem i z którym planuje ucieczkę. Czy ich plan się powiedzie? A może Rhine ulegnie niesamowitości świata, w którym się teraz znajduje i jej marzenie o wolności i powrocie do dawnego życia spadnie na drugi plan lub całkowicie się rozwieje?

Długo szukałam słów, którymi mogłabym opisać tę książkę i uczucia, które we mnie wywołała i gdy myślałam, że już je znalazłam, okazało się, że to nie jest to. Prawdę mówiąc nadal nie wiem, jakich słów mogłabym użyć, ponieważ jest to lektura tak nietuzinkowa, że jakiekolwiek słowa wydają mi się być zbyt banalne, zbyt zwykłe, żeby ich użyć. Naprawdę dawno nie spotkałam książki, w której wolność odgrywałaby tak wielką, tak istotną rolę, gdzie byłaby ona najcenniejszym skarbem, który pozostał ludziom. Rhine, głównej bohaterce książki, ta wolność została odebrana. Dziewczyna dusi w sobie nienawiść do swoich oprawców, nie planuje bynajmniej się poddać. Zamierza walczyć o swoją przyszłość, o to, by samodzielnie dysponować latami, które jej jeszcze pozostały. Zamierza walczyć o to, co zostało jej odebrane, o powrót do dawnego życia, za którym bardzo tęskni.

Większość ludzi słynie z tego, że pragną oni idealizmu, perfekcjonizmu w każdym calu. Idealne ubrania, idealna fryzura, idealne życie. Idealny mąż, idealna żona, idealne dzieci. Często nie zdają sobie wówczas sprawy, jak bardzo krzywdzą taką postawą swoich bliskich, ponieważ ich wymagania często przerastają ludzi, od których oczekuje się perfekcji. Niektóre stawiane przez ludzi wymagania mogą nieść za sobą tragiczne skutki, co doskonale przedstawia „Atrofia” Lauren DeStefano. Ludzkość pragnąca perfekcji doprowadziła do zagłady świata, gdzie ludzie dożywają jedynie dwudziestu paru lat, nigdy więcej.

Autorka posługująca się niezwykle barwnym i plastycznym językiem stworzyła świat, który zaczarował mnie już od samego początku, odkąd tylko zaczęłam tę książkę czytać. Jest to lektura tak wciągająca, że podczas jej czytania żałowałam, iż doba ma tylko dwadzieścia cztery godziny, a nie więcej, gdyż oderwanie się od tej książki było nie lada wyczynem. Pokochałam w niej to, że pochłonęła ona moją uwagę już od pierwszej strony – czasami trzeba czasu, żeby w daną lekturę się wczytać, tutaj jednak nie miałam tego problemu. Już od początku wiedziałam, że czytanie tej powieści będzie niezapomnianą przygodą i nie zawiodłam się pod tym względem. Zaczarował mnie świat stworzony przez Lauren DeStefano, gdyż, mimo iż cechuje się on niezwykłą perfekcją i bogactwem, to w głębi jest pełen wad i niedoskonałości, wydaje się być miejscem nieszczęśliwym i w pewien sposób zagubionym. Można uznać, iż świat przedstawiony w książce Lauren DeStefano wcale tak bardzo nie różni się od tego, w którym żyjemy aktualnie.

Moją dużą sympatię zdobyła główna bohaterka książki, która jest postacią odważną i wiedzącą, czego chce. Nie ulega niesamowitościom i bogactwom znajdującym się w posiadłości, w której przyszło jej mieszkać i poślubić bogatego mężczyznę. Jest niczym ptak uwięziony w klatce, aczkolwiek wszystkimi siłami walczący o to, co zostało jej odebrane. Z resztą nie tylko Rhine zasługuje na uwagę, gdyż wszyscy bohaterowie tej książki są niezwykłymi postaciami. Tak plastyczni i wielokolorowi, że nietrudno zapałać do nich sympatią. Nia są pustymi skorupami, a prawdziwymi, niemal rzeczywistymi bohaterami, posiadającymi tę specjalną iskrę, która sprawia, że wydają się być niezwykle realni. Ledwo odłożyłam książkę na półkę, a już za nimi wszystkimi tęsknię i wiem, że czekanie na drugi tom trylogii „Chemiczne światy” będzie nie lada wyzwaniem.

Bez najmniejszego zawahania mogę polecić tę książkę, gdyż lektura ta jest pełną pasji historią, od której nie sposób się oderwać. Niesamowitą mieszankę tworzy świetna powieść wraz z pięknym wydaniem, od którego nie sposób oderwać oczu. Jestem pewna, że jeszcze nie raz zajrzę do tej książki, gdyż bardzo bym chciała kiedyś do niej powrócić i poczuć ponownie te same emocje, które poczułam podczas pierwszego czytania tej książki. Mam nadzieję, iż druga część wyjdzie jak najszybciej i jeżeli będzie ona równie dobra co „Atrofia”, to z pewnością będę mogła wrzucić tę trylogię na półkę z moimi ulubionymi książkami.

Co byście zrobili, gdybyście znali datę swojej śmierci? Gdybyście zamiast sędziwego wieku dożyli do jedynie dwudziestu lat i na tym zakończyło się Wasze życie? Zbyt mało czasu by czegokolwiek dokonać, zbyt mało czasu na to, aby zasmakować prawdziwego życia. Zmuszeni dorosnąć zbyt szybko i równie szybko się usamodzielnić. Być jak bohaterka „Atrofii”, znaleźć się na chwilę w...