Czy można czuć się samotnym, funkcjonując i przebywając wśród tłumów? Autorzy książek nieraz ukazali, że samotność to stan ducha, który niekiedy jest niewidoczny dla społeczeństwa, jednak bolesny i trudny do zwalczenia dla osoby, jaka zmaga się z własnymi lękami. Często pod przykrywką milczenia bądź też wymuszonego uśmiechu skrywa się prawdziwa maska człowieka zmęczonego i pragnącego innego życia. Niejednokrotnie pisałam, że mam słabość do powieści, w których pisarze z niezwykłą starannością i dokładnością ukazują emocje wykreowanych przez siebie bohaterów. Po opisie debiutanckiej książki Marii Cecylii Rajchel „Sypienie” doszłam do wniosku, że ta lektura może podbić mój gust czytelniczy.

Główny bohater powieści to Jan, mężczyzna w średnim wieku, który rozwiódł się kilka lat temu. Wiedzie życie samotne i ceni sobie swój własny spokój, będąc na skraju załamania psychicznego. Pisze powieści, jednak nie potrafi znaleźć wydawcy, przez co większość jego prac trafia do szuflady. Jan uporczywie stara się dostrzec sens życia i postanawia, że spróbuje go uzyskać w miejscu, gdzie spędził młodość i odnalazł szczęście. Okazuje się jednak, że oprócz obecnych spraw, musi również rozwiązać problemy sprzed lat. Po rozmowie ze swoim najlepszym przyjacielem Konradem, który zaczyna układać sobie życie po śmierci żony, zaczyna rozumieć, że do jego obecnego stanu przyczyniły się również wspomnienia z przeszłości. Na swojej drodze napotyka kobietę, którą stracił na wskutek komunistycznych zawirowań, co również nie pomaga mu zapomnieć o tym, co wydarzyło się, kiedy był jeszcze zupełnie innym człowiekiem. Jan, który z coraz większym trudem zaczyna sam siebie rozumieć, podejmuje konfrontację z przeciwnościami losu, lecz i także z własnym sumieniem i głosem wewnętrznym.

Przyznam, że wiele się spodziewałam po tej lekturze, pomimo tego, że liczy sobie niecałe dwieście stron. Czytając opis miałam nadzieję na intrygujące przedstawienie ludzkich myśli i emocji, wewnętrzną walkę bohatera czy też próbę rozliczenia się z własną przeszłością. Być może zbyt wiele wyobrażałam sobie po tych paru słowach z okładki, lecz przez to właśnie lektura nie zrobiła na mnie aż takiego wrażenia, jakiego oczekiwałam. Maria Cecylia Rajchel posiada lekki i przyjemny styl, dzięki czemu „Sypienie” czyta się dosyć szybko, chociaż występują również momenty, kiedy to czytelnik na chwilę musi się zatrzymać, poświęcając przedstawionym wydarzeniom chwilę uwagi. Ta lektura to nie tylko opowieść o próbach poznania samego siebie i poszukiwania sensu życia, bowiem posiada również akcję w postaci rozmów głównego bohatera ze swoimi przyjaciółmi czy też spotkaniami z kobietą, o której nigdy nie zdołał zapomnieć. Dialogi spod pióra tejże pisarki są dopracowane w każdym calu – dzięki nim łatwo wyobrazić sobie zarówno postacie, jak i ich działania. Dodatkowo posiadają elementy przyciągające, które powodują, że nieraz czytając rozmowy można uśmiechnąć się. Pani Rajchel ogromną uwagę kieruje na przemyślenia Jana, który nieraz poświęcał czas na podsumowaniu swoich działań w chwili obecnej, ale tez i w przeszłości, kiedy to popełnił kilka błędów, rozumiejąc ich sens dopiero po paru lat milczenia. Pomimo tego, że przeżycia mężczyzny osobiście mnie do końca nie urzekły, potrafią zainteresować oraz spowodować, że odbiorca widzi wnętrze zagubionego człowieka. Niewątpliwie, autorka dobrze ukazała rozterki Jana, tworząc ciekawą postać, która w pewnym momencie przestała funkcjonować tak, jak tego oczekiwało od niego społeczeństwo.

Fabuła utworu należy do interesujących i wciągających. Pomimo tego, że dominuje opis wrażeń Jana, czytelnik odnajduje również wątek poświęcony zwalczaniu komunizmu zarówno ze strony głównego bohatera, jak i jego przyjaciół, oraz życiu kobiety, która podbiła serce tego niezwykłego mężczyzny. Sam Jan nie jest postacią tragiczną, choć po opisie śmiało można byłoby go tak określić. Myślę, że do końca nie przeżywał załamania psychicznego, a przynajmniej tak sądzę po przeczytaniu tego, co zostało zawarte na okładce książki. Potrzebował jedynie przyjaźni i możliwości odbudowania własnej egzystencji. Po rozwodzie i nieudanych próbach wydania własnej powieści całkowicie zatracił się, nie potrafiąc odnaleźć się w tym wszystkim. W „Sypieniu” Maria Cecylia Rajchel dobrze oddała jego uczucia, jak i chęć ponownego czerpania przyjemności z życia. Lektura może na pewien sposób pomóc osobom, które nie widzą już sensu tkwienia w społeczeństwie, nie rozumiejącego podstawowych wartości.

Czytając „Sypienie” pozwoliłam, aby moje myśli na chwilę odpłynęły. Pomimo tego, że spodziewałam się, że autorka nieco bardziej określi uczucia i emocje Jana, książkę będę wspominać bardzo miło. Myślę, że powieść znajdzie największe uznanie u osób, które lubią powieści z przewagą przemyśleń i próbą uporania się z demonami przeszłości. „Sypienie” to bardzo udany i godny uwagi debiut.

Czy można czuć się samotnym, funkcjonując i przebywając wśród tłumów? Autorzy książek nieraz ukazali, że samotność to stan ducha, który niekiedy jest niewidoczny dla społeczeństwa, jednak bolesny i trudny do zwalczenia dla osoby, jaka zmaga się z własnymi lękami. Często pod przykrywką milczenia bądź też wymuszonego uśmiechu skrywa się prawdziwa maska człowieka zmęczonego i...