Wesoła to była wojna a walka na dowcipy sprawiła, że z chęcią wyszedłem na spotkanie kłopotów szekspirowskich bohaterów. Bo te problemy nie oznaczały niczyjej śmierci, nie wywołały łez a jedynie łagodny uśmiech na mojej twarzy. Pośród żartobliwej galopady czułem się dobrze. Tam, gdzie ludzie zamiast błotem obrzucali się frywolnymi śmiesznostkami, zobaczyłem jak szlachetna może być komedia. Jak zwykle w tego rodzaju dziełach Williama Szekspira, jeńców się nie bierze. Tutaj miłość jest bezlitosna i nawet w parze z drwiną potrafi honorowo walczyć a swoich zakładników obsypuje na koniec samym szczęściem. Wtedy mięknie moje czasem twarde serce i mam wrażenie, że świat nie jest jeszcze tak całkiem pozbawiony uroku.

Miłość w natarciu. To zastępczy tytuł, którym bym opatrzył to wspaniałe dzieło angielskiego dramaturga. Wszystko wskazuje na to, że "Wiele hałasu o nic" wykazuje cechy utworu, w którym słowa dialogów bardziej przypominają sztylety, niż delikatne muśnięcia pisarskim piórem. Jednak na czubkach ostrzy tych sztyletów jest balsam z uczuć. Zamiast kłującego bólu pojawiają się namiętności, pod wpływem których znikają wszelkie kłopoty. Język Szekspira przepełnia serca. Chociaż jest bardzo cięty, to jednak przysypane pozorną opryskliwością okruchy wrażliwości, zawsze wypłyną na wierzch. To one zwyciężają w finale. To nie "Makbet" i "Hamlet", tu nie ma zbrodni i trucizn. Podczas lektury tej komedii bądźcie spokojni o Wasze być może zbyt rozedrgane emocje. "Wiele hałasu o nic" przyniesie im ukojenie.

Już kolejny raz William Szekspir wypuszcza strzały z łuku Kupidyna. Jeśliby wierzyć jego celności, to "z czasem i dziki byk jarzmo nieść będzie". Taki zazwyczaj jest koniec amorów doprowadzających do małżeństwa. Dlatego też angielskiemu pisarzowi przyznałbym tytuł największego swata epoki elżbietańskiej. Oczywiście nie obejdzie się bez wszędobylskich intryg, które całe szczęście pod wpływem miłości rozpadają się jak zamki z piasku. Kto sam to zobaczy ten przekona się, że łgarstwo to tylko woda na młyn wartkiej i ciekawej akcji komedii Szekspira. Coś musi dodać jej kolorytu i pikanterii, nie tylko samą namiętnością żyją czytelnicy pisarza wszech czasów.

Bohaterom "Wiele hałasu o nic" jest bardzo do twarzy z wesołymi awanturami. Prowodyrem niecodziennych zdarzeń jak zwykle jest pomyłka. To najczęściej występująca aktorka wszystkich dzieł Szekspira. Dzięki niej można dostrzec walory plotkarskiego humoru, doświadczyć zwodzenia i kłamstw. Jednak w komedii nie ma tego nigdy ponad miarę. W końcu to przyzwoitość ostatecznie narzuca swe zdanie. Drapieżny styl harpii nigdy w takich sytuacjach nie góruje nad delikatnym taktem. Jest jeszcze jeden szekspirowski bohater o którym warto chociażby na zakończenie wspomnieć. To przypadek, którego wybryki bardzo łatwo zmieniają oblicza wszelkiej miłości. Chcecie go poznać? Przeczytajcie tę urokliwą komedię.

Wesoła to była wojna a walka na dowcipy sprawiła, że z chęcią wyszedłem na spotkanie kłopotów szekspirowskich bohaterów. Bo te problemy nie oznaczały niczyjej śmierci, nie wywołały łez a jedynie łagodny uśmiech na mojej twarzy. Pośród żartobliwej galopady czułem się dobrze. Tam, gdzie ludzie zamiast błotem obrzucali się frywolnymi śmiesznostkami, zobaczyłem jak szlachetna...